Maps To The Stars (David Cronenberg, 2014)

Facebooktwitterpinterestlinkedin
Maps To The Stars (Mia Wasikowska en Julianne Moore)

Maps To The Stars (Mia Wasikowska en Julianne Moore)

Na A Dangerous Method (2011) en Cosmopolis (2012) is Maps To The Stars de derde achtereenvolgende film van David Cronenberg waar ik op zijn zachtst gezegd erg veel moeite mee had. Humor is niet bepaald zijn sterkste punt.

Maps To The Stars is een familiedrama tegen het decor van Hollywood en vanwege de locatie tegelijkertijd een satire op de Amerikaanse filmwereld. De film begint bij Agatha Weiss (Mia Wasikowska), het enige personage voor wie enige sympathie is op te brengen. De jonge vrouw arriveert per bus in Los Angeles na een ballingschap in Florida waar haar ouders haar in een inrichting hebben achtergelaten. Haar brandwonden zijn een herinnering aan de dag dat ze na een incestueus spelletje met broertje Benjie (Evan Bird) hun ouderlijk huis in brand stak. Via Twitterconnectie Carrie Fisher (die een korte rol heeft als zichzelf) wordt Agatha de personal assistant van Havana Segrand (Julianne Moore). Deze actrice met moedercomplex aast op de hoofdrol in een remake van een kassucces van haar door brand omgekomen moeder Clarice Taggart. De jonge geestverschijning van Clarice (Sarah Gadon) houdt Havana uit haar slaap.

Geheim
Agatha’s broertje is tijdens haar afwezigheid uitgegroeid tot een succesvol kindsterretje dankzij de kaskraker Bad Babysitter. De weerzinwekkende, verwende dertienjarige Benjie is net afgekickt en verzekert de producers van Bad Babysitter 2 dat hij helemaal clean is voor zijn bijdrage aan de vervolgfilm. Hij wordt achtervolgd door het spook van een jonge, terminaal zieke fan die hij een dag eerder in het ziekenhuis met valse beloftes heeft achtergelaten. Vader Dr. Stafford Weiss (John Cusack) is een beroemde zweverige therapeut met Havana Segrand als een van zijn cliënten. Via de actrice hoort hij over Agatha’s terugkeer. De aanwezigheid van hun dochter maakt hem en zijn vrouw Christina (Olivia Williams) ongerust, want Agatha kent een geheim dat nooit publiekelijk bekend gemaakt mag worden.

Inteelt
Incest is het opvallendste thema in Maps To The Stars. Hollywood wordt afgebeeld als een wereld onder een stolp, een afgesloten ecosysteem waar inteelt zorgt voor mismaakte kinderen, niet alleen geestelijk maar ook lichamelijk in de vorm van Agatha’s brandwonden. De kinderen spreken dezelfde beperkte taal van hun ouders en nemen het kannibalistische gedrag van hen over. Agatha is het enige personage dat de kans heeft gekregen om de buitenwereld te zien. Ze heeft een eerdere poging gedaan Hollywood te verbranden en zal dat weer doen als het moet.

Clichés
Maps To The Stars bespaart ons geen enkel cliché over verderfelijk Hollywood. Los Angeles wordt bevolkt door het soort onuitstaanbare gewetenloze en immorele sujetten dat je gewoonlijk tegenkomt in boeken van Bret Easton Ellis. Rijke, verveelde, lege personage wonen in veel te grote, steriele huizen. Om bestand te blijven tegen hun eigen lege bestaan gebruiken ze diverse medicijnen, verdovende middelen of zijn ze in therapie. Acteurs willen net zo lang stralen als de sterren aan het firmament en als het moet gaan ze daarbij over lijken. Vanzelfsprekend maken rijkdom en roem niet gelukkig.

Maps To The Stars (Evan Bird)

Maps To The Stars (Evan Bird)

Onuitstaanbaar
Het lukte mij niet om lang geïnteresseerd te blijven in deze Hollywoodbewoners. De onderwerpen van hun gesprekken zijn zeer beperkt in deze gesloten wereld. Volwassen acteurs praten voornamelijk over nieuwe scripts en aanstaande audities, meestal in het bijzijn van hun managers. Jeugdige acteurs hebben het op hun beurt tijdens de vele feestjes alleen maar over seks en ongewenste lichaamsgeuren. Iedereen doet heel erg zijn best om over te komen als de meest onuitstaanbare mens op aarde. Ze ervaren het geweten als een spookverschijning, als iets dat geen deel uitmaakt van hun tastbare wereld.

Hysterisch
Julianne Moore trekt alle aandacht naar zich toe als de hysterische Havana. Ze wordt geïntroduceerd terwijl ze min of meer aangerand wordt tijdens een privésessie met Dr. Stafford Weiss. Het is vanwege de wreedheid van de therapie heel erg lastig de humor van deze scène in te zien. De grappen zijn over de gehele linie van een bedenkelijk niveau. Het ergste is de scène waarin een geconstipeerde Havana zich in aanwezigheid van Agatha zonder gêne bevrijdt van een serie scheten. De overige grappen zijn alleen een beetje leuk voor wie in de dialogen de verwijzingen herkent naar bestaande hotemetoten uit de Amerikaanse filmindustrie. Wanneer acteurs het hebben over een zekere Harvey mogen de kenners onder de toeschouwers grinniken omdat ze weten dat het over niemand minder gaat dan producer Harvey Weinstein. Mensen buiten de insiderskliek hebben het nakijken.

Afstandelijk
De film is duidelijk gemaakt door een buitenstaander die geen affiniteit heeft met Hollywood en er ook nooit heeft gewerkt. De Canadees David Cronenberg vindt dat een voordeel. Een vis weet niet wat water is. Hij zit er middenin, zegt de regisseur in Schokkend Nieuws #109 (augustus/september 2014). Wanneer wij [Canadezen] commentaar leveren op de Amerikaanse cultuur, dan hebben we een uniek standpunt. We staan er dichtbij, maar we zitten er niet in. Dat geeft een unieke toon aan onze films, een meer klinische manier van filmmaken. Dat klinische effect maakt de film echter ook heel erg afstandelijk.

Outsider
Maps To The Stars is geschreven door een insider (Bruce Wagner) en geregisseerd door een outsider. Bij geslaagde Hollywoodsatires als Sunset Blvd. (1950), The Player (1992) en Mulholland Dr. (2001) zaten altijd insiders op de regiestoel. Zij waren onderdeel van Tinseltown en konden hun kennis over de ins en outs verwerken in vele grappige details en terzijdes. Je kunt geen scherpe observaties maken over iets waar je geen directe getuige van bent geweest. Outsider David Cronenberg komt niet verder dan de gepolijste oppervlakte. Zelfs zijn zoon Brandon Cronenberg wist met zijn speelfilmdebuut Antiviral (2012) een veel interessantere visie te geven op Hollywood en in het bijzonder de excessen die voortkomen uit de fancultuur. Maps To The Stars is niet spannend en grappig als The Player en niet nachtmerrieachtig en verontrustend als Mulholland Dr. De film heeft tegen het eind ook nog eens het slechtste special effect van het jaar.

4/10