Traditiegetrouw eindigt het jaar met een terugblik op concerten, albums en films die me de afgelopen twaalf maanden intrigeerden of juist irriteerden. Dit keer staan alle lijstjes op dezelfde pagina met bovenaan enkele muzikale hoogtepunten en helemaal onderaan de film waar ik in 2015 het meest van onder de indruk was.

Muziek in 2015

Memorabele concerten in Amsterdam

12. Ex Hex @ Nieuwe Anita (6/3)
11. The Membranes @ Grauzone in Melkweg (29/2)
10. Blank Realm @ Sugar Factory (22/9)
9. Gazelle Twin @ Subbacultcha in OT301 (28/3)
8. Richard Dawson @ Muziekgebouw (16/4)
7. Jenny Hval @ Muziekgebouw (17/6)
6. Lightning Bolt @ OCCII (1/7)
5. The Oscillation @ Grauzone in Melkweg (29/2)
4. It Dockumer Lokaeltsje @ OCCII (27/11)
3. GNOD @ OCCII (18/5)
2. Circuit des Jeux @ OCCII (15/6)
1. The Homesick @ Subbacultcha in OT301 (28/3)

The Homesick was eind maart in OT301 aan de Overtoom de juiste band op het juiste moment op de juiste plek. Tijdstip en locatie blijken van essentieel belang, merkte ik vele maanden later toen ik de band opnieuw zag optreden, ditmaal tijdens het eindfeest van de Popronde in Q-Factory in Amsterdam-Oost. De drie opdonders uit Dokkum verzopen zowel akoestisch als fysiek in de grote kille concertzaal. Vergeleken met de degelijke brave bands die ik die avond zag was The Homesick het eigenwijst en het rock-’n-rollst maar daarmee niet automatisch het best. De muzikanten hadden van tevoren flink wat daklozenbier uit de AH geconsumeerd zodat het in hun hoofden nog meer galmde dan hun gitaareffecten en de zaalakoestiek bij elkaar. Gitarist/zanger Elias El Gherßma staarde dronken door een verkleurde en beslagen duikersbrilletje. De rommelige set eindigde met een cover van Black Sabbath gezongen door een vriend van de band die vanuit het publiek het podium was opgeklommen. Als toegift scandeerdern de heren een lallende a capella-versie van het clublied van FC Cambuur. De beste liveband van het jaar kreeg het voor elkaar om tevens een van de matigste bands van het jaar te zijn.

---

Albums

10. Flying Saucer Attack – Instrumentals 2015
9. Bersarin Quartet – III
8. Jim O’Rourke – Simple Songs
6. zZz – Juggernaut
7. Subheim – Foray
5. Rats On Rafts – Tape Hiss
4. Mount Eerie – Sauna
3. GNOD – Infinity Machines
2. Julia Holter – Have You In My Wilderness
1. Circuit Des Yeux – In Plain Speech

Ook regelmatig terug te vinden in de cd-speler of onder de pick-upnaald waren de platen van AGF & Various, Carter Tutti Void, Donnacha Costello, Eternal Tapestry, Föllakzoid, Anna von Hauswolff, King Midas Sound / Fennesz, My Disco, Joanna Newsom, Protomartyr, Ought, Thee Oh Sees en Viet Cong.

---

Welkom terug

Blind Idiot God – Before Ever After
Loop – Array 1 ‎(EP)
The Pop Group – Citizen Zombie
The Telescopes – Hidden Fields
Tortoise – The Catastrophist

---

Films in 2015

Juweeltjes in de thuisbioscoop

15. Aferim! (Radu Jude)
De meeste Roemeense films van de laatste tien jaar spelen zich af in het heden of verplaatsen zich hooguit tot de recente geschiedenis. De road movie Aferim! gaat terug naar de negentiende eeuw en volgt een lokale agent en zijn zoon die te paard door de regio Walachije rijden op zoek naar een gevluchte zigeunerslaaf. De primitieve, onderontwikkelde klassenmaatschappij staat nog ver af van de ontwikkelingen die ondertussen in de rest van Europa plaatsvinden. Het in zwart-wit vastgelegde Roemenië roept in Aferim! herinneringen op aan de regen en de modder op de barbaarse planeet in de Russische film Hard To Be A God. Naarmate de reis vordert beginnen vader en zoon een sprankje mededogen te voelen voor hun gevangen vracht, maar daar heeft de heersende klasse geen boodschap aan.

