De laatste keer dat ik De Kift live zag was tijdens de uitvoering van de rockopera Vier Voor Vier in Paradiso in juni 2003. De overdreven theatrale presentatie stond zo ver van me af dat ik van de schrik even niets meer van de band uit Oostknollendam wilde weten, terwijl ik toch sinds de uitgave van de debuutsingle een trouwe volger was. Het duurde dertien jaar voordat ik het weer aandurfde om de De Kift in actie te zien, en dat allemaal dankzij Rats On Rafts.
Met hun optreden in de volle Tolhuistuin in Amsterdam sloten jonge wilden Rats On Rafts en oudgedienden De Kift afgelopen donderdag de tournee af waarmee ze het gezamenlijke album promootten dat in oktober is uitgekomen op het Britse Fire Records. De avond werd geopend door de vier jonge Rotterdammers met hun in galm gedrenkte sound. De rudimentaire riffs en rechttoe rechtaan drumpartijen trokken na een paar nummers de leden van De Kift aan. De oudere mannen stapten in hun toneelpakken het podium op met een vaandel waarop de namen van Rats On Rafts en De Kift fier stonden vermeld. Het vaandel kreeg een ereplaats achter de twee drumstellen. Tijdens het optreden schoven beide bezettingen in en uit elkaar en vormden ze een hecht geheel tijdens de nummers die ook op het album zijn terug te vinden.
De gejaagde drumbeats en de scherpe bassen van Rats On Rafts riepen herinneringen op aan Svätsox, de voorloper van De Kift. De ritmesectie werkte als een magisch verjongingsmiddel en gaf De Kift een jeugdige punkuitstraling die deed denken aan de Svätsox-tijd en het eerste Kift-album Yverzucht (1989). De beeldende teksten waren voldoende om de verhalen in gedachten te visualiseren; toneelstukjes bleven ditmaal gelukkig achterwege. Drummer Wim ter Weele was het enige Kift-lid dat zijn toneelimpulsen niet helemaal kon bedwingen. Hij stapte een paar keer met overdreven zware passen naar de microfoon voor ernstig gedeclameerde teksten.
De Kift verrijkte de opzwepende primitieve gitaarakkoorden van Rats On Rafts met gearrangeerde blaaspartijen. De trompetten trokken zich in Last Day On De Zon niets aan van de dwingende toonsoort en gingen soms dwars tegen het ritme in. De blazers namen in Meggy de plaats in van gitaarmotieven en improviseerden elders kortstondig tijdens een gitaarnoise-uitstapje. In het nummer Brass Poison Face leerde de oude generatie de jongere generatie hoe je muziek spannender kunt laten klinken door onregelmatige ritmes en syncopen toe te passen. Op hun beurt rammelden de Rotterdammers aan de afgemeten meerstemmige koren, waardoor de muziek tegelijk rauw en gepolijst klonk. Instrumenten waarvan je het niet verwachtte werden opeens heel erg rock-’n-roll, zoals de steeldrums van achtergrondzanger Marco Heijne.
Het meest Rotterdamse nummer was het havenlied Dit Schip waarin zanger, trompettist en ceremoniemeester Ferry Heijne vertelde en zong over een schip dat op het punt staat te zinken. ‘Hoe meer ik zing, hoe langer we drijven.’
Het zal even wennen zijn om in de nabije toekomst beide bands weer los van elkaar live te zien spelen. De twee voorlopig laatste kansen om de combinatie Rats On Rafts en De Kift mee te maken zijn tijdens Eurosonic in Groningen op vrijdag 13 januari en in De Spot te Middelburg op zaterdag 28 januari.