Het leven van een oud echtpaar verandert ingrijpend wanneer de man in de gevangenis belandt en zijn vrouw Hannah alleen thuis achterblijft. De film Hannah stelt de vraag hoe je nog op zinvolle wijze invulling kunt geven aan een leven dat eigenlijk voorbij is.

Regisseur Andrea Pallaoro geeft in Hannah weinig tekst en uitleg. De kijker moet met een minimum aan informatie een beeld vormen van het leven van het titelpersonage. De reden waarom haar echtgenoot (André Wilms) de gevangenis in moet, kunnen we enkel raden aan de hand van een handjevol aanwijzingen verspreid over de film. Hannah (Charlotte Rampling) is niet medeverantwoordelijk voor de daden van haar man, maar ze schaamt zich er wel diep voor en wordt er indirect voor veroordeeld. Toenemend isolement is haar lot. Zelfs de hond thuis wil niets meer van haar weten.

Hannah (Charlotte Rampling)

Hannah zit zelf niet in de gevangenis, maar is ze evenmin vrij. Het donkere interieur maakt haar huis claustrofobisch. Rinkelende telefoons en deurbellen klinken dreigend. We zien de vrouw buitenshuis zelden in de openlucht. Wanneer Hannah op pad gaat bevindt ze zich meestal in een afgesloten omgeving: een auto, het gevangenisterrein, de metro, de acteerklas en de moderne villa waar ze als huishoudster werkt. Hannah zit ook opgesloten in haar eigen lichaam. Emoties blijven diep verborgen. In de close-ups van Charlotte Rampling moeten we zoeken naar de barstjes in het masker waar ze zich achter verbergt. De enige momenten in de week waarop Hannah op gecontroleerde wijze haar gevoelens een uitweg kan bieden zijn de oefeningen en repetities bij het amateurtoneelgezelschap waar ze deel van uitmaakt. Ook daar zien we haar vaak in de rol van observator.

De film neemt de eigenschappen van het hoofdpersonage over en is daarom net zo weinig direct en uitgesproken in het vertellen van het verhaal. De misdaad van de echtgenoot is blijkbaar te erg om over te praten en dus zwijgt de film ook over wat gebeurd is. In meerdere scènes in het eerste gedeelte van de film zien we hoe de zwijgende Hannah naar anderen kijkt. Ze kijkt toe hoe de acteurs in haar klas extreme stemoefeningen doen en observeert een jongere vrouw die in een metrostel van kleding wisselt. De geobserveerde personen blijven veelal buiten beeld of zijn slechts een onscherpe weerspiegeling in het raam. Deze scènes maken ons vertrouwd met het tempo van de film; we leren naar Hannah kijken zoals zij naar de wereld kijkt. Het is ironisch dat in een film waar observatie centraal staat de enige persoon met wie Hannah daadwerkelijk contact heeft het blinde jonge zoontje is van haar werkgeefster. Hij accepteert haar zoals ze is en niet zoals anderen haar zien.

Charlotte Rampling acteert zo goed dat het pijn doet. De camera gunt de kijker ruim de tijd om elke nuance in haar gezicht op te pikken en te interpreteren. Dat is desondanks geen eenvoudige opdracht. De acteeraspiraties van Ramplings personage Hannah maken het extra lastig om te bepalen hoeveel ze lijdt. Sommige handelingen zetten ons op het verkeerde been, omdat ze niet voort blijken te komen uit innerlijke onrust maar uitgevoerd worden als oefenopdracht voor de eerstvolgende sessie bij het toneelgezelschap. Hannah leert acteren omdat dat misschien de enige manier is om te overleven. Ze moet in het dagelijks leven in veel gevallen toneel spelen in een poging geaccepteerd te blijven in een maatschappij die haar massaal de rug heeft toegekeerd.

8/10