Regisseur Saverio Constanzo verklapt in interviews uit wiens werk hij citeert in De Eenzaamheid Van De Priemgetallen: onder meer van Dario Argento (Susperia, Inferno en muziek van Goblin en Ennio Morricone, ook te horen in de trailer), Brian De Palma (Carrie) en de experimentele filmer Kenneth Anger.

Constanzo’s voorliefde voor David Lynch komt tot uiting in de casting van Isabella Rossellini. De cinefiele citaatspotters hoeven dus eigenlijk zelf niet meer te raden en te puzzelen. Laat ik desondanks toch licht werpen op de overheersende invloed van Anger en in het bijzonder zijn Rabbit’s Moon. Het artificiële sprookjesbos in die korte zwijgende film (gedraaid in 1950) lijkt het decor van het schooltoneelstuk waarmee De Eenzaamheid Van De Priemgetallen opent (in beide gevallen trekt ook iemand een toneelzwaard). Het bos keert terug in het verwarde brein van hoofdpersonage Alice (een fabuleuze Alba Rohrwacher) wanneer ze zich thuis in de gang tussen boomtakken waant en letterlijk terug wandelt naar het verleden. Zoals te zien in de foto’s hieronder is de kleine Mattia voor een verjaardagsfeest van een klasgenootje verkleed als de clown in Rabbit’s Moon.

Priemgetallen vs. Rabbit’s Moon

Vanaf de scène met de volwassen Alice en Mattia (Luca Marinelli) ’s avonds in een auto op weg naar het bruiloftsfeest van een oude klasgenoot, oogt de rest van de film als een droom die lijkt ontsproten uit het brein van Anger. Op de autoradio wordt de droom ingeluid door een liedje dat doet denken aan een van de popliedjes op de soundtrack van Rabbit’s Moon (ik meen me te herinneren dat het gaat om Oh, What A Night van The Dells, maar kan dat via internet (nog) niet achterhalen). De droom zou een vlucht uit de werkelijkheid kunnen zijn voor de twee dolende zielen. Voor Alice en Mattia is het echter een plek om de weg kwijt te raken en elkaar te verliezen.

8/10