Hoe houd je een film van begin tot eind boeiend wanneer het verhaal zich afspeelt binnen een beperkte ruimte? Een extreem recent geslaagd voorbeeld is Buried (Rodrigo Cortés, 2010) waarin de camera nooit buiten een grafkist komt en 95 minuten lang gericht staat op de levend begraven Ryan Reynolds. De beperkte ruimte in Enemy At The Dead End is een ziekenhuiskamer bevolkt door twee gezworen vijanden.

Patiënt Min-ho (Cheon Ho-Jin) herkent patiënt Sang-eop (Yu Hae-Jin) in het bed naast hem als de moordenaar van zijn vriendin en wil zich op hem wreken. Vanwege een beroerte kan hij slechts zijn rechterarm gedeeltelijk bewegen, wat het lastig maakt een fatale slag toe te brengen. Zijn pogingen leveren in de eerste helft van de film genoeg grappige situaties op. De bijna geheel verlamde Sang-eop lijdt aan geheugenverlies en heeft geen idee wat zijn medepatiënt allemaal met hem van plan is.

Enemy At The Dead End lijkt op papier een leuke combinatie van de zwarte rolstoelkomedie Aaltra (Gustave de Kervern & Benoît Delépine, 2004) en de claustrofobische ziekbedhorror van Misery (Rob Reiner, 1990). De Koreaanse film komt helaas geen moment in de buurt van deze twee cultklassiekers. Het gaat mis als Min-ho halverwege de vertelling tijdens het luchten eindelijk de kans krijgt Sang-eop met rolstoel en al van een klif af te mieteren. Hij bedenkt zich op het allerlaatste moment en haalt daarmee volledige de angel uit het verhaal.

Een andere aanzienlijke barrière in de vertelling is het medicijn dat de twee experimenteel krijgen toegediend in opdracht van de geheimzinnige, lang buiten beeld blijvende hoofdarts. Het gevolg van het medicijn is dat meerdere episodes een droom blijken te zijn. De droomtruc in het script devalueert de actie. De genadeklap wordt gevormd door het veel te uitleggerige einde. Het helpt niet dat Enemy At The Dead End tijdens het Imagine Festival in Kriterion werd geprojecteerd vanaf een dvd, zodat bij wide shots gezichten vervaagden tot friemelende pixels.

5/10