Little White Lies valt in de kiosk direct op tussen de internationale filmbladen vanwege de afwijkende vormgeving. Het Britse tijdschrift onderscheidt zich van de anderen door consequent geen gebruik te maken van foto’s. In plaats daarvan prijkt op de voorkant altijd een gekleurde illustratie. Artikelen zijn ook vrij van foto’s. Alleen bij recensies worden de gebruikelijke stills geplaatst. De coverstory bestaat uit meerdere invalshoeken die de volledige eerste helft van het blad in beslag nemen. Dat het concept niet zonder risico’s is, blijkt onder meer uit de meest recente editie. Het mei/juni-nummer is gewijd aan een film waarbij de uitgebreide aandacht een beetje te veel van het goede is.
De redactie van Little White Lies in Londen heeft bij de cover vaak voorkeur voor Amerikaanse films van de hedendaagse generatie populaire auteurs zoals Tarantino, de gebroeders Coen, Paul Thomas Anderson en Richard Linklater. Over zulke regisseurs wil je over het algemeen zelfs artikelen lezen wanneer hun films iets minder geslaagd zijn. Het risico van het uitgebreid uitlichten van één film is dat een minder geslaagde filmkeuze gevolgen kan hebben voor de losse verkoop. Het nummer met Kermit de Kikker op de voorkant liet ik maart vorig jaar liever liggen aangezien ik geen behoefte had aan de laatste Muppetfilm. LWL gaat ook de mist in als het gaat om sciencefictionfilms. Na de editie over het weinig interessante Elysium staat in het laatste nummer Tomorrowland (Brad Bird, 2015) centraal, in Nederland uitgebracht onder de titel Project T
Op de voorkant prijkt het getekende portret van hoofdrolspeler George Clooney in de rol van Frank Walker. Illustrator Curt Merlo heeft een ruimtehelm op het hoofd van de acteur getekend die meer betrekking heeft op de film Gravity dan op Tomorrowland. Ondanks de aanwezigheid van ruimteschepen trekt Clooney namelijk helemaal geen ruimtepak aan, want er zijn in de film andere manieren om van de ene naar de andere dimensie te reizen. Waarschijnlijk had Merlo de film nog niet gezien toen hij zijn tekening inleverde. Ik vermoed dat meer redactieleden hun artikelen hebben geschreven voordat de eerste persvoorstelling plaatsvond. Achteraf hadden ze waarschijnlijk liever een andere film gekozen. Tomorrowland is namelijk gemaakt voor een andere doelgroep dan de lezers van LWL.
De aanwezigheid van George Clooney wekt de suggestie dat de film enig gewicht heeft, maar Tomorrowland is een hele dure kinderfilm met olijke tieners in de hoofdrol bestemd voor trouwe lezertjes van de Donald Duck. Het eerste kind in de film is de jonge versie van Frank Walker (Thomas Robinson). Het jochie bezoekt zonder ouderlijke begeleiding de Wereldtentoonstelling in New York in 1964 en krijgt daar uit handen van het geheimzinnige meisje Athena (Raffey Cassidy) een reissleutel aangereikt ter grootte van een plectrum. De sleutel geeft hem toegang tot een utopische toekomstwereld waarin technologie alleen maar goede dingen heeft voortgebracht. Het tweede, iets oudere kind is Casey Newton (Britt Robertson), een pientere leerling met een grote liefde voor de ruimtevaart. Zij vindt vijftig jaar na de Wereldtentoonstelling dezelfde plectrum tussen haar spullen en moet iets meer moeite doen om fysiek in de toekomst te belanden. De toekomst wordt bedreigd. Gelukkig is er George Clooney om redding te bieden.
Het landschap van Tomorrowland is de digitaal tot leven gewekte versie van een attractie in Disneyland. Een film uit de koker van dit familiepark kan alleen maar een familiefilm zijn, inclusief concessies, een kakelbont kleurenpalet, een heldere tegenstelling tussen goed (Clooney) en kwaad (Hugh Laurie), tegelwijsheden en een onvermijdelijk happy end. Een van de hypocriete concessies is het feit dat er geen bloed mag vloeien, maar dat er wel mensen aan flarden worden geschoten alsof het niets is. Het toekomstlandschap ziet er spectaculair uit met veel bezienswaardige vondsten die de zwaartekracht tarten. Het spektakel is echter leeg en het verhaal heeft een groot gebrek aan innerlijke logica. Een van de meest absurde vondsten betreft de geheime functie van een wereldberoemde monumentale constructie die speciaal voor George Clooney is gebouwd zodat hij, en hij alleen, daar misschien ooit gebruik van zal maken. Na zulke onzin is het heel lastig, zo niet onmogelijk de nobele boodschap van de film serieus te nemen.
In eerdere edities opende LWL meestal met een recensie van de film die op de cover prijkte. In de editie over Tomorrowland is opvallend genoeg geen recensie te bekennen, vermoedelijk omdat de redactie te laat ontdekte dat niemand op kantoor er een positieve draai aan kon geven.