14. Entertainment (Rick Alverson, 2015)
Neil Hamburger (Gregg Turkington) is de slechtste moppentapper van het Westelijk halfrond en dat weet hij, maar het kan hem niets schelen of eigenlijk toch wel. Het blijft onduidelijk wat er precies omgaat in het hoofd van deze nukkige loner. Tijdens zijn tournee langs mistroostige, afgelegen Amerikaanse stamcafés en bingohallen belt hij af en toe met het thuisfront, maar misschien is er helemaal geen thuisfront en doet hij net alsof. De film Entertainment behoort tot het soort Amerikaanse onafhankelijke films zonder helden en met vervreemde zonderlingen die zich met cynisme en misplaatste hoogmoed tegen de status quo proberen te verzetten en zichzelf daarmee te gronde richten. De Nederlandse actrice Lotte Verbeek speelt een korte rol als The Chromotherapist. Noiserockers zullen David Yow van The Jesus Lizard in een bijrolletje herkennen.

13. Kumiko: The Treasure Hunter (David Zellner, 2014)
De makers van Fargo (1996) wekken de suggestie dat hun film gebaseerd is op een waargebeurd verhaal. De Japanse Kumiko (Rinko Kikuchi) neemt de fictie van Fargo echter zeer serieus en reist naar de VS om de schat te vinden die Steve Buscemi in de sneeuw heeft begraven. Ironisch genoeg heeft dit Japanse avontuur naar verluidt wel werkelijk plaatsgevonden. Kumiko: The Treasure Hunter is een even grappig als tragisch relaas over iemand die volledig de weg kwijt raakt in het moderne leven.

12. Love & Mercy (Bill Pohlad, 2014)
In plaats van de beste muzikale biopic van 2015 over Brian Wilson van The Beach Boys moesten we het dit jaar in de Nederlandse bioscopen doen met een weinig verheffende film over Jimi Hendrix.

11. Experimenter (Michael Almereyda, 2015)
Dit jaar verschenen twee Amerikaanse filmreconstructies over spraakmakende sociaal psychologische experimenten. De uitwassen in 1971 als gevolg van The Stanford Prison Experiment (regie: Kyle Patrick Alvarez) zijn al vaker in de bioscoop vertoond en bieden geen nieuwe invalshoeken. Experimenter verrast wel, onder meer vanwege de droogkomische wijze waarop acteur Peter Sarsgaard in de rol van wetenschapper Stanley Milgram de kijker dwars door de vierde muur aanspreekt en verhelderende uitleg geeft over de beruchte gehoorzaamheidstesten die hij begin jaren zestig uitvoerde met nietsvermoedende testpersonen. Een historisch figuur neemt de rol over van een alwetende verteller. Hij lijkt vaak meer door een illustratie te wandelen dan door een realistisch decor. De kijker krijgt ruim de gelegenheid zich af te vragen of Milgrams onderzoekstechnieken ook moreel verantwoord waren.

10. Cop Car (Jon Watts, 2015)
Twee weggelopen tieners verleggen onderweg stapsgewijs hun grenzen en gaan net dat ene stapje te ver wanneer ze een achtergelaten politiewagen tussen de struiken aantreffen en ermee gaan joyriden. Het hek waar de jongens overheen stappen lijkt een verwijzing naar het hek in de sneeuw in Fargo en ook de aaneenschakeling van gebeurtenissen doet een beetje aan de klassieker van de gebroeders Coen denken. Kevin Bacon is in topvorm als de benadeelde maar vooral corrupte sheriff Kretzer.

9. Liza The Fox-fairy (Károly Ujj Mészáros, 2015)
De zoektocht van een Hongaars muurbloempje (Mónika Balsai) naar de ware liefde wordt tegengezeten door de geest van haar favoriete Japanse popzanger (David Sakurai) in een fraai gestileerd humoristisch horrorsprookje.

8. Tangerine (Sean Baker, 2015)
Regisseur Sean Baker toont aan dat je voldoende hebt aan een mobiele telefoon en twee fotogenieke transgenders om een aanstekelijke en onbeschaamd grappige film te kunnen maken. Markante tegenspelers, een smoezelige locatie (een tippelzone in Los Angeles), een veel te zonnige kerstavond en een bonte muziekkeuze doen de rest.

7. Respire (Mélanie Laurent, 2014)
Tu Dors Nicole was de feelgood zomerfilm van 2015. De Franse speelfilm Respire is de tragische tegenpool van die Canadese film en het bewijs dat actrice Mélanie Laurent ook een uitstekende regisseur is.

