Die Tür (Anno Saul, 2009)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

tur

Tijdreisfilms zijn vaak succes gegarandeerd tijdens het Imagine Festival. Onnatuurlijke tijdmechanismes zijn prikkelend en vragen bijna automatisch om een nog actievere manier van kijken. Na Timecrimes in 2008 en 11 Minutes Ago een jaar later, was het deze week raak bij het Duitse Die Tür.

De nagesynchroniseerde Deen Mads Mikkelsen speelt kunstenaar David, een binnenvetter met voorkeur voor naargeestige familieportretten. Op een zonnige middag gaat hij vreemd met de overbuurvrouw en heeft hij niet door dat zijn vlinders vangende dochtertje verdrinkt in het zwembad in de achtertuin. Vijf jaar later heeft David nog steeds hevige last van schuldgevoelens en spijt. Zijn ex-vrouw Maja (Jessica Schwarz) wil hem nog steeds niet vergeven. De kunstenaar keert terug naar de plaats des onheils en laat zich daar door een vlinder leiden naar een deur tot het verleden. David keert dankzij dit wondermiddel terug naar het moment vlak voor het fatale ongeluk en wordt in de gelegenheid gesteld zijn fouten goed te maken. Hij loopt daarbij meteen fysiek tegen de onvermijdelijke paradoxen van het tijdreizen aan.

De aanwezigheid van de charismatische Mikkelsen en drie vroege ingrijpende plotwendingen (de verdrinking, de ontdekking van de deur uit de titel en een ongeluk met grote gevolgen) geven genoeg redenen bij de les te blijven. Mikkelsen speelt zijn rol alsof Die Tür een serieus familiedrama is en dat is het voor een groot gedeelte ook, op een enkel onverwachts lachmoment na. Wanneer de paranormaal in stand gehouden relaties gekoppeld worden aan een paranoiasfeer die geleend is uit de eerste remake van Invasion Of The Body Snatchers (1978), veranderen tijdgaten in plotgaten en krijg je iets te veel de kans na te denken over twijfelachtige innerlijke logica. En wat is de precieze functie van de vlinder? Is het diertje een engelachtige verschijning of heeft het duivelse motieven?

De drukke actie in de eindfase van het verhaal, die meer aan Amerikaanse dan aan Europese cinema doet denken, geeft echter geen ruimte tot uitgebreide reflectie en het herfstige slotbeeld is pakkend genoeg om met een tevreden gevoel de bioscoop te verlaten.

7/10