Concertmaand februari ging van start met twee acts uit Chicago: celliste Tomeka Reid met haar kwartet in het Bimhuis en het trio FACS in OCCII. Van jazz naar postpunk.
Amerikaanse celliste Tomeka Reid stond vorig jaar juli op de cover van het Britse muziekblad The Wire. Die eervolle plek leverde haar zondag 2 februari niet automatisch een uitverkocht Bimhuis op. De linker- en rechtervleugel van de tribune bleven zo goed als leeg. Het kwartet van Reid heeft een voor jazz ongebruikelijke bezetting met zowel cello als contrabas. Je zou denken dat die combinatie een overheersend basgeluid oplevert, maar in de praktijk was daar geen moment sprake van. De celliste speelde met strijkstok en vingers vaak hoge noten. Ze begaf zich meer op de toonhoogte van gitarist Mary Halvorson dan die van bassist Jason Roebke. Reid en Halvorson speelden vaak gezamenlijk de gecomponeerde partijen. De gitaar week op onverwachte momenten af van de unisono gespeelde stukken om daarna weer terug te keren of een volkomen eigen zijweg te bewandelen door middel van een solo. Roebke volgde de ene keer meer de cello en de andere keer meer de gitaar. De drie snaarinstrumenten schoven zo vernuftig in elkaar over.
Halvorson verdraaide en vervormde haar rappe vingerspel door een van de effectpedalen als een soort tremolo te gebruiken. Met het pedaal accentueerde ze sommige noten en akkoorden door ze plotselinge duwtjes te geven. Noten sprongen een halve toonsoort hoger en akkoorden verplaatsen zich voor een milliseconde naar een ver weg gelegen octaaf. De imponerendste solo van drummer Tomas Fujiwara was die waarbij hij tijdens het roffelen afwisselend de voor- en achterkant gebruikte van twee zachte drumstokken. Roebke durfde meer dan eens van de toonsoort af te wijken. Compleet vrije improvisaties waren spaarzaam. De composities stonden voorop, zoals terug te vinden op het recente album 3+3.
Voordat FACS de afgelopen zaterdagavond in een volle OCCII zou afsluiten was het eerst de beurt aan het Amsterdamse viertal Hollow Drifter. Gitarist/zanger Guillaume Cal is de spil van de band. Zijn spel was technisch knap en de gitaar klonk clean en helder. Met gesloten ogen zou je denken dat de eerste gitaarsolo van avond gespeeld werd door David Gilmour van Pink Floyd. De rest van de band, met naast de ritmesectie ook een toetseniste/achtergrondzangeres, stelde zich dienstbaar op. Vloeistofdia’s op de achtergrond brachten het publiek terug naar de psychedelische jaren zestig. Muzikaal dwaalde Hollow Drifter vooral rond in de hardrock- en progressieve rockregionen van de jaren zeventig. Het totaalgeluid was imposant, maar wat betreft composities maakte de band minder indruk. Overgangen klonken eerder abrupt dan vloeiend en de afsluiter werd lang uitgerekt in de veronderstelling dat het dan vanzelf wel spannend zou worden.
Het trio FACS uit Chicago presenteerde zaterdag hun zesde studioalbum. Wish Defense was een dag voor het optreden uitgebracht door Trouble In Mind Records. Het is de laatste plaat waar Steve Albini als engineer aan werkte toen hij in mei vorig jaar onverwachts overleed. Zijn aantekeningen werden gebruikt om de muziek af te mixen. FACS maakt pittige art rock met even sierlijke als tegendraadse akkoorden van praatzingende gitarist Brian Case en warme new wave-effecten op de bas van Jonathan Van Herik. Drummer Noah Leger speelt net zo strak, afgemeten en dwingend swingend als Todd Trainer van Albini’s band Shellac. Live was Leger onvermoeibaar ijverig aan het trommelen, zonder dat zijn spel te druk of te vol werd. Brian Case wisselde uitgesmeerde akkoorden af met staccato tokkelwerk en liet de muziek ademen door soms even niet te spelen en zich op de vocalen te concentreren. De liefde van de band voor new wave werd extra bevestigd met FACS’ versie van het nummer Take Me To Your Heart van Eurythmics, afkomstig van het album North America Endless.