Liturgy & Circuit Des Yeux live @ OCCII (15 juni 2015)

Facebooktwitterpinterestlinkedin
Liturgy

Liturgy

Het recente album The Ark Work van Liturgy opent met een elektronisch blaasorkest. Het optreden gisteren in OCCII ging a capella van start. Zanger Hunter Hunt-Hendrix veranderde zijn stem in een zwerm bijen die hij om onze hoofden liet vliegen. In het nummer Follow bracht zijn gitaar het geluid voort van een klokkenspel. Liturgy is duidelijk geen doorsnee metalband.

Op de eerste platen maakte Liturgy black metal, inclusief bijbehorend gekrijs. Het bandgeluid heeft zich op het derde album ontwikkeld tot wat bandleider Hunt-Hendrix zelf transcendentale black metal noemt. Tegenwoordig zingt hij uitgestrekte, monotone noten waar hij op een enkele uitzondering na in geen enkel nummer van afwijkt. Hij klinkt afwisselend als een priester tijdens een geheime religieuze ceremonie en als een Gregoriaanse zanger die zich in een van de kloostergangen heeft afgezonderd om daar zijn stem op te warmen.

De grote blikvanger van Liturgy was de monomaan drummende Greg Fox. Omdat de rest van de band geconcentreerd naar de eigen snaren staarde, en daarom relatief statisch op het podium stond, vielen Fox’ bedrijvige armbewegingen extra op. Tussen de duizelingwekkend snelle strakke roffels was geen misslag te ontdekken. De drummer produceerde in een moordend tempo morsecodes die als een dwingende ritmische onderlaag dienden voor bassist Tyler Dusenbury en gitaristen Hunt-Hendrix en Bernard Gann. De akkoorden op de twee gitaren werden op dezelfde snelle manier aangeslagen zoals over het algemeen mandolines worden bespeeld. Soms leek het gitaarspel op een immens mandolineorkest dat door distortionpedalen werd vervormd. Gitaarsolo’s waren verbannen.

Liturgy (Hunter Hunt-Hendrix & Bernard Gann)

Liturgy (Hunter Hunt-Hendrix & Bernard Gann)

Liturgy onderscheidt zich onder meer vanwege de vocalen, maar de monotone manier van zingen is tegelijkertijd de Achilleshiel van de band uit Brooklyn. In enkele nummers werden de lange uithalen extra uitgerekt met hulp van een effectpedaal of afgewisseld met geprevel dat nog het meeste leek op de onverstaanbare veilingchant van een veilingmeester op een Amerikaanse veemarkt. Vanwege de vocalen las ik thuis tijdens het beluisteren van de plaat altijd halverwege even een rustpauze in. Dankzij de gefocuste, zelfverzekerde uitvoering en het overweldigende volume wist het optreden in OCCII me veel langer te boeien.

De interessantste vocalen waren deze avond afkomstig van het voorprogramma Circuit Des Yeux. Op haar laatste plaat heeft elektronica de overhand en wordt Haley Fohr uit Indiana bijgestaan door bevriende muzikanten. Gisteren speelde Fohr een soloset, zichzelf begeleidend op twaalfsnarige gitaar. Ze hield haar gezicht verlegen achter haar haren verborgen, maar haar muziek was verre van verlegen. In haar borstkas huist een imponerende bariton die doet denken aan de galmende uithalen van Scott Walker of bij de hoge noten aan de toegankelijke passages in muziek van zangeres Diamanda Galás. Tijdens haar vingervlugge, vindingrijke gitaarspel vermeed ze clichés door onverwachte dwarse noten toe te voegen aan wat anders doorsnee folkschema’s zouden zijn geweest. Ze legde de keuvelaars in de zaal regelmatig het zwijgen op door haar gitaarpartijen met behulp van effectpedalen op elkaar te stapelen en de muziek aan te zwellen tot een luid wiegende cadans. Als de liedjes te gemaniëreerd dreigden te gaan klinken werd dat door middel van de minder subtiele heftige passages weer rechtgetrokken.

Circuit Des Yeux staat in september op Incubate.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *