Vier schoolmeiden zitten ’s nachts op een dak bij te komen van een lange dag en avond in de repetitieruimte. Ze hebben slechts een paar dagen de tijd om drie liedjes in te studeren van de populaire oude Japanse punkband The Blue Hearts voor een uitvoering op de afsluiting van het schoolfestival (Gakuen-Sai). Linda Linda Linda volgt de schoolband tot en met het optreden. In een zeer korte periode groeit een innige vriendschap tussen de vier. We won’t forget about times like this, onderstreept bassiste Nozomi (Shiori Sekine) op het dak het belang van het plezier dat ze nu met elkaar hebben. We’ll probably too busy during the actual gig to remember anything [of it].
De film voelt aan als een warme herinnering die je zo lang mogelijk vast wilt houden. Het verhaal begint op het moment dat Nozomi, drumster Kyoko (Aki Maeda) en gitariste Kei (Yu Kashii) vanwege een interne bandruzie en een blessure bij de oorspronkelijke gitariste op zoek moeten naar een nieuwe zangeres. De meiden laten het lot bepalen wie dat gaat worden. Zonder het te weten halen ze zo de eenzame Zuid-Koreaanse uitwisselingsstudente Son (Doona Bae, bekend van o.a. The Host, Tube en Sympathy For Mr. Vengeance) uit haar isolement. Ze wil maar al te graag meedoen, ook al beheerst ze de Japanse taal slechts mondjesmaat en heeft ze nog nooit van The Blue Hearts gehoord. Ze neemt de teksten mee naar de dichtstbijzijnde karaokebar en leert daar een hele avond de liedjes uit haar hoofd. De jonge bandleden hebben enige moeite de repetities te combineren met hun andere verplichtingen tijdens de schoolfestiviteiten. Als het niet lukt het repeteerhok op school op elk gewenst moment te gebruiken, nemen ze de bus naar het verblijf en de studio van de oudere ex-vriend van Kei.
Regisseur Nobuhiro Yamashita brengt in Linda Linda Linda (vernoemd naar de bekendste hit van The Blue Hearts) zeer bedaard de weg van repetities naar het uiteindelijke optreden in beeld. Begeleid door de ingehouden en warme soundtrack van James Iha neemt Yamashita rustig de tijd om de vriendschap tussen de drie Japanse leerlingen en hun nieuwe Koreaanse vocalist te laten opbloeien. Geen van de jonge acteurs laat zich betrappen op overacteren, wat in Japanse high schoolfilms helaas nog weleens wil gebeuren (check ter vergelijking de schoolfilms van Miike Takashi).
De Koreaanse actrice Doona Bae weet zich prima raad met de vele emoties waar haar personage binnen korte tijd mee geconfronteerd wordt. Door haar eerdere isolement is ze nauwelijks op de hoogte van de verschillende rituelen die zich in Japan rondom de laatste schoolweek afspelen, zoals het fenomeen kokuhaku waarbij studenten op een plek buiten het zicht van anderen hun liefde betuigen aan hun dierbaarste medestudenten. Sons nuchtere en vaak speelse reactie op die rituelen zorgt voor charmant grappige momenten.
Op het podium, voordat drumster Kyoko aftikt, beeldt de actrice op doorleefde wijze via geluidsuitdrukkingen uit hoe Son tegelijkertijd haar zenuwen de baas probeert te blijven en hoe ze haar emoties in bedwang probeert te houden. Son realiseert zich maar al te goed dat haar Japanse schooltijd bijna voorbij is en dat het eerste optreden met haar nieuwe vriendinnen ook meteen de laatste is. Hoe langer ze het optreden kan uitstellen hoe langer ze haar geluksmoment kan vasthouden. De camera verbeeldt de melancholie onder meer door de camera aan het slot van de film stil te laten staan in diverse verlaten schoolvertrekken waar de muren de laatste geluiden van het schooljaar absorberen. Deze aan het werk van Ozu refererende beelden versterken de aangename weemoed die het komische drama Linda Linda Linda teweegbrengt. Het gelijknamige liedje echoot lang na in het geheugen, of je nu wilt of niet.
Linda Linda Linda draaide in 2006 op het International Film Festival Rotterdam en is momenteel op dvd verkrijgbaar in een uitgave van Viz Pictures (Regio 1).