6. Queen Of Earth (Alex Ross Perry, 2015)
Het feit dat Alex Ross Perry’s vorige film Listen Up Philip onze bioscopen niet heeft gehaald doet sterk vermoeden dat Nederlandse filmdistributeurs moeite hebben met Amerikaanse antihelden (zie ook Entertainment en Buzzard). Elisabeth Moss (Mad Men, Top Of The Lake) stond in Listen Up Philip tegenover een heerlijk onuitstaanbare Jason Schwartzman. De actrice speelt in Queen Of Earth als de labiele Catherine niet bepaald een innemend personage, maar dat maakt haar juist zo intrigerend.

5. The Boy (Craig William Macneill, 2015)
Het jochie Ted (Jared Breeze) woont samen met zijn vader (David Morse) in een afgelegen motel. Vader heeft weinig te doen en drinkt zijn zorgen weg. Door gebrek aan aandacht krijgt Ted alle gelegenheid zich uit leven in zijn fascinatie voor de dood. Zo verandert hij buiten het zicht van de volwassenen op akelig realistische wijze in een kleine psychopaat. Horrorfilm The Boy brengt met minimale middelen en het sterke spel van Breeze een groot gevoel van ongemak teweeg. Niet te verwarren met The Boy (2016).

4. Buzzard (Joel Potrykus, 2014)
Een jonge bankmedewerker gaat ten onder aan zijn eigen arrogantie in een onbarmhartige low budget komedie.

3. Me and Earl and the Dying Girl (Alfonso Gomez-Rejon, 2015)
Komisch melodrama waarbij cinema als troostmiddel wordt gebruikt. Naar mijn weten is dit de eerste Amerikaanse film met een verwijzing naar Ding-a-dong van Teach-In. De film werd dit najaar op het laatste moment zonder toelichting uit de Nederlandse bioscopen gehouden.

2. The Kindergarten Teacher (Nadav Lapid, 2014)
Deze Israëlische film gaat over een kleuterjuf (Sarit Larry) en de onverklaarbare dichttalenten van haar leerling Yoav (Avi Shnaidman). Uit zijn spontaan opborrelende gedichten spreekt een oude geest en niet die van een vijfjarige. Wat opvalt, is hoe de camera zich met kinderlijke nieuwsgierigheid door het verhaal beweegt. De camera heeft soms een eigen wil, staat vaak op ooghoogte van een kind en wil een enkele keer zo dicht op de gebeurtenissen staan dat het tegen personages op botst. De cameraposities worden bewust steeds meer doorsnee naarmate de schoonheid van Yoavs dichtwerk wordt aangetast door het opportunisme van volwassenen.

1. Le Chambre Bleue (Mathieu Almaric, 2014)
In zijn vorige film Tournée, die wel in Nederland heeft gedraaid, speelde acteur Mathieu Almaric op voorzichtige wijze met vorm maar concentreerde hij zich vooral op zijn kleurrijke tegenspeelsters. Bij zijn vierde film, het moordmysterie Le Chambre Bleue, neemt vorm een prominente plaats in en raakt de kijker bijna net zo in verwarring door de versplinterde, niet synchrone montage als de van moord verdachte Julien Gahyde (Almaric). Zo origineel heb ik een verfilming van detectiveschrijver Georges Simenon niet eerder gezien.

---

Klassiekers in de thuisbioscoop

8. Beyond The Black Rainbow (Panos Cosmatos, 2010)
7. The Decline Of The Western Civilization: The Punk Years (Penelope Spheeris, 1981)
6. A Jester’s Tale (Karel Zeman, 1964)
5. Night Train (Jerzy Kawalerowicz, 1959)
4. The Offence (Sidney Lumet, 1973)
3. Paper Moon (Peter Bogdanovich, 1973)
2. Pictures Of The Old World (Dusan Hanák, 1972)
1. Dragon Inn (King Hu, 1967)

