Peter Brötzmann live @ OCCII, Amsterdam (14 oktober 2015)

Facebooktwitterpinterestlinkedin
Jason Adasiewicz, Steve Noble, Peter Brötzmann

Jason Adasiewicz, Steve Noble, Peter Brötzmann

OCCII was deze zomer een tijdje dicht vanwege een verbouwing. De zaal maakt tegenwoordig een ruimere indruk vanwege de lichte kleuren die op de muren zijn aangebracht. De aangesterkte fundering kan voorlopig weer veel noise, dub, drone, krautrock, hardcore punk en hardcore impro aan. Die laatste categorie werd afgelopen woensdag vertegenwoordigd door veteraan Peter Brötzmann, een jaar nadat zoon Caspar dezelfde ruimte had bezocht. De vader oogde fitter dan zijn zoon.

Het publiek in OCCII werd opgewarmd door gitarist Terrie van The Ex. Zijn instrument toont sporen van jarenlang muzikaal geweld en draagt de littekens met trots. De gitarist bewerkt zijn gitaar zo drastisch dat je vooral het instrument zelf hoort in plaats van de noten en akkoorden die je er eventueel mee kan spelen. Zoals gebruikelijk tijdens zijn solo-optredens kraste, klopte, tikte en schraapte Terrie woensdagavond over het oppervlak van de gitaar. Hij gebruikte de snaren als percussie en sloeg waar nodig, en soms per ongeluk, met de zijkant van het instrument tegen de dichtstbijzijnde speaker of met de hals tegen het podium. Opvallend genoeg brak geen enkele snaar onder het geweld, zelfs niet de bovenste snaar die Terrie zo ver mogelijk achter de hals probeerde te trekken. De snaren staken aan het uiteinde van de hals als de lange nagels van Struwwelpeter. Ze resoneerden bij elke beweging die de gitarist maakte. Terrie hield zich tijdens zijn wilde bewegingen overeind dankzij zijn nieuwe kisten. De muzikant als evenwichtskunstenaar.

Terrie Hessels (The Ex)

Terrie Hessels (The Ex)

De manier waarop Terrie met zijn instrument omging vertoonde overeenkomsten met hoe vibrafonist Jason Adasiewicz van het Peter Brötzmann Trio zijn instrument behandelde. De vibrafoon van het merk Musser is minder flexibel dan een elektrische gitaar en biedt minder bewegingsruimte. Je kunt er niet mee over het podium springen. Meestal speelde Adasiewicz met vier stokken tegelijk en legde hij met dissonante akkoorden een warme wollige basis voor Brötzmanns solo’s. Wanneer hij de ruimte kreeg beperkte Adasiewicz zich niet tot snelle noten. Hij tikte een paar keer fel tussen de toetsen voor extra percussie-effecten en trok heel even met zijn handen net zo hard aan het metaal zoals Terrie aan zijn snaren trok. Hij gebruikte een strijkstok zowel om er mee te strijken als om er in de volle breedte mee op meerdere toetsen te slaan. Ik betrapte me er zelf op meer naar Adasiewicz’ capriolen te kijken dan naar de grootmeester rechts op het podium.

Saxofonist Peter Brötzmann met Steve Noble op drums

Saxofonist Peter Brötzmann met Steve Noble op drums

De zwijgende grijze Brötzmann heeft een onverstoorbaar voorkomen dat je gerust afstandelijk mag noemen. Zo kalm als zijn uitstraling is, zo weinig subtiel is zijn spel. Hij blaast het liefst op stoombootvolume op klarinet en saxofoon en haalde woensdag zelden lang uit. Slechts eenmaal speelde hij kortstondig een trage melodielijn die hij weer snel terzijde schoof ten faveure van snelle tegendraadse noten. Ook drummer Steve Noble toverde tussen de technisch knappe snelle roffels een paar keer schrille noten tevoorschijn door met de onderkant van een drumstok over het oppervlak van de snaredrum te glijden. Er zat structuur verborgen in de energieke kakofonie die het trio voortbracht, maar de muzikanten gaven de geheimen van hun strategie niet prijs. Wat ze maakten was muziek die je meer ondergaat dan doorziet.

Na de technische bekwaamheid van Brötzmann, Adasiewicz en Noble klonken de sfeervol bedoelde improvisaties van de afsluitende act Cinema Soloriens Dyad wel erg gebrekkig. De zweverige muziek van multi-instrumentalist James Harrar, drummer Rogier Smal en gitarist Alfredo Genovesi was vooral bedoeld ter illustratie van Harrars kunstzinnige filmpjes die op een doek achter op het podium werden geprojecteerd. Wat we zagen waren beelden van in elkaar overvloeiende tempels en heilige beelden en wat we hoorden bestond voornamelijk uit effecten, aangevuld met de vlakke zangstem van Harrar. We waren niet de enigen die het snel voor gezien hielden. Toen we na twee filmpjes achter ons keken bleek het merendeel van het publiek al huiswaarts gekeerd.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *