De letter M zal in de filmgeschiedenis altijd geassocieerd worden met de klassieke eerste geluidsfilm van Fritz Lang uit 1931 en in iets mindere mate met de Amerikaans remake van Joseph Losey. Actrice Sara Forestier moet helemaal achter in de rij aansluiten met haar regiedebuut M over stotteraar Lila. Het spraakgebrek is niet de hoofdreden waarom M moeite heeft om vooruit te komen.

Studente Lila (Sara Forestier) wordt door klasgenoten geplaagd omdat ze hevig stottert. Ze zwijgt liever en durft pas weer een beetje te praten nadat ze bij de bushalte toevallig Mo (Redouanne Harjane) heeft ontmoet. Mo woont in een oude bus op een ongebruikt parkeerterrein. Op het dak heeft hij een hangmat geplaatst. Mo deelt zelfgebakken Arabische lekkernijen uit en doet ’s avonds mee aan illegale indoor straatraces. Zijn ontmoeting met Lila leidt onvermijdelijk tot een amoureuze relatie met de bijbehorende ups en downs. Stotteren vormt daarbij geen obstakel. Het grootste conflict in M wordt veroorzaakt door het analfabetisme van Mo en de moeite die hij doet om dat geheim te houden.

M (Redouanne Harjane)

Je moet in de praktijk altijd geduldig luisteren naar iemand die stottert en misschien dat Forestier om die reden dialogen centraal stelt en heel veel tijd neemt om Lila verbaal los te laten komen. Het lijkt erop dat de regisseuse haar film een realistische tintje heeft willen meegeven door improvisatie toe te laten. Het voordeel daarvan is dat de acteurs alle ruimte hebben om zich vrijuit uit te drukken. Het grote risico is dat ze geen maat weten te houden en hun overdaad aan teksten uitmondt in vrijblijvend gekeuvel waarbij de gedachten bij de kijker dreigen af te dwalen.

De dialogen vertellen het verhaal in M. Op visueel vlak is er minder te beleven. Alleen tijdens de paar races wijkt de film even af met flitsend camerawerk. Uit de handelingen van Lila’s vader (Jean-Pierre Léaud) leren we vrijwel niets over zijn personage. Lila moet vertellen dat hij een beetje de weg kwijt is sinds de dood van haar moeder. Waarom deze onhygiënische man toch in een restaurant kan werken – zoals pas veel later blijkt – is nogal een raadsel. Léaud is in zijn scènes vooral aanwezig en niet veel meer dan dat. Zusje Soraya (Liv Andren) wordt zo achteloos geïntroduceerd dat ik even niet wist wie ze was toen ze een tweede keer in beeld kwam. Pas tegen het einde van de film wordt duidelijk wie de jongedame is met wie Mo aan het begin van de film optrekt. De ongrijpbaarheid van veel bijrollen zorgt ervoor dat ze eerder vragen oproepen dan interesse opwekken.

M (Sara Forestier)

Van alle acteurs maakt Sara Forestier zelf de meeste indruk. Ze klinkt als een echte stotteraar en niet als iemand die stotteren imiteert. De overige acteursprestaties konden mij minder bekoren. Redouanne Harjane speelt onbeheerst en heeft veel opspattend speeksel nodig tijdens zijn woede-uitbarstingen. De overdreven acterende tiener Liv Andren heeft de ondankbare taak om in bijna al haar scènes halfnaakt rond te lopen in veel te ruime kleding, zelfs wanneer ze op school is. De combinatie Harjane en Andren levert de meest idiote scène in de film op met een melktand in de hoofdrol. Het ergste aan hun uit de hand lopende confrontatie is niet zozeer het overrompelende geweld maar het feit dat de film er geen consequenties aan verbindt.

3/10