---

Documentaires in de bioscoop en op dvd

15. Listen To Me Marlon (Stevan Riley, 2015)
14. Next Goal Wins (Mike Brett & Steve Jamison, 2014)
13. The Wolfpack (Crystal Moselle, 2015)
12. Citizenfour (Laura Poitras, 2014)
11. We Come As Friends (Hubert Sauper, 2014)
10. National Gallery (Frederick Wiseman, 2014)
9. An Honest Liar (Tyler Measom & Justin Weinstein, 2014)
8. The Overnighters (Jesse Moss, 2014)
7. Dreamcatcher (Kim Longinotto, 2015)
6. The Best Of Enemies (Robert Gordon & Morgan Neville, 2015)
5. Rich Hill (Andrew Droz Palermo & Tracy Droz Tragos, 2014)
4. Amy (Asif Kapadia, 2015)
3. A Family Affair (Tom Fassaert, 2015)
2. Sofia’s Last Ambulance (Ilian Metev, 2012)
1. The Look Of Silence (Joshua Oppenheimer,2014)

---

Tegenvallers in de bioscoop

The Face Of An Angel (Michael Winterbottom)
Knight Of Cups (Terrence Malick)
The Paradise Suite (Joost van Ginkel)
Prins (Sam de Jong)
Publieke Werken (Joram Lürsen)
Unfriended (Levan Gabriadze)
Victoria (Sebastian Schipper)
Youth (Paolo Sorrentino)

Unfriended bleek uiteindelijk meer een slimme hype dan een geslaagde film. The Paradise Suite was nog voordat we de film hadden gezien al uitverkoren tot Nederlandse Oscarinzending en kreeg daardoor een gewicht dat de uitgekauwde mozaïekstructuur niet kon dragen. Publieke Werken moet het hebben van een sterke hoofdrolbezetting en een redelijk geslaagde digitale reconstructie van Amsterdam eind negentiende eeuw. De verkrachtingsscène waarmee wordt geopend is op papier een begrijpelijke keuze, maar wordt in de praktijk rommelig, onderbelicht en met veel nodeloos effectbejag in beeld gebracht en vertolkt door bijrolspelers van mindere garnituur. Gijs Scholten van Aschat wordt niet lang daarna opgescheept met een onnodig lange uitlegmonoloog die door flashbacks wordt onderbroken. De historische film naar het moderne meesterwerk van Thomas Rosenboom heeft helaas een valse start die ervoor zorgt dat het eerste half uur een schaduw trekt over de rest van de film.

---

Ronduit slecht in de bioscoop

10. Chappie (Neill Blomkamp)
9. I Nostri Ragazzi (Ivano De Matteo)
Na het Nederlandse debacle moet ook na de Italiaanse versie van Het Diner geconstateerd worden dat de bestseller van Herman Koch zich lastig naar het witte doek laat vertalen.

8. What We Did On Our Holiday (Andy Hamilton & Guy Jenkin)
7. She’s Funny That Way (Peter Bogdanovich)
No, she isn’t.

6. J. Kessels (Erik de Bruyn)
Fear & Loathing in Hamburg begint tamelijk veelbelovend met een flitsende titelsequentie en twee acteurs die met zichtbaar plezier hun reünie met regisseur Erik ‘Wilde Mossels’ de Bruyn vieren. Eenmaal in Hamburg aanbeland worden de grappen platter en zorgt de overdreven lolbroek Ruben van der Meer er definitief voor dat het niet meer goedkomt. Dat Van der Meer een film wel degelijk meerwaarde kan geven kon hij dit jaar gelukkig laten zien in Max Porcelijns neo noir De Grote Zwaen.

5. Dark Places (Gilles Paquet-Brenner)
Charlize Theron maakt een lusteloze indruk in een ongeïnspireerde poging van Gilles Paquet-Brenner om in te haken op het succes van Gillian Flynns vorige verfilming Gone Girl.

4. The Visit (M. Night Shyamalan)
M. Night Shyamalan voegt zijn bijdrage toe aan de lucratieve reeks found footage-films van de laatste jaren. Er is in The Visit iets goed mis met de grootouders van de twee jonge hoofdpersonages. Ieder weldenkend mens zou direct na de eerste slapeloze nacht de biezen hebben gepakt, maar de twee tieners zijn blijkbaar dol op voorspelbare schrikeffecten en rekken hun verblijf tot speelfilmlengte uit.

3. Terminator: Genisys (Alan Taylor)
Terminator: Genisys bestaat voornamelijk uit scènes waarin de personages zich gehaast van de ene naar de andere locatie verplaatsen. Tussen de actie door proberen ze recht te praten wat door de scenarioschrijvers krom is getrokken. Met een pijnlijke poging tot humor wordt alle innerlijke logica van tafel geveegd. Naarmate de filmminuten verstrijken vervagen alle goede herinneringen aan de eerste twee films uit de Terminator-reeks.

