De mijlpalen in Boyhood en de rol van de Mexicaan

Facebooktwitterpinterestlinkedin

boyhood2

Boyhood kreeg internationaal bijna zonder uitzondering positieve recensies en was al vroeg in het jaar de gedoodverfde film van 2014. Ook de hoestekst op de Nederlandse dvd-uitgave laat daar geen twijfel over bestaan. Wat opviel in veel van de lovende stukken was de negatieve reacties op de twee scènes met de Mexicaanse klusjesman Enrique (Roland Ruiz). Daar was ik het in eerste instantie mee eens, want de tweede ontmoeting is op het eerste gezicht een beetje gênant en klef. De bewuste scène in het restaurant heeft echter een andere functie dan ik had gedacht en blijkt bij nader inzien heel goed te passen bij een van de belangrijke thema’s van de film.

Boyhood gaat vooral over alledaagse gebeurtenissen en hun impact op het leven en niet over de mijlpalen in het menselijke bestaan. Mensen creëren mijlpalen omdat ze daarmee denken de regie te hebben over het leven. Regisseur Richard Linklater is niet geïnteresseerd in grote, voorgekookte gebeurtenissen. Hij houdt bijvoorbeeld scènes van huwelijken buiten beeld en laat ons ook geen getuige zijn van de uitreiking van Masons diploma. Moeder (Patricia Arquette) zegt laat in de film veel waarde te hechten aan de mijlpalen in het leven. Als je haar handelingen in de rest van Boyhood goed hebt gevolgd weet je dat ze daar in de praktijk weinig van laat merken. Zo vergeet ze een keer de verjaardag van Mason (Ellar Coltrane) en vraagt ze haar zoon vlak voor een van hun vele verhuizingen de potloodstrepen wit te schilderen waar ze vroeger de stijgende lengtes van haar kinderen mee aangaf. De registratie van het groeiproces van zoon Mason en dochter Samantha (Lorelei Linklater) is opeens niet zo belangrijk meer.

Het belang van een gebeurtenis is heel relatief. In haar laatste scène wordt moeder zeer emotioneel wanneer haar zoon het huis gaat verlaten. Het frustreert haar tot tranen toe dat hij het vertrek slechts ziet als de zoveelste verhuizing en heel kalm zijn spullen inpakt alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. De dialoog tussen moeder en zoon komt direct na een scène in een restaurant waar moeder, zoon en dochter nog één keer samen dineren. In de restaurantscène worden rollen omgedraaid en is moeder degene die niet snapt hoe een voor haar onbelangrijk moment de mijlpaal is voor de ander.

Enkele jaren eerder kwam de Mexicaan Enrique in de tuin een kapotte rioleringspijp vervangen. Hij sprak nauwelijks Engels. Terwijl moeder haar kinderen uitzwaaide moedigde ze Enrique aan om te gaan studeren. Dat deed ze niet omdat ze het leven van de Mexicaan wilde veranderen, maar omdat ze naast moeder ook docent is en het voor haar een automatisme is om mensen te wijzen op het belang van educatie. Jaren later blijkt in het restaurant dat Enrique de raad heeft opgevolgd, een studie heeft afgerond en nu eigenaar is van de zaak. Hij komt naar de tafel om moeder te bedanken. Het is voor hem een belangrijk moment, maar zij herkent hem niet en moet met zijn hulp diep in haar geheugen graven om zich de dag in de tuin te herinneren. De kans is groot dat ze ook de ontmoeting in het restaurant weer snel zal vergeten.

De scène met de Mexicaan is dus niet bedoeld om moeder af te beelden als een heilige, maar dient als contrast met de daaropvolgende scène waarin Mason het huis verlaat. Dat wat je achteloos doet en meteen weer vergeet kan vaak veel meer impact hebben op het eigen leven of dat van een ander dan gebeurtenissen die je bij voorbaat als belangrijk beschouwt. Of, zoals iemand zegt aan het eind van de film: You know how everyone’s always saying seize the moment? I don’t know, I’m kind of thinking it’s the other way around, you know, like the moment seizes us.


Zie ook eerdere recensie.

2 thoughts on “De mijlpalen in Boyhood en de rol van de Mexicaan

  1. Na alle NRC-aandacht ben ik de film ook nog maar eens gaan kijken en was aangenaam verrast. Ik kon de restaurant-scene ook niet goed plaatsen maar na dit stukje wel. Wat ik zelf goed bedacht vond zijn de tegenstellingen tussen de karakters van de vader en moeder van Mason en hoe hij zelf vorm geeft aan zijn leven – ook als hij doorkrijgt dat ze het zelf ook niet altijd weten.

    Er zit een kantelmoment in zijn vorm van denken als hij naar de universiteit gaat en nieuwe mensen leert kennen (goed gekozen einde ook, want nieuwe levensfase). Toch is Mason iets teveel een kapstok, ik vind de karakters van de vader en moeder interessanter, met name de vader als ex-muzikant zonder rancune, die bevriend is gebleven met vrienden die het wel gemaakt hebben is erg goed gekozen.

  2. Vader en moeder zijn zeker interessanter. Dat heeft natuurlijk ook te maken met het feit dat ze gespeeld worden door twee uitstekende professionele acteurs. Ellar Coltrane mist de acteerervaring.

    Mason observeert vooral. We kijken door zijn ogen naar het veranderende leven om hem heen. Het is geen toeval dat hij voor de fotografie kiest.

Laat een antwoord achter aan admin Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *