Kurai heet in het Engels tumbleweed en in het Nederlands tuimelkruid of steppenroller. Het is een plantje dat zich lostrekt van de grond en als een takkenbolletje door de wind over de steppen wordt geblazen richting onbekende bestemming. Je ziet ze over de grond rollen in menige western en in de videoclip bij het nummer Icecream For Crow van Captain Beefheart. De kurai is hoofdrolspeler in het speelfilmdebuut van Marjoleine Boonstra.
In Kurai Kurai: Tales On The Wind keert Emo (Talgat Kilimbaev) terug naar zijn geboortegrond in Kirgizië. Hij laat de grote stad achter zich vanwege een conflict in zijn relatie. Zijn vriendin is in verwachting, maar ze weet niet of het kind van hem is. Onderweg denkt hij veel aan zijn eigen kindertijd en de jeugd die hij op de steppen doorbracht met zijn moeder. De mensen die hij onderweg tegenkomt vertellen hem verhalen over de raadsels van het leven. Een sprookjesachtig verhaal over de kurai, de raadselachtig afkomst van het plantje en zijn even raadselachtige doel, wordt zelfs twee keer verteld. Marjoleine Boonstra doet met haar film wat een paar kinderen met kurai doen. Ze versieren enkele plantjes met kleurige voorwerpen en belletjes en laten ze los om te zien hoe de elementen ermee spelen.
In een film die uit zijn voegen barst van symboliek is de link tussen Emo en de ontwortelde kurai de meest in het oog springende. De scènes zijn zelf ook losgetrokken en met de wind meewaaiende kurai. Vroeg in de film kijken personages vanuit een rijdende trein naar het landschap. De ramen zijn als een filmkader waarbinnen gebeurtenissen heel snel voorbijtrekken, eigenlijk te vlug om de aandacht lang vast te houden.
Beelden van de reizende Emo worden afgewisseld met andere mensen die onderweg zijn. De personages doen niet veel. Ze zijn op pad, pauzeren meerdere malen en praten voornamelijk. Chauffeur Botagos (Aman Mambetakunov) en zijn jonge nichtje trekken door het kale landschap met een lekkende waterwagen, moeder Sufyani (Tynar Abdrazaeva) rijdt op haar kameel en is op zoek naar het graf van haar verdronken zoon. Een praatgrage Russische visser heeft blijkbaar dezelfde bestemming als Emo, want hij volgt hem overal.
Verhalen zijn in de film belangrijker dan handelingen, wat op zich niet erg hoeft te zijn zolang die verhalen maar weten te boeien. Helaas is dat niet het geval. Ze klinken te veel als vrijblijvende korte samenvattingen. Het helpt niet dat de ongetrainde acteurs ze met weinig flair oplepelen. Wat rest zijn fraaie plaatjes van het woeste landschap waar eindeloze steppen uitkomen op geërodeerde heuvels. De reizigers worden begeleid door een sfeervolle, trefzekere kalme soundtrack van componist Harry de Wit die ook de moeite waar is zonder de filmbeelden erbij.
5/10