Het Amerikaanse noiseduo Lightning Bolt speelt meestal niet op een podium. In plaats daarvan zetten drummer Brian Chippendale en bassist Brian Gibson hun instrumenten en versterkers het liefst tussen de concertbezoekers. De uitbundige chaos die ze daarmee creëren, komt het best tot z’n recht in kleine, opeengepakte zalen. OCCII in Amsterdam was wat dat betreft op zaterdag 16 oktober 2004 de ideale locatie.
Naar de bliksem: Lightning Bolt vloert OCCII
Voor de derde keer zwaaide de jongen zijn gevulde bierflesje als een vlag boven zijn hoofd. De kleine man naast hem zwiepte wild met zijn bezwete lange haren. De drank spatte in een van mijn oren en ik proefde andermans transpiratie op mijn bovenlip. Ik hield mijn eigen bierflesje als bescherming tegen de borst geklemd. Door het geduw en getrek in de kluwen mensenvlees borrelde het bierschuim naar boven, bruisend over mijn hand. Links probeerden opeengestapelde bezoekers zich overeind te houden door dicht tegen elkaar te blijven staan. Rechts van me vochten tientallen opgewonden grijnzende jongeren in een woeste dans om het beste plekje bij het uit het zicht onttrokken drumstel.
Zelfs dicht bij de actie, op rij tweeënhalf, kon ik nauwelijks een glimp opvangen van drummer Brian Chippendale. Hij bleef half verborgen achter op en neer springende haarbossen en kale bollen. Spiekend tussen kieren van de hoofden voor mij, zag ik iets meer van kleine bassist Brian Gibson (type Spike Jonze). Hij deelde onverstoorbaar zware dreunen uit door zijn vingers vliegensvlug te bewegen over de snaren en zijn basnoten te versterken door middel van een stuk of vijf offensief opgestelde speakers. Het Amerikaanse duo Lightning Bolt stond op de zaalvloer en maakte de omringde kring publiek helemaal gek met vaardige uitgevoerde, hectische noise.
De Europese tournee van de twee Brians is een succesvolle onderneming. De zalen zijn te klein voor het Amerikaanse duo. OCCII werd overdag overspoeld door telefoontjes van fans uit Nederland en ver daarbuiten met de vraag hoe laat het optreden ’s avonds exact zou plaatsvinden. Na afloop van het concert hoorde ik dat bezoekers die te laat waren gearriveerd de toegang geweigerd moest worden. OCCII puilde uit. Voor de eerste keer telde ik voor alle zekerheid hoeveel passen ik nodig had om de nooduitgang links naast het ongebruikte podium te bereiken. Om enigszins zicht te hebben op de twee muzikanten waren een paar jongens op de mengtafeltoren geklommen. Anderen hielden zich in evenwicht tussen de cd’s, lp’s en T-shirts op de tafels vol merchandising of stonden op het bankje tegen de muur achter de opeengestapelde versterkers. Vanaf het lege podium waren de verrichtingen van de band ook goed te volgen.
Op veilige afstand leek het alsof de onrustige menigte zich had overgegeven aan een heidens ritueel, de armen regelmatig in de lucht en de hoofden op en neer buigend, alsof ze afgoden aanbeden. De bassende afgod gooide razendsnel gonzende bastonen over ritmische feedback. De drummende afgod droeg tijdens de eerste helft van het lange optreden een stoffen masker. Zijn woeste ogen priemden uit twee gaten. Waar normaal gesproken zijn mond was, waren nu de contouren van een microfoon zichtbaar. Hij schreeuwde zwaar vervormd en daardoor onverstaanbaar, onderwijl extreem snel roffelend op het over de vloer verschuivende slagwerk.
Het klonk alsof de Brians in rap tempo, buitensporig luid en unisono, een lange solo speelden, als een hechte ritmesectie van een metalband die op de hielen werd gezeten door stromend lava. Lightning Bolt was als het gapende gat van een vulkaan waar mensen omheen dansten, elkaar behoedend voor een val in het vuur. Fotografen hielden, voor zover mogelijk, de wildste dansers op veilige afstand, ondertussen lichten flitsend op de maat van het lawaai. Brian Chippendale gooide zijn masker af en hield de microfoon vast tussen zijn tanden. Tegen het eind van de set trok hij zijn drumstel verder de meute in, alsof hij ons wilde uitnodigen een duik te nemen in de apparatuur.
Het moge duidelijk zijn dat een optreden van Lightning Bolt niet zomaar een concert is. Door simpelweg te weigeren op een podium te spelen, is elk optreden een fysieke happening. Bij elke show houdt de band de afstand tussen muzikant en publiek zo klein mogelijk. Het publiek is een onlosmakelijk onderdeel van de show. Zelfs aanwezigen die normaal gesproken weinig op hebben met de naar hysterische Ruins riekende techneutenhardcore stonden na de energiestoten van Lightning Bolt te glunderen als peuters die met hun handen in een grote slagroomtaart mochten trommelen.
Als je een beetje een idee wilt krijgen van het spektakel dat Lightning Bolt live teweegbrengt, bekijk dan zeker de documentaire The Power of Salad & Milkshakes over de Amerikaanse tour van het duo in 2003. De hierboven gebruikte foto’s zijn stills uit deze video.
Een versie van dit verslag werd in oktober 2004 gepubliceerd op de oude site van De Subjectivisten.