Victoria (Frederick Lau & Laia Costa)
De Duitse film Victoria bestaat ogenschijnlijk volledig uit een onafgebroken take. Ik ben dol op films die bestaan uit lange takes (Time Code, Russian Ark) of die de suggestie wekken dat er geen montage aan te pas is gekomen (La Casa Muda, Birdman). Victoria maakt extra nieuwsgierig omdat de take maar liefst 134 minuten lang duurt. Ik heb zeer veel waardering voor een dergelijk technisch hoogstandje en kan niet wachten tot er net als bij Russian Ark (Aleksandr Sokurov, 2002) een uitgebreide documentaire verschijnt over hoe de makers het hebben geflikt. Hopelijk is die documentaire beter dan de film, want helaas is Victoria vooral een gimmick.
De in Spanje geboren actrice Laia Costa is in de titelrol het blakende middelpunt van de film. Het lukte me echter geen moment om in haar personage te geloven. Hoe komt het toch dat het deze vitale en knappe jongedame niet gelukt is vriendschappen te sluiten sinds haar verhuizing naar Berlijn? Ze spreekt prima Duits, heeft geen gesloten karakter, heeft geen moeite met het aanspreken van mensen en ze werkt in een café waar ze dagelijks sociale contacten onderhoudt met collega’s en klanten. Het is bizar dat blijkbaar niemand de uitgelaten dansende Victoria heeft aangesproken tijdens haar nachtelijke bezoek aan de club waar de film aanvangt. Ze probeert bij gebrek aan beter een gesprek aan te gaan met de barman, maar die heeft het te druk en de muziek staat te hard. Bij de garderobe besluit ze in een opwelling mee te gaan met de luidruchtige jongens die door de uitsmijters de toegang wordt geweigerd. Vanaf hier stapelen de raadselachtige beslissingen van Victoria zich op.
Victoria (Laia Costa)
[Spoilers!]
Praatjesmaker Sonne (Frederick Lau), skinhead Boxer (Franz Rogowski) en hun maatjes Blinker (Burak Yigit) en Fuß (Max Mauff) zijn behoorlijk beschonken. Sonne is nog niet in beeld of hij probeert Victoria al op opdringerige wijze te versieren. De jonge vrouw moet eigenlijk gaan slapen omdat ze de volgende ochtend vroeg op haar werk moet zijn, maar ze is zo wanhopig op zoek naar gezelschap dat ze zich door Sonne laat ompraten. Dat hij en zijn vrienden irritant dronken zijn en binnen een paar minuten bijna een auto weten te stelen, deert haar niet. In plaats van vriendelijk te bedanken voor alle aandacht en weg te fietsen naar een veiliger heenkomen loopt ze met het groepje mee, rechtstreeks de problemen in. Ze schrikt niet wanneer de agressieve Boxer ruzie zoekt met twee jongens die ze op een kruispunt passeren. Ook na dit voorval heeft Victoria alle gelegenheid zich te bedenken en is ze vrij om deze gevaarlijke lui achter zich te laten. Maar nee, ze blijft, steelt zelfs een paar biertjes en vergezelt de groep naar het dak van een flatgebouw waar ze de drankjes nuttigen.
De domme beslissingen van Victoria komen goed uit voor de plot die gaat volgen, maar waarom de vrouw zo dom en naïef is wordt niet duidelijk. Ze heeft gestudeerd aan het conservatorium en lijkt daarom niet iemand die zich verwant voelt met dronken criminele hooligans. Ze komt even te dicht bij de dakrand van het flatgebouw, maar dat is meer een plagerijtje dan een behoefte aan moedwillige zelfdestructie. Victoria nodigt Sonne uit in haar café en maakt indruk op hem met een perfect uitgevoerd stukje klassieke muziek uit de 20e eeuw. In het café krijgt ze de allerlaatste kans om zich in veiligheid te stellen. In plaats daarvan maakt ze hier de domste keuze in de film. De andere jongens komen binnen en uit alles blijkt dat ze op het punt staan een grote slag te slaan. Omdat Fuß zo ziek van de drank is dat hij het café onder kotst zoekt de bende iemand anders om de vluchtauto te besturen. Victoria had kunnen liegen dat ze geen rijbewijs heeft, maar ze kiest niet voor die eenvoudige optie. Ze neemt vrijwillig plaats achter het stuur van een gestolen auto en gaat definitief met open vizier het noodlot tegemoet.
Omdat de film zich in real time afspeelt en de politie enige tijd nodig heeft voor het opsporen van de vluchtauto moesten de drie scriptschrijvers voor de opgetogen criminelen nog een activiteit verzinnen om de tussenliggende tijd te vullen. Alleen om die reden wordt de buit niet in veiligheid gebracht, zoals zelfs een onnozele crimineel zou doen, maar keren de jongens en het meisje terug naar de club waar de film begon. De uitsmijters hebben vreemd genoeg dit keer geen probleem met de overduidelijke benevelde staat waarin de agressieve mannen zich bevinden. De criminelen doen er op de dansvloer alles aan om zich zo verdacht mogelijk te gedragen, onder meer door letterlijk met geld te smijten.
De idiote handelingen tarten de geloofwaardigheid en de film speelt ook nog eens vals. De camera volgt Victoria permanent, behalve wanneer het scenario in de problemen dreigt te komen. Probeer maar eens op een ongebruikelijk tijdstip zonder paspoort een kamer te bemachtigen in een chic hotel. Victoria lukt dat wel. Hoe ze het voor elkaar krijgt wordt buiten beeld gehouden, want de camera blijft op dat moment achter in de foyer.
Het camerawerk van Sturla Brandth Grøvlen is over de gehele linie misselijkmakend onrustig. Hij volgt Victoria alsof hij een oorlogsreportage aan het maken is waarvan wij de ruwe opname te zien krijgen. Het is een knappe prestatie dat hij na meer dan twee uur nog steeds de camera in zijn handen weet te houden en onderweg niet per ongeluk leden van de crew in beeld krijgt. Hoeveel onzichtbare cuts zijn gebruikt om deze zotte film in behapbare brokken aan elkaar te rijgen blijft voorlopig een geheim.
4/10
Films die last hebben van hun vorm (1): Een Dag In ’t Jaar (Margot Schaap, 2015)