2. Jupiter Ascending (The Wachowskis)
Jupiter Ascending is zielloze sciencefiction met de allerergste schmierpartij van 2015. Eddie Redmayne zou eigenlijk voor straf zijn Oscar moeten inleveren.

1. Kidnapping Mr. Heineken (Daniel Alfredson)
Hoeveel schnabbels van Sir Anthony Hopkins kan een mens verdragen?

---

Jammer maar helaas in de thuisbioscoop

10. Tokyo Tribe (Shion Sono)
9. Tale Of Tales (Matteo Garrone)
Tale Of Tales is meer een interessante mislukking dan een hele slechte film. De maker van een van mijn favoriete films uit 2012 (Reality) serveert veel mooie plaatjes in een donker sprookjesmozaïek dat maar niet de som der delen wil worden. Overigens was dit de zevende film die ik dit jaar zag met een bijrol voor John C. Reilly. Daarbij heb ik ook Tim And Eric’s Billion Dollar Movie (2012) en Guardians Of The Galaxy (2014) meegerekend.

8. The Lazarus Effect, REC4, The Taking Of Deborah Logan, The Town That Dreaded Sundown, etcetera
It Follows legde de lat in het horrorgenre dit jaar erg hoog. Veel films kwamen niet eens in de buurt.

7. Little Boy (Alejandro Monteverde)
Little Boy is christelijk fundamentalistische propaganda in de vorm van een sentimentele familiefilm. In dit mierzoete oorlogsdrama bidt een jochie thuis in de VS tot God om ervoor te zorgen dat vader heelhuids terugkeert van het strijdveld in de Tweede Wereldoorlog. Zijn wens wordt verhoord en God laat Amerika twee atoombommen op Japan gooien – een happy end ten koste van miljoenen slachtoffers.

6. The Angriest Man In Brooklyn (Phil Alden Robinson)
Van de vorig jaar overleden Robin Williams verschenen dit jaar postuum nog enkele films. Boulevard is een goedbedoelde, maar matige zwanenzang over een gezinsman die zijn homoseksualiteit geheim probeert te houden. The Angriest Man In Brooklyn is nog minder geslaagd omdat Williams op een wanhopige en daardoor geforceerde manier constant heel erg boos probeert te zijn, wat natuurlijk slecht is voor de gezondheid en onvermijdelijk leidt tot een moralistische slot.

5. Phantom Halo (Antonia Bogdanovich)
4. Capitão Falcão (João Leitão)
Deze Portugese superheldenfilm is een satire op het bewind van voormalige dictator Salazar. Na twee half geslaagde grappen vergaat het lachen snel want naast een paar houterig uitgevoerde martial arts-gevechten wordt er voornamelijk heel erg hard door de acteurs geschreeuwd. Titelrolvertolker Gonçalo Waddington is zo fanatiek aan het brullen dat het lijkt alsof de hele film bedoeld is als een 1 uur en 46 minuten durende auditie voor de rol van zanger in de Sloveense band Laibach.

3. Men, Women & Children (Jason Reitman)
Alweer een kritiek op de internetmaatschappij die niet verder komt dan simplistisch moralisme.

2. Big Sky (Jorge Michel Grau)
1. The Curse Of Downers Grove (Derick Martini)
Hoed je voor films waar schrijver Bret Easton Ellis zich mee heeft bemoeid.

---

Hoogtepunten in de bioscoop

Omdat ik in het onderstaande overzicht alleen films vermeld die officieel in Nederland in roulatie zijn gegaan komt The Forbidden Room niet in de top 10 voor. Deze veelkleurige collagefilm van de Canadese regisseur Guy Maddin, die hij maakte samen met Evan Johnson, was alleen te zien tijdens het Imagine Film Festival. The Forbidden Room is een cinefiele koortsdroom en een bioscoopervaring die in 2015 nauwelijks werd overtroffen. De enige uitzondering was de verlate bioscoopuitgave van Blade Runner: The Final Cut.

