Een maand geleden werd op weblog (Botho) Straussian een lijst gepubliceerd met de beste albums van 1982. De selectie is een optelsom van persoonlijke lijstjes van 31 bloggers, popjournalisten, radiomakers, platenverkopers, concertprogrammeurs en andere muziekliefhebbers. De lijst was voor mij aanleiding om een greep te doen uit de eigen muziekcollectie. De geselecteerde single- en albumtracks uit 1982 zijn in drie delen terug te vinden op Mixcloud.
In 1982 was de Koude Oorlog nog in volle gang. De Derde Wereldoorlog werd in die tijd beschouwd als een reële dreiging. We waren bang voor de bom en vanwege de werkeloosheid somber over de toekomst. Van Kooten en De Bie hadden daar een paar jaar eerder een mooie term voor bedacht: doemdenken. Het woord doem zat ook verstopt in de naam van het toen razend populaire Doe Maar. Die band stond eind 1982 op de eerste plaats van de hitparade met De Bom.
Terwijl de rest van de middelbare school rondliep in Doe Maar-kleuren, luisterde ik liever naar de doemklanken van new wave- en postpunkbands die gedraaid werden bij de VPRO, in radioprogramma’s Radionome en Spleen en op televisie bij Götterdammerung 2000. Het televisieoptreden van The Birthday Party met Nick Cave maakte minstens zoveel indruk als dat van Iggy Pop bij TopTop in 1977. De VPRO was een van de belangrijkste aanstichters voor mijn platenverzamelwoede. Het verzamelen kreeg rond 1982 een extra impuls dankzij inkomsten uit de wekelijkse krantenwijk. Elke maand had ik genoeg geld voor maximaal vier elpees. Soms vond ik ze met een beetje geluk bij de lokale platenboer. Meestal moest ik op de fiets naar Alkmaar voor aankopen bij Pop-Eye, toen nog op de hoek van het Waagplein. Een paar straten verderop lag bij familiebedrijf Ypma Piano’s aan de Langestraat een bescheiden bak met new wave op me te wachten. Voor familie-uitstapjes naar Amsterdam spaarde ik extra. In de hoofdstad kocht ik bij de Bijenkorf mijn eerste 12” EP’s van onder meer Einstürzende Neubauten, Malaria en Tuxedomoon, in de veronderstelling dat het goedkope lp’s waren. Op de terugweg naar Centraal Station ontdekte ik de steeg waar Boudisque zich verdekt had opgesteld. In die speciaalzaak schafte ik met resterend geld het debuutalbum van This Heat aan.
Doemtijden herleven als nooit tevoren. Je zou er bijna nostalgisch van worden. Volgens personage Aksel in de film The Worst Person In The World is er geen sprake van nostalgie. Al dat verzamelen en terugblikken komt volgens hem voort uit doodsangst. Bij het selecteren van muziek ter begeleiding van de huidige misère heb ik me zoveel mogelijk beperkt tot wat ik zelf ooit gekocht heb. Je kunt kiezen uit drie afleveringen.
Deel 1 bevat veel elektronische muziek, zoals van Laurie Anderson, Fad Gadget, Front 242, DAF en Ike Yard, aangevuld met onder meer afsplitsingen van The Pop Group zoals Rip Rig + Panic met Neneh Cherry.
Deel 2 is een uur met Nederlandse muziek. De meeste bands komen voort uit Ultra. De Wormerpunkbeweging wordt vertegenwoordigd door The Ex (met een vroege versie van Well Known Soldier), Svätsox en Wanda’s. Brabantse band Der Junge Hund, met latere collega Ger, wint de hoofdprijs in de categorie langste songtitel: Das Heilpedagogische Instituut Macht Bekannt Das Die Drei Italiëner Nach Hause Wollen.
In Deel 3 voeren gitaren de boventoon, meestal luid en rudimentair. Britse en Duitse industriëlen zorgen voor enige afwisseling.
Veel plezier ermee, zolang het nog kan.