The Witch (Anya Taylor-Joy)
The Witch werd van tevoren getipt als een van de mogelijke hoogtepunten van het Imagine Film Festival. De enthousiaste berichten die al een tijdje in filmbladen en op sociale media rond zoemden zorgden ervoor dat een extra voorstelling moest worden ingelast. Uiteindelijk belandde de film aan het eind van het festival na het tellen van alle publieksstemmen met een gemiddelde van 7,94 slechts op de 16de plek. De Noorse doorsnee-rampenfilm The Wave wist de top 10 wel te behalen. Is het terecht dat The Witch zo relatief laag is geëindigd?
Horrorfilms worden in Nederland bijna zonder uitzondering uitsluitend vertoond in multiplex-bioscopen waar je als liefhebber veroordeeld bent tot een plek tussen asociaal puberpubliek. Onafhankelijk geproduceerde genrefilms zijn buiten de festivals om lastig te programmeren in de Nederlandse bioscoop. Ze zijn vaak te artistiek voor het commerciële circuit en behandelen thema’s die niet in de smaak vallen bij het veelal wat oudere publiek dat naar filmhuizen gaat. Een enkele kunstzinnige genrefilm glipt weleens tussen de mazen door en belandt in het filmhuis, zoals vorig jaar Ich Seh Ich Seh en op dit moment de sinistere parabel Évolution. De lovende reacties over Évolution staan in contrast met de negatieve reacties die ik opving in twee verschillende Amsterdamse bioscopen.
We zullen nooit te weten komen hoe The Witch in de Nederlandse filmhuizen ontvangen zal worden. Vertoningen blijven ondanks de internationale hype en de positieve recensies beperkt tot het Imagine Film Festival. Er zijn genoeg films over de gevolgen van godsdienstwaanzin die de filmhuizen wel hebben bereikt, zoals Requiem (2006) en Paradies: Glaube (2012), maar die bevatten niet de griezelelementen zoals je bij horrorfilms kunt verwachten. The Witch gaat ook over hoe een streng geloof mensen kapot maakt, in dit geval de leden van een gezin dat geïsoleerd leeft in zeventiende-eeuws New England. The Witch is horror omdat gedeeltelijk expliciet wordt verbeeld wat er in hun verwarde hoofden omgaat.
Vader William (Ralph Ineson) en moeder Katherine (Kate Dickie) hebben niet door dat ze vanwege hun geloofsovertuiging zelf verantwoordelijk zijn voor de vernietiging van hun gezin. Na de onverklaarbare verdwijning van baby Samuel wordt de oudste dochter Thomasin (Anya Taylor-Joy) door haar ouders verdacht van hekserij. Onderdrukte schuldgevoelens maken de twijfels en het onderlinge wantrouwen steeds groter. De angst wordt bijna tastbaar en al snel zijn naast Thomasin ook tienerzoon Caleb (Harvey Scrimshaw), de jeugdige tweeling Mercy en Jonas (Ellie Grainger en Lucas Dawson) en zelfs oude zwarte geit Black Phillip verdacht.
De innerlijke demonen die verwarring onder de gezinsleden veroorzaken worden in The Witch summier in beeld gebracht, wat meer dan voldoende is om de angst van het gezin over te brengen op de toeschouwer. Hoewel Thomasin het centrale personage is, zien we de dreiging ook door de ogen van de anderen. Het wisselende perspectief zorgt ook bij de kijker voor constante twijfel over wat er werkelijk gaande is. Van de heks uit de titel zien we soms een glimp. Ze is meer een gedachte, maar in die hoedanigheid wel een constante aanwezigheid.
Er is duidelijk veel research aan het maken van de film voorafgegaan. The Witch maakt onder meer een authentieke indruk vanwege het soms moeilijk verstaanbare oude Engels dat de mensen spreken. Hun dialogen zijn gedeeltelijk afkomstig van geschriften van kolonisten uit de zeventiende eeuw. De cinematografie is vooral tijdens de avondopnamen bij kaarslicht schatplichtig aan de manier waarop in schilderijen van Rembrandt (een tijdgenoot van de familie in The Witch) avondtaferelen zijn belicht.
8/10
Imagine Film Festival eindscore
- The Witch 8/10
- Bone Tomahawk 8/10
- Nina Forever 8/10
- The Survivalist 8/10
- Midnight Special 7/10
- Creative Control 7/10
- The Boy & The Beast 7/10
- The Invitation 7/10
- Synchronicity 7/10
- Yakuza Apocalypse 6/10
- The Wave 6/10
- Veteran 5/10