Oneohtrix Point Never
Oneohtrix Point Never maakt geen muziek voor miljoenen. Dat zijn muzikale experimenten toch toegankelijk genoeg zijn om een groot publiek aan te spreken bleek dinsdagavond uit de grote belangstelling tijdens een editie van de concertreeks The Rest Is Noise. De nerveuze collages van de Amerikaanse producer passen goed bij de rusteloosheid die hoort bij het digitale tijdperk en de overvloed aan data die over ons wordt uitgestort. Dat de uitvoering van het recente album Garden Of Delete in Muziekgebouw Aan ’t IJ niet volledig overdonderde lag niet aan de muziek maar aan een visuele presentatie waar een heldere visie aan ontbrak.
Oneohtrix Point Never veranderde de grote zaal van Muziekgebouw aan ’t IJ in de fabriekshal uit Metropolis. De Amerikaanse elektronische muzikant en geluidsmanipulator Daniel Lopatin verschool zich achter zijn apparatuur en verdween regelmatig samen met zijn gitarist in een mist van opeenstapelende stoomwolken. Als de rook om hun hoofden leek te verdwijnen zorgden de omhoog gerichte blauwe schijnwerpers er wel voor dat de muzikanten grotendeels aan het zicht werden onttrokken. Aan weerszijden van het podium stonden verticale beeldschermen opgesteld. Na een korte sluimertoestand sprongen de schermen één voor één aan. Ze vertoonden in eerste instantie abstracte machinerieën en ademend meubilair dat aan het brein van Salvador Dalí ontsnapt leek.
Het kostte Lopatin geen enkele moeite om een heldere eenheid te smeden van wat klonk als op tilt slaande computerspelletjesmuziek, op hol geslagen sequencers en constant haperende synthpopcompilatie-cd’s. Onderwijl zong hij via een vervormende microfoon als een verliefde Dalek. Zijn muzikale assistent wisselde lange gitaarlijnen af met hardrock-oprispingen. De live aanwezige gitaar kwam soms met enige moeite boven het elektronische geweld uit. De gitaarsamples in het nummer Ezra waren beter te horen.
Oneohtrix Point Never
De vette sequencerpatronen waren te veel aan beats onttrokken om mensen aan het dansen te krijgen. Het stilstaande publiek liet zich overrompelen door de bombastische elektronica en verblinden door stroboscopen en felle witte lampen. Ondanks de afwisselende videobeelden maakte het optreden visueel minder indruk dan de muziek. Er werd naar mijn idee te weinig geprofiteerd van de mogelijkheden die verticale beeldschermen bieden. Veel video-opnamen waren helemaal niet geschikt om verticaal vertoond te worden zoals de fragmenten uit Sticky Drama. Afhankelijk van waar je stond verdween een scherm achter de dikke nevel die opsteeg uit onophoudelijk stokende rookmachines.
In plaats van knallend te eindigen koos Oneohtrix Point Never voor een introspectief slot. Hij liet het publiek achter met een toegift bestaand uit een computergestuurde cheesy ballad en onheilspellende ambient. De avond was op vergelijkbare rustige wijze begonnen met een kort optreden van Gigi Masin. Op papier was weinig verwantschap te ontdekken tussen het Italiaanse voorprogramma en de Amerikaanse hoofdact, maar de manier waarop de Italiaan zijn bescheiden ambient via verschuivende lagen opbouwde verschilde uiteindelijk weinig van Daniel Lopatins werkwijze. De combinatie van de twee bleek een geïnspireerde keuze.