Voordat ik eind deze maand uitgebreid terugblik op het afgelopen muziek- en filmjaar, belicht ik deze week twee scènes uit 2018 die ik het liefst uit mijn geheugen zou laten wissen. De tweede scène waar ik liever niet meer aan herinnerd wil worden is afkomstig uit Niemand In De Stad.
Het speelfilmdebuut Niemand In De Stad van documentairemaker Michiel van Erp speelt zich af in het milieu van Amsterdamse corpsballen. Deze luidruchtige stropdassen hebben over het algemeen een slechte reputatie, onder meer vanwege excessen tijdens ontgroeningsrituelen. Elke negatieve gedachte die je over dit soort mensen hebt wordt door de film bevestigd, in het bijzonder door toedoen van een expliciete scène in het eerste deel van de film. In deze scène stopt een van de ballen als onderdeel van een weddenschap 24 borrelnootjes op een plek in zijn lichaam waar je liever geen close-up van ziet. De scène laat een nare smaak achter en maakt het onmogelijk om tragische figuren te willen zien in Amsterdamse student Philip Hofman (Minne Koole) en zijn kornuiten. Toch is dat wat Niemand In De Stad van de kijker lijkt te verlangen.
In de centrale verhaallijn zet Philip zijn relatie met deugdzame studiegenoot Elizabeth (Julia Akkermans) op het spel door vreemd te gaan met de uitdagende Karen (Sofie Porro). Dat gegeven is voor de filmmaker aanleiding voor het tonen van veel decoratief bloot, want dat is immers sinds de jaren zeventig een traditie in Nederlandse speelfilms. Philips gedrag roept alleen medelijden op voor Elizabeth.
De avontuurtjes van Philip zijn voor hem meer opwindend dan voor de kijker. Ze worden onderbroken door twee verhaallijnen met twee van zijn vrienden in de hoofdrol. In de eerste zijlijn zoekt maatje Matt (Jonas Smulder) met tegenzin toenadering tot zijn vader (Huub van der Lubbe). Vader woont in Spanje met een veel te jonge vriendin. Hij heeft voor zijn zoon een belangrijke mededeling die al in de trailer van de film wordt verklapt. De reis van Philip en Matt naar Spanje levert slechts een ongemakkelijk gesprek aan tafel op waarbij het ongemak vooral veroorzaakt wordt door gebrek aan bevlogen dialogen en het ontbreken van chemie tussen de acteurs. Het lijkt alsof de regisseur hoopte dat de confrontatie vanzelf tot een interessante scène zou leiden.
Ook in de tweede zijlijn over vriend Jacob (Chris Peters) wordt de rol van Philip gereduceerd tot die van getuige. Jacob durft binnen de ballencultuur niet uit te komen voor zijn homoseksualiteit, bang om uitgestoten te worden. Zijn ontwikkeling is in potentie interessanter dan Philips avonturen onder de dekens, maar omdat Philip in de spotlichten staat blijft Jacob een zonderlinge buitenstaander wiens levenswijsheden steeds meer beginnen te irriteren.
De film wordt meerdere keren onderbroken door tableaux vivants van personages die even de tijd nemen om rechtstreeks in de camera kijken. Het blijft onduidelijk wat de precieze functie is van deze bevroren momenten. Wat niet stoort in Niemand In De Stad zijn de mooie plaatjes van nachtelijk Amsterdam en de ontroerende korte rol van Ariane Schluter als Jacobs moeder.