Katadreuffe

In de OCCII aan de Amstelveenseweg waren gisteravond een recordaantal noten per minuut te tellen. Bij de eerste band Katadreuffe liepen de repeterende noten van beide gitaristen in de meeste intro’s in gelijke snelle pas, om vervolgens vanaf het eerste couplet tegen elkaar in te gaan. De jagende ritmesectie gaf nauwelijks tijd voor adempauze. De paar breaks vormden korte welkome rustpunten. De precisie waarmee de nummers berekend en afstandelijk werden uitgevoerd maakte van het optreden een militaire exercitie. Het kwartet speelde zo zelfverzekerd dat het bijna een routineklus leek. Bij Katadreuffe is dat overigens een houding die uitstekend bij de muziek past.

Op het album Malconfort (2013) zijn de declamaties van gitarist Maarten Broekhuizen redelijk goed te volgen, zeker met de teksten binnen handbereik, maar live ging de verstaanbaarheid ten onder aan een teveel aan bas op de stem. Als je me had verteld dat Broekhuizen in het ene nummer de waterstanden opsomde en in het andere passages voordroeg uit Bordewijks roman Karakter, zou ik je in beide gevallen hebben geloofd. De onverstaanbare vocalen trokken door de muziek heen als een grijze verfstreep door een Mondriaan.

Tera Melos

Het duurde even voordat de drie bandleden van Tera Melos uit Sacramento tevreden waren over het podiumgeluid, maar na de publieke soundcheck gingen ze direct voor het wereldrecord met hun spervuur aan noten in het openingsnummer Weird Circles. Muzikanten in het publiek keken met extra interesse naar het instrument in de handen van zanger Nick Reinhart. Voor en achter in de zaal hoorde ik gitaarkenners aan hun vrienden uitleggen dat de rechtshandige muzikant een linkshandige gitaar bespeelde. De muziek was te hard om te horen wat de voordelen daarvan waren. Soms maakte Reinhart zich schuldig aan spierballenvertoon door met de vingers van beide handen op de frets te tikken, maar misschien legde hij op deze avond de nadruk op techniek als eerbetoon aan de eerder die dag overleden gitaargrootheid Paco de Lucia.

Tera Melos speelde een wonderlijke muzikale mengeling van stijlen waarbij progrock en psychedelische droompop niet ver van elkaar verwijderd lagen. De set was het aantrekkelijkst in de tweede helft toen het tempo en het volume kortstondig omlaag gingen en de overgeconcentreerde notenbrij even plaats maakte voor onder meer een citaat uit het oeuvre van de Pixies en het relatief langzame, hinkelend swingende basloopje in Slimed. Uit de effectapparatuur en sampler aan de voeten van Reinhart kwam regelmatig een vierde bandlid tevoorschijn, onder andere in de rol van onzichtbare tweede zanger. Het officieuze vijfde bandlid was een even overenthousiaste als lenige danser die vanuit de voorste linie ongevraagd de rol van dirigent op zich nam. Het moordende tempo leek hem niet te deren, tot en met het afsluitende bonusnummer aan toe.