Als het om spektakel gaat mogen Mad Max: Fury Road en Star Wars: The Force Awakens niet onvermeld blijven. Bij het epos Star Wars, dat ik bewust op ouderwets 2D-formaat heb gezien, voelde ik me weer 11 jaar jong, dezelfde leeftijd die ik had toen ik Star Wars voor het eerst zag in december 1977. De terugkeer van Han Solo, prinses Leia, Luke Skywalker en natuurlijk niet te vergeten Chewbacca veroorzaakte een onverwachte brok in de keel. Tijdens de naborrel zorgden de vele onbeantwoorde vragen voor een lichte devaluering van de film. Een van die vragen betreft de rol van jonge held Finn (John Boyega). Hoe kan het toch dat Finn na jarenlange indoctrinatie en hersenspoeling zo’n frisse innemende jongen is geworden? En als die hersenspoeling blijkbaar toch niet zo goed blijkt te werken, waarom zijn er bij The First Order dan niet meer rebellerende jongens zoals Finn? Dit soort vragen zien we graag in de komende delen beantwoord.

20. Durak (Yuriy Bykov)
19. Schneider vs Bax (Alex van Warmerdam)
18. Li’l Quinquin (Bruno Dumont)
17. Carol (Todd Haynes)
Een hand die op een schouder wordt gelegd komt veel harder aan dan een ontploffende planeet.
16. Slow West (John Maclean)
15. The Lobster (Yorgos Lanthimos)
14. Hard To Be A God (Aleksey German)
13. The Tribe (Miroslav Slaboshpitsky)
12. Theeb (Naji Abu Nowar)
11. Loin Des Hommes (David Oelhoffen)
10. Ich Seh, Ich Seh (Severin Fiala & Veronika Franz)
9. 45 Years (Andrew Haigh)
8. Turist (Ruben Östlund)
7. Ex Machina (Alex Garland)
6. Son Of Saul (László Nemes)
5. La Loi Du Marché (Stéphane Brizé)
4. Que Horas Ela Volta? (Anna Muylaert)
3. Taxi Teheran (Jafar Panahi)
2. Timbuktu (Abderrahmane Sissako)
1. The Look Of Silence (Joshua Oppenheimer)

Meerdere films in mijn top 20 gaan over individuen die geconfronteerd worden met onrecht en/of barbarij. Het blijft behelpen met de mensheid. De mens is lomp en zwak leren we van Schneider vs Bax en Turist en het kwaad zit van kinds af aan ingebakken zien we in Ich Seh, Ich Seh. Een enkeling past zich aan en voegt zich bij de barbaren (The Tribe). De ander kan enkel hoofdschuddend toekijken hoe de planeet ten onder gaat (Hard To Be God). Het is verdomd lastig overeind te blijven en de waardigheid te bewaren in een wereld waarin eigenbelang voorop staat. De loodgieter in Durak en de bewaker in La Loi Du Marché kopen niets voor hun protest. Saul probeert in Son Of Saul nog een beetje mens te zijn maar zal desondanks de hel niet overleven.

In mijn top 3 staan films waarin de makers en hun onderwerpen geweldloze methodes hanteren om tegenwicht te bieden aan het kwaad in de wereld. De tot huisarrest veroordeelde, strijdvaardige Iraanse regisseur Jafar Panahi gebruikt zijn camera als wapen. Abderrahmane Sissako vertrouwt op de verbeeldingskracht van de mens. Wat in 2015 op mij de meeste indruk maakte was de humane blik van optometrist Adi Rukun. Hij kijkt in The Look Of Silence onverschrokken recht in de ogen van de mannen die eind jaren zestig zijn broer hebben vermoord als onderdeel van een genocide die werd aangemoedigd door de toenmalige militaire leiders in Indonesië. De daders worden door een groot deel van de bevolking nog steeds als helden beschouwd. In plaats van de schuldigen woedend te lijf te gaan, weet Rukun zichzelf volledig te beheersen en met zijn kalme toenadering de daders tot gruwelijke bekentenissen te dwingen. Die beheerstheid zou voor iedereen inspiratie moeten zijn. The Look Of Silence geeft ook inzicht in de slinkse wijze waarop een volk door populisten wordt opgehitst tot het haten van andersdenkenden en minderheden.

Ook de moeite waard: Adieu Au Langage, Atlantic., Birdman, Black Coal Thin Ice, Chorus, Corn Island, Le Dernier Coup de Marteau, The Duke Of Burgundy, Fidelio: L’Odyssee D’Alice, Foxcatcher, A Girl Walks Home Alone at Night, Girlhood, Good Kill, Guëros, Ilo Ilo, Inside Out, It Follows, Ixcanul, Jauja, Lilting, Le Meraviglie (The Wonders), A Most Violent Year, Our Little Sister en Song Of The Sea.