Dead Neanderthals & Zeus live @ OCCII (28 januari 2016)

Facebooktwitterpinterestlinkedin
Zeus

Zeus

Donderdag was een select gezelschap grote en kleine ballonnen neergedaald in OCCII. Ze hadden nauwelijks tijd om uit te rusten op de koude betonnen vloer, want het gebouw werd vanaf een uur of negen opgeschud door twee imposante, luidruchtige duo’s: Dead Neanderthals uit Nijmegen en Zeus uit Imola.

De twee muzikanten van Dead Neanderthals deden zowel een aanslag op de trommelvliezen als op de netvliezen. De muzikanten verdwenen gedeeltelijk uit het zicht omdat ze werden overspoeld door het felle witte licht van de lampen die ze achter zich hadden geplaatst en recht op het publiek hadden gericht. Drummer René Aquarius stampte fors op de basdrum en vertrapte daarmee de onbestemde elektronische ruis waarmee het optreden was aangevangen. Elke tel klonk als de machinale slag van een zware hamer. Geleidelijk voegde Aquarius in driekwartsmaat patronen toe op hihat en bekkens.

Saxofonist Otto Kokke wiegde zijn instrument enige tijd in zijn armen voordat hij het aan zijn lippen zette en er lange luide noten op blies. Elke volgende noot was weer een stap hoger op een immense hemelwaarts gerichte ladder. De langgerekte, ritmevrije tonen leken een poging te doen om het drumstel omver te blazen. De drummer hield stand en vulde de leegtes in zijn spel op met nerveuze roffels op de snaredrum. Hoe langer je naar Kokke luisterde hoe minder zijn baritonsaxofoon klonk als een blaasinstrument. Vanwege het hoge volume was niet te horen of er onder de basnoten nog andere noten schuilgingen. Het publiek hield gepaste afstand om te voorkomen dat het letterlijk door de muziek opgezogen zou worden. Toen na het abrupte einde alle podiumlichten direct doofden bleef een diepe duisternis over en leek het voor een fractie van een seconde alsof de wereld was verdwenen.

Dead Neanderthals

Dead Neanderthals

Het Italiaanse duo Zeus was in Amsterdam om het album Motomonotono te promoten. Bassist Luca Cavina en drummer Paolo Mongardi zagen eruit alsof Stanley Kubrick en de Unabomber een bandje waren begonnen. Hun ultrasnelle composities zijn afgemeten en helder. De muziek vormt een sterk contrast met de vrije structuren van Dead Neanderthals. Zeus is ook niet zo noisy en onstuimig als het vergelijkbare Amerikaanse duo Lightning Bolt dat vorige jaar in een uitverkochte OCCII speelde. De Italianen doen meer denken aan het Japanse tweetal Ruins, maar dan met minder gevoel voor humor. Ze voeren hun combinatie van fusion en metal uit in een krankzinnig tempo en met bijna onmenselijke precisie.

Cavina dwong veel respect af vanwege het grote gemak waarmee hij snelle atonale intervallen afwisselde en onnavolgbaar vlug basnoten kraakte. Met een kast vol effectpedalen veranderde hij zijn instrument waar nodig in een gitaar of in een basorkest. Soms drukte hij heel lenig tegelijkertijd met twee blote voeten effectpedalen in. Een enkele keer voegde hij een ongearticuleerde schreeuw toe. Mongardi hoefde zijn muzikale partner niet eens aan te kijken om hem moeiteloos te volgen. Misschien hield hij zelfs nonchalant de ogen gesloten achter zijn donkere zonnebril.

De set kende donderdag slechts twee rustmomenten in de vorm van een tape die werd afgespeeld met de dans van de Suikerboonfee uit Tsjaikovski’s Notenkraker en een vervormd pianowerk van Satie. De duizenden noten maakten het optreden van Zeus een vermakelijke uitputtingsslag voor band en publiek. Alleen de twee grootste ballonnen in de zaal hadden nog energie over om te crowdsurfen.

One thought on “Dead Neanderthals & Zeus live @ OCCII (28 januari 2016)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *