Dean Deacon is de Edwin Rutten van de elektronische muziek. Zonder enige moeite zweepte hij gisteren in de Tolhuistuin zijn fanatieke publiek op en kreeg hij op speelse wijze de vuisten op elkaar. Een verdwaalde passant zal het gevoel hebben gehad midden in een flashmob te zijn beland, omringd door jonge mensen die massaal en gewillig de instructies uitvoerden van de hyperactieve Amerikaan uit Baltimore.
Het gemak waarmee Dean Deacon zijn publiek weet te bespelen is bewonderenswaardig. Nog voordat een noot had geklonken lukte het hem mensen tot pantomime aan te zetten. De armen gingen in grote aantallen theatraal de lucht in. De veelal twintigers hadden zo te zien al eerder een concert van de Amerikaan bijgewoond. Ze wisten wat de muzikant van hen verlangde. Hongerig stonden ze te wachten op nieuwe opdrachten. Deacon vroeg de aanwezigen een grote kring te vormen en dirigeerde een paar eerste vrijwilligers naar het midden van de cirkel voor een dansje in de schijnwerpers. Vrijwel iedereen had ontzettend veel zin in de gechoreografeerde dansfuif. De polonaise bleef ons deze keer gelukkig bespaard. Ik voelde mezelf wat te oud voor deze verplichte publieksparticipatie en schoof zo onopvallend mogelijk naar een veiliger heenkomen. Achter de trap naar het gesloten balkon had ik nog steeds goed zicht op het feestgedruis.
Deacon werd op het podium omgeven en ondergedompeld door felle lampen die min of meer in het moordende ritme van de drumcomputer aan en uit flitsten. De muzikant sprong en zong achter een tafeltje met elektronische speeltjes. De op tilt geslagen flipperkast bracht een dansbare kakofonie voort van ratelende percussie, luide bassen en volhardende sequencersloopjes. Alles tegelijkertijd afgespeeld en op hetzelfde hoge volume, alsof je werd overdonderd door een drumband met voornamelijk ferm en strak rammende paukenisten. De muzikant propte meer dubbele basdrums in één nummer dan een metaldrummer in een heel optreden. Deacon schreeuwde door de microfoon en klonk dankzij de elektronische effecten het ene moment als een vocoderkoor en dan weer als Minnie Mouse na een stevige snuif helium. Tonaliteit voorkwam dat de muziek in chaos verzandde.
De strekking van de teksten ging verloren in het gigantische kabaal. Het is ook moeilijk articuleren als je de microfoon af en toe vasthoudt met je tanden. Na alle ongedwongen vrolijkheid nam de muzikant pas tegen het eind van het optreden in de eerste, lange toegift een serieuzere wending. In het vierluik USA van het vorige album America (2012) liet Dan Deacon door middel van grimmige industrial zijn gemengde gevoelens horen over zijn thuisland. Ondanks de onverminderd hevige beats nodigde dat toch minder uit tot een onschuldig dansje. Het optreden werd eindelijk even een uitdaging.