Wat livemuziek betreft was het een beetje stil in mei. Voordat juni zich aandient blik ik nog even terug op twee concerten die ik bezocht in OCCII (Geo + spullen) en Tolhuistuin (The Messthetics met leden uit Fugazi).
The music sounds weird/The rhythm sounds fine zijn de eerste woorden op het debuutalbum Out Of Body van de in 2019 in Groningen opgerichte band Geo. Het is een zeer beknopte omschrijving van wat de plaat heeft te bieden. Snaren worden schurend verwrongen en elektronische percussie geeft stroomstootjes onder de hersenpan. De drummer zorgt als feilloze mensmachine voor strak afgemeten pulsaties terwijl gitaar en bas dissonante intervallen aan elkaar rijgen.
Er is het een en ander veranderd sinds de opnamen van de plaat en het vorige optreden in OCCII januari vorig jaar. De band heeft een nieuwe bassist en gitarist Michiel Klein heeft de band verlaten omdat hij zijn handen vol heeft aan Lewsberg. Net als een meertrapsraket kan de band verder stijgen naar grote hoogtes na het loskoppelen van een van de raketten. Het totaalgeluid is kaler geworden en dat blijkt live alles behalve een nadeel. Geo doet niet aan meezingbare refreinen. Het ritme staat voorop. Alles staat in dienst van een zoektocht naar de perfecte beat die zaterdag 18 mei in OCCII vrijwel in elk nummer werd gevonden. Contort Yourself is het motto. Het dansbare resultaat wierp zijn vruchten af, want voor het merendeel van het publiek was stilstaan geen optie.
De nieuwe formatie spullen ging aan Geo vooraf met een serene set. De Frans/Nederlandse samenwerking is een interessant samenraapsel van ideeën die hun oorsprong hebben in elektronische new wave van begin jaren tachtig. We hoorden flarden Dead Can Dance, Pink Industry en Section 25. Twee bandleden stonden in het midden tegenover elkaar en fabriceerden ritmische loops en filmische klanken met gebruikmaking van apparatuur op de tafel tussen hen in. Rechts zong een sopraan engelachtige melodieën en links beroerde een vierde bandlid de snaren. De linker muzikant nam ook een paar keer vocalen op zich, soms vervormd en soms met een blokfluit in de aanslag. De presentatie was verlegen, wat wel paste bij dromerige en zweverige muziek. Ook toen in het afsluitende nummer een drumcomputer werd ingezet, bleef de bescheiden houding intact.
Donderdag 23 mei openden The Messthetics & James Brandon Lewis in Tolhuistuin Amsterdam hun vijf optredens tellende Europese tournee. Het instrumentale trio The Messthetics bestaat uit de voormalige ritmesectie van Fugazi uit Washington, D.C. samen met gitarist Anthony Pirog. Het Fugazi-verleden was op zich al een goede reden om de band te gaan zien. De toevoeging van de New Yorkse jazzsaxofonist James Brandon Lewis gaf het extra zetje om het IJ over te steken. Het recente gezamenlijke titelloze album verscheen niet bij thuisbasis Dischord Records, maar bij het prestigieuze jazzlabel Impulse! Het optreden trok een mengeling van punk- en jazzliefhebbers onder wie bevriende muzikanten uit de Amsterdamse (post)punkscene. 50-plussers waren in de meerderheid. De balkons bleven dicht en er waren genoeg open plekken in de zaal om rusteloze bezoekers de gelegenheid te geven veel heen en weer te lopen.
Fugazi was onder meer vermaard vanwege de manier waarop posthardcore werd gekoppeld aan reggae. De reggaebeat keerde meer dan eens terug ter begeleiding van de complexe thema’s die Pirog en Lewis veelal unisono speelden. De gitarist en saxofonist wisselden solo’s af. De virtuoze Priog week wel eens van het punkpad af door het soort hardrocksolo’s te spelen waar ik wat minder goed tegen bestand ben. De solo’s van Lewis waren meer tegendraads, met name tijdens de heftigere composities. Drummer Brendan Canty en bassist Joe Lally, die tussen de nummers ook verbaal met het publiek communiceerden, beperkten zich tot een dienende functie. Slechts in één nummer vergezelde Lally de saxofonist tijdens het spelen van een thema. Verder zorgde hij samen met Canty voor een betrouwbare basis. De route richting gladde jazzrock werd gelukkig zoveel mogelijk vermeden.