Actrice en scenariste Ke-Xi Wu verwerkte in het script voor de #metoo-film Nina Wu haar ervaringen tijdens audities en op filmsets. Het titelpersonage wordt in de eerste helft van de film onderworpen aan de grillen van de regisseur met wie ze een speelfilm opneemt. De intimidaties en het geweld roepen vergelijkingen op met een paar beruchte incidenten uit de filmgeschiedenis.
Ik kan het niet langer meer verdragen, zegt Nina Wu meerdere keren in de gelijknamige film van Midi Z. Ze vernietigen niet alleen mijn lichaam, maar ook mijn ziel. De woorden komen uit de dialoog die Nina (Ke-Xi Wu) heeft voorbereid voor de auditie van een belangrijke film in haar carrière. Ze hebben ook betrekking op wat de actrice overkomt nadat ze de rol heeft aangenomen. Nina Wu heeft haar lot in handen gelegd van mannen die haar uitbuiten en daalt steeds verder af in een nachtmerrie. Ze is door de ingrijpende gebeurtenissen niet meer in staat realiteit en film van elkaar te onderscheiden.
In een van de scènes rent Nina door gangen en zalen met een mes in haar hand. De regisseur onderbreekt de actrice meerdere keren omdat hij ontevreden is over haar acteerprestatie. Hij gaat tegen haar tekeer om de emotie aan te wakkeren die hij in beeld wil brengen. De scène lijkt een verwijzing naar de manier waarop regisseur Stanley Kubrick Shelley Duvall behandelde tijdens de opnamen van The Shining (1980).
Perfectionist Kubrick stond bekend om de vele takes hij nodig had voordat hij tevreden was. Iedereen moest eraan geloven, of het nu een grote of een kleine rol betrof. Bijrolspeler Scatman Crothers moest voor The Shining een close-up 130 keer overdoen. Duvall was in die film het grootste slachtoffer. Shelley, that’s not it, klaagde de regisseur regelmatig. How long do we have to wait for you to get it right? Een enkele keer kwam het tot een woede-uitbarsting, zoals bij de scène waarin personage Wendy het Overlook Hotel ontvlucht en de sneeuw in rent. De actrice hoorde binnen niet dat ze moest starten en kreeg buiten de volle laag (zie ook de documentaire van Vivian Kubrick vanaf 14:50). Kubrick kreeg uiteindelijk wat hij wilde. De wanhoop van Duvall was precies wat Wendy nodig had. Pas na de opnamen verdedigde de actrice de regiemethoden van de regisseur. If Stanley hadn’t pushed me as hard as he did, I would never have produced the perfomances I did.
De regisseur in Nina Wu gaat verder dan Stanley Kubrick en slaat de actrice zelfs in het gezicht om de gewenste emoties bij haar op te roepen. De relatie tussen regisseur en actrice komt na een dergelijk incident nooit meer goed.
Een andere scène in Nina Wu lijkt te zijn geïnspireerd door de roemruchte regisseur Otto Preminger en zijn gebrek aan respect voor debuterend actrice Jean Seberg tijdens de opnamen van Saint Joan (1957). Nina moet een scène op het water opnemen terwijl ze niet kan zwemmen. Verdrinken blijkt niet het grootste probleem wanneer plotseling vuur ontvlamt op het vlot waar ze in haar eentje op drijft. Vuur wordt ook opgestoken in Saint Joan in de scène waarin Jeanne d’Arc (Seberg) op de brandstapel belandt.
Jean Seberg werd tijdens de gehele draaiperiode geplaagd door notoire schreeuwer Preminger. Hij liet zijn ontevredenheid over de onervaren actrice duidelijk blijken. Otto was a tyrant on the set, volgens ooggetuige Bob Willoughby. Nothing had an effect on him. He kept her on a constant emotional pitch, which isn’t a professional way of acting. Often at the end of the day’s shooting, she would be sobbing hysterically. Acteur Richard Widmark keek in afschuw toe. He yelled at her, he insulted her, without ever letting up. (…) To me, it was sadism.
In de laatste draaiweek van Saint Joan ging het helemaal mis. De vlammen op de brandstapel vlogen zo hoog op dat ze Jean Seberg raakten. Littekens op haar buik bleven de rest van haar korte leven aan het incident herinneren. Het ongeluk was geen opzet, maar Preminger maakte er dankbaar gebruik van en monteerde Sebergs pijn in het eindproduct.
Nina Wu gaat nog een stap verder in het tonen van machtsmisbruik binnen de filmwereld. Het dubbelgangermotief in de tweede helft van de film, waarin Nina een jaloerse collega van zich af moet zien te houden, blijkt een afleidingsmanoeuvre in het script. De suggestie dat de actrice haar lijdensweg heeft ingebeeld wordt in het laatste shot op schokkende wijze ontkracht.
Bronnen: Stanley Kubrick: A Biography (Vincent LoBrutto, 1997) en The World And Its Double: The Life And Work Of Otto Preminger (Chris Fujiwara, 2008).