Jenny Hval live @ Muziekgebouw aan ’t IJ (17 juni 2015)

Facebooktwitterpinterestlinkedin
Jenny Hval

Jenny Hval

The Rest Is Noise bood gisteren in het Muziekgebouw een avond van uitersten. Voorprogramma Anna B Savage was onopgesmukt terwijl Jenny Hval zowel muzikaal als visueel juist flink uitpakte. Performers, video’s, volle pruiken, dikke lippenstift, danspasjes en gymoefeningen zaten het experiment gelukkig nauwelijks in weg.

De in het zwart geklede Anna B Savage liet zich belichten door sobere witte lampen. Ze hield haar liedjes kaal. In de sombere teksten was geen kleur te bekennen. Op Facebook schrijft de singer-songwriter uit Londen met schreeuwende kapitalen, maar live sprak ze tussen de nummers geen woord. In plaats van een aan- of afkondiging nam ze de tijd voor het stemmen van haar gitaar. De enige vorm van nonmuzikale communicatie was een strenge blik waarmee ze telkens weer andere toeschouwer recht in de ogen keek. Haar stem bewoog soepel tussen octaven en haar melodieën deden in de verte denken aan de vocale acrobatiek van Jeff Buckley. De paar diepe zuchten die ze slaakte stonden ook in de partituur genoteerd. Na een nummer of drie kon ik niet veel nieuwe zangvariaties meer ontdekken. Het afscheid was vrij plotseling. Anna B Savage zette na het laatste nummer direct haar versterker uit en verliet de zaal zonder een enkel bedankje.

Anna B Savage

Anna B Savage

Jenny Hval koos voor een totaal andere presentatie en had daarvoor naast haar muzikale begeleiders Håvard Volden en Kyrre Laastad ook twee vrouwelijke performers uit Noorwegen meegenomen. De vrouwen droegen veel te grote pruiken en veel te dikke lippenstift. De lange, wilde, roze lokken van Hvals eigen pruik mochten er ook zijn. De performers bespotten het zogenaamde ideale vrouwbeeld door overdreven en verveeld koket en met valse glimlachen in de camera op een laptop te kijken. Hun gezichten werden tijdens het openingsnummer geprojecteerd op het grote scherm dat achter de band hing. Beelden van een tweede camera waren te zien op het kleinere, verticaal geplaatste scherm dat rechts op het podium stond. We kwamen ogen tekort om alle podiumactiviteiten in ons op te nemen.

De muzikanten wisselden achter hun tafel vol instrumenten avant-gardistische elektronica af met grillige synthesizerpop. Zowel wat betreft klank als melodielijnen had de zang van Jenny Hval tijdens de toegankelijkere nummers wel wat weg van zangeres Lou Rhodes van Lamb. Hvals feministische teksten hebben de scherpte en de humor van Laurie Anderson, maar dan ongecensureerd expliciet. Ze is niet bang om het seksuele beestje bij zijn naam te noemen. Dat deed ze gisteren in het Muziekgebouw op zacht pratende wijze, maar ook door een paar keer luid uit te halen. Haar dunne, ongeschoolde, schelle zangstem was soms zo onverwacht hard dat het leek alsof iemand spelden in plaats van herriestoppers in de oren drukte.

Jenny Hval

Jenny Hval

Sommige teksten kwamen ook hard aan. Jenny Hval kan op zachte wijze dingen zeggen die te intiem zijn voor een doorsnee conversatie. Ze wil de toeschouwer zowel in haar teksten als met haar muziek op een toegankelijke manier uitdagen. Haar optreden was fel feministisch, maar gelukkig geen op muziek gezet manifest. De avond ging niet aan dodelijke ernst ten onder. Hval ging het stereotype vrouwbeeld te lijf door het op een overdreven wijze te presenteren. De twee performers lieten zich daarbij helemaal gaan. Ze bemoeiden zich met het optreden door om de zangeres heen te paraderen, een lamp op haar te richten, plagerig tegen haar op te dansen of half geslaagde gymnastische oefeningen te doen. Als de humor tot in de muziek was doorgedrongen had ik het waarschijnlijk minder leuk gevonden, maar de twee namen slechts eenmaal het heft volledig in handen toen ze het optreden kaapten met een onzuiver uitgevoerd karaokeliedje.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *