De Poel is een familiedrama met bovennatuurlijke invloeden. De horrorfilm beperkt zich niet tot schrikeffecten en durft ook de diepte in te gaan. Geen van de personages houdt het droog.
Voormalige bankmedewerker Lennaert (Gijs Scholten van Aschat) is aan het oppervlak een bazige familieman met een voorkeur voor wildkamperen. Onder het oppervlak stapelen frustraties zich op over het mislukken van zijn maatschappelijke carrière en het uitgebluste huwelijk met zijn vrouw Sylke (Carine Crutzen). Geleidelijk aan wordt de vakantiestress hem te veel en raakt hij in de ban van de duistere krachten die schuilgaan in het bosmeertje waar hij de tent naast heeft opgezet samen met zijn vrouw, twee zonen, zijn ex-collega Rob (Bart Klever) en diens tienerdochter (Jamie Grant). Ver weg van de bewoonde wereld zet een opeenstapeling van irritaties en schijnbare pech de familie- en vriendenrelaties onder steeds grotere druk. Vertrekken uit het bos blijkt onmogelijk. Mobiele telefoons en het elektronische kompas doen het natuurlijk niet meer.
Lennaert en zijn jongste zoon Jan (Alex Hendrickx) vertonen op het eerste gezicht weinig verwantschap, maar toch lijkt Jan het meest op zijn vader, of hij dat nu leuk vindt of niet. Ook hij heeft last van onzekerheden en frustraties, onder meer gevoed door de denigrerende seksuele opmerkingen en toespelingen van zijn oudere broer Marco (Chris Peters). De onbesproken band tussen vader en zoon komt tot uiting in het weldoordachte script dat zich bewust concentreert op hun belevingswereld. We zien alleen hún dromen en waanbeelden. Hun centrale rol wordt al benadrukt in de openingsscène waarin Lennaert zijn zoon weghaalt bij de rottende overblijfselen van een Vlaamse gaai. Zij zijn de enige twee die de ontstane impasse kunnen doorbreken door het geheim van de poel op te lossen.
Een psychologische horrorfilm staat of valt met een sterke cast. Wat dat betreft heeft De Poel niets te klagen. Scholten van Aschat domineert als de pater familias van wie het charisma steeds meer averij oploopt. De acteur bouwt de groeiende geestelijke aftakeling van Lennaert langzaam op en laat zich niet verleiden tot geschmier. Ook voor camp is geen plaats. De gevierde toneelacteur neemt horror serieus en tilt de film met deze houding boven het genre uit. Hij wordt omringd door prima tegenspelers. Hun natuurlijke spel geeft de horrorfantasie een realistisch randje wat de identificatie vergemakkelijkt. De Poel verdient een groot doek, zoals die in Zaal 3 van Pathé De Munt waar ik de films zag, maar ook een groot publiek.
7/10