Soms heeft het bekijken van een Nederlandse speelfilm veel weg vergelijkend warenonderzoek. Mijn voornaamste reden om naar @Me te gaan was om uit te zoeken of de vier sterren in de NRC en de Volkskrant zwaarder opwogen tegen de schamele twee sterren in de Filmkrant. Het beste filmblad van Nederland bleek het uiteindelijk bij het rechte eind te hebben.
@Me maakt een internationale indruk, want de Europese Unie in Brussel vormt het centrale decor. Op de soundtrack zijn onder meer Duits, Frans, Spaans en Engels te horen. Een van de weinige Nederlandse woorden is ‘stoppen’, uitgesproken door de geheimzinnige Richard (Teun Luijkx). Hij werkt als EU-verhuizer tussen Brussel en Straatsburg. Tijdens het werk is hij getuige van de botsing op een trap in het Europese Parlement tussen Duitser Eduard (Mark Waschke) en de Spaanse Edurne (Verónica Echegui). De twee gaan vers gezwachteld direct een relatie met elkaar aan, terwijl de kijker naar aanleiding van een hele vroege scène weet dat Eduard eigenlijk op mannen valt. Waarom hij zo innig met Edurne omgaat kunnen we enkel gissen. Later in de film voegt Richard zich bij het paar.
De driehoeksverhouding komt niet tot leven omdat de Hollandse jongen een raadsel blijft. Een normale conversatie is er bij hem niet bij. Hij gedraagt zich constant eigenaardig en zijn bijdragen aan de dialogen blijven steken in nukkigheid. Wat zien de andere twee toch in deze rare snuiter?
De connectie tussen de Duitser, de Spaanse en de Hollander speelt zich voornamelijk af op papier. In twee dialogen wordt nadrukkelijk gewezen op de overeenkomsten tussen de namen van de drie hoofdpersonen. Die van Eduard en Edurne beginnen allebei met edu en die van Eduard en Richard eindigen op ard. Spelen met taal is leuk, maar dat werkt beter in een boek. Voor een film zijn visuele vondsten nodig om, in combinatie met het acteerwerk, aannemelijk te maken dat de drie zich zo sterk tot elkaar aangetrokken voelen. Het is wat mager als alleen het lot hun motivatie bepaalt. Als ik niet weet wat de personages drijft, interesseren hun wederwaardigheden mij niet. Gebrek aan motivatie bij personages is niet nieuw in een film van Norbert ter Hall. Het was ook een van de euvels in zijn speelfilmdebuut Monte Carlo uit 2001.
4/10