Het leven van George Palet (André Dussollier) is een felgekleurde film. George’s overheersende kleur in Les Herbes Folles is groen, groen als onkruid dat asfalt open breekt. Op zijn soundtrack schalt de herkenningsmelodie van 20th Century Fox, een scène eindigt met de verkleining van de iris en de tijd versnelt terwijl de camera langzaam door de huiskamer glijdt. Als een fade to black de film dreigt te verduisteren, doet George de lamp boven de eettafel aan.
Een klein incident heeft het bestaan van de getrouwde vijftiger flink ontregeld, iets waar hij op zijn leeftijd geen rekening meer mee heeft gehouden. George vindt in de garage onder een supermarkt de rode portemonnee van tandarts Marguerite Muir (Sabine Azéma) een uur nadat die door een dief uit haar handen is gegrist. Een foto in haar vliegbrevet brengt zijn hoofd op hol. Zijn gedachten verspringen als een verkeerslicht en hij verliest grip op zijn bijdragen aan dialogen. Zelfs zijn voice-over twijfelt over de juiste tekstregels. Verliefdheid maakt zijn leven surreëel. George kan niet anders dan bellen, schrijven en Marguerite volgen als een obsessieve stalker.
De overheersende kleur van Marguerite is rood, rood als haar krullenbos. We kunnen niet om die bos heen, vooral in de beginfase van de film. Regisseur Alain Resnais introduceert zijn belangrijkste personages namelijk door de camera langdurig op hun achterhoofd te richten. De eerder genoemde, alwetende en tegelijkertijd onzekere voice-over leest vanaf deze positie de gedachten van Marguerite. Haar gezicht wordt het allerlaatst onthult. En dan vallen de andere kleuren op, zoals het neutrale geel en blauw. Geel is de tas in de handen van Marguerite en het licht in het café waar de vrouw voor het eerst George ontmoet. Blauw is de lucht achter de wolken, de plek waar de tandarts wil verdwijnen in haar propellervliegtuigje. Dezelfde blauwe, licht bewolkte lucht hangt aan de muur in haar tandartspraktijk, als een schilderij van René Magritte, maar dan zonder Monsieur Tout-Le-Monde en zijn bolhoed.
Les Herbes Folles bevat bijna evenveel kleuren als filmgenres, maar is toch vooral een komedie vol liefde voor cinema en een cinefiele droom waar het prettig vertoeven is. Ook George laat zich gewillig omringen door het rode neonlicht van het woord Cinema bij de ingang van de bioscoop waar hij zojuist een oude Amerikaanse oorlogsfilm heeft gezien. Het is geen toeval dat in het café tegenover de bios de twee hoofdpersonages hun eerste date hebben. Cinema is de grote verleider.
8/10