Pieta (Kim Ki-duk, 2013)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

pieta

In de eerste dialoog in Pieta maakt een echtpaar ruzie in een onderbelichte werkplek. De onenigheid betreft de schulden die de man heeft gemaakt bij een louche geldlener. De man kan de schuld alleen nog afbetalen door zich invalide te laten maken door een tussenpersoon (hoofdrolspeler Lee Jung-Jin). De schuldeiser krijgt zijn geld dan terug via de verzekering. Wat de scène in mijn ogen doet falen, naast het luidruchtige en bijna amateuristisch overdreven acteren van beide spelers, is het feit dat ze hun probleem met te veel details toelichten. De twee leggen de situatie op zeer onnatuurlijk wijze uit, niet om elkaar te informeren, maar omdat het bioscooppubliek op de hoogte gesteld moet worden. Een dergelijk krampachtig uitleggerig scenario zou je niet verwachten bij iemand die al 18 films heeft gemaakt.

Voordat het thrillerelement en het wraakthema pas goed op gang komen, heeft Kim Ki-duk de kijker op weinig subtiele manier vergast op hysterisch uitgeschreeuwde dialogen en een afmattende aaneenschakeling van zaken waar je liever geen getuige van bent: zelfmoord, vreugdeloze zelfbevlekking, verminking, vuistslagen, bloedvergieten, seksuele intimidatie, dierenmishandeling, gekrijs, getier en incest, en dat allemaal vastgelegd op lelijk harde videobeelden in donkere, krappe en smoezelige vertrekken. De meest extreme scène leverde gisteren in Rialto een aantal weglopers op. Vroegtijdige zaalverlaters heb ik dit jaar nog niet eerder meegemaakt. Ondergetekende achterblijver heeft Pieta braaf tot en met de ondertiteling afgekeken, maar was te murw gebeukt om de betere tweede helft van de film nog te kunnen waarderen.

4/10