Begin deze week was het een kleine stap van de intieme liedjes van zangeres en songwriter Lael Neale naar het strak uitgevoerde gitaarlawaai van The Jesus Lizard. Hieronder vind je een verslag van de Amsterdamse optredens van beide Amerikaanse acts.

Lael Neale

Doka is een wat smoezelige, door voornamelijk roden lampen verlichte kelder waar je eerder een striptease-act verwacht dan een popconcert. Voordat we naar binnen mochten, vroeg iemand of dit de rij was voor de workshop vingerverven, dus je kunt echt alle kanten op met deze ruimte. ENTRANCE stond maandagavond in Doka gepland om 19:30 uur, maar de deur was op dat tijdstip nog gesloten. Even dacht ik dat het voorprogramma uit niet meer bestond dan het openen van de deuren. ENTRANCE bleek wel degelijk een muzikale act. Guy Blakeslee stapte iets na achten het podium op voor een paar liedjes, zichzelf begeleidend op elektrische gitaar. Het opmerkelijkste moment in de korte set was een intro dat bestond uit een medley, startend met Für Elise en ongeveer eindigend bij Roy Orbison

Mijn eerste kennismaking met de muziek van Lael Neale was toen DJ Zoe B in haar programma op WFMU het nummer In Verona draaide, te vinden op het album Star Eaters Delight (2023). De associatie met mijn favoriete Lida Husik-album Your Bag (1992) was reden om direct een vinylexemplaar te bestellen bij de lokale distributeur. De overige liedjes klinken een stuk luchtiger. In Verona maakte maandag geen deel uit van de set. De zangeres begon met het opgewekte openingsnummer van Star Eaters Delight en speelde daarna voornamelijk nummers van haar recente album Altogether Stranger.

Het opvallendste instrument van Neale is de Omnichord, een Japans apparaat dat strelend bespeeld wordt en klinkt als een elektronische harp. De ingebouwde ritmebox brengt je terug naar popmuziek uit het begin van de jaren tachtig. De liedjes zijn echter tijdloos, zeker als de Omnichord opzij wordt geschoven en de zangeres gitaar speelt. Guy Blakeslee voegt live akkoorden en melodieën op toetsen toe. Wanneer de synthesizerakkoorden de uiteinden van het stereospectrum verkennen is de space rock en neo-psychedelia van Spiritualized niet ver weg. Het gitaarloopje in New Ages is een echo uit het tijdperk van de rock-‘n’-roll. De liedjes lijken voor een deel afkomstig uit het universum van The Space Lady van wie, niet geheel toevallig, de coverversie van Across The Universe tijdens de pauze werd gedraaid.

Lael Neale uitte tussen twee nummers door haar zorgen over het huidige politiek klimaat in haar thuisland. Ze stelde tegenover die zorgen muziek met teksten met een hoopvolle blik op het bestaan en een veiligere wereld beschermd onder een sneeuwbol. All is not lost. Het optreden werd afgesloten met What Am I To Do van The Paris Sisters, een vocaal gezelschap bestaand uit drie zussen dat met I Love How You Love Me te horen is in het derde seizoen van Twin Peaks. Lael Neale zou een ideale kandidaat zijn geweest om als live-act op te treden in een van de episodes van die cultserie.

---

The Jesus Lizard

De terugkeer van The Jesus Lizard naar Melkweg betekende ook de terugkeer van bekende gezichten in het publiek. Het samenzijn had veel weg van een reünie. Om ons heen zagen we amicale schouderkloppen en jarenlang uitgestelde omhelzingen. Iedereen is aanzienlijk ouder geworden en David Yow niet het minst. De vocalist van de band uit Chicago is grijzer en rimpeliger, maar dat maakte hem niet minder kloek. Yow is onverwoestbaar. Tegen het einde van het optreden drukte hij is zich demonstratief op als bewijs dat hij nog vele uren zo niet jaren voort kon. Hij is de Jack Palance van de Amerikaanse noiserock.

The Jesus Lizard opende dinsdagavond op volle kracht met Mouth Breather van het album Goat (1991). Al bij het tweede nummer Puss stapte Yow van het podium en dreef hij over de handen van de toeschouwers richting het mengpaneel achter in de Max. Als beweeglijke paljas hield hij constant de aandacht op zich gericht. Zijn drie bandmaatjes lieten hem zijn gang gaan, zich niet bemoeiend met zijn strapatsen. Ze denderden onverstoorbaar en strak door, ieder op zijn eigen territorium. Gitarist Duane Denison uiterst links, bassist David Sims rechts en achterin drummer Mac McNeilly met koptelefoon op ter bevordering van de concentratie.

Tijdens en tussen nummers van het recente comebackalbum Rack (2024), en favorieten van de platen Goat, Liar, Down en Shot uit de periode 1991-1996, schudde de zanger met zijn kont richting de zaal, gooide hij goedmoedig legen glazen terug over onze hoofden, rommelde hij met zijn microfoon, slingerde hij fluimen rond en brulde hij als een jonge Nick Cave. De band had de jeugdige bezieling van The Birthday Party maar dan met een tempo van meer dan 130 kilometer per uur. Vooraan werd flink gedanst en bij een langzamer swingend nummer als Fly on the Wall kon het publiek tegen de muziek aanleunen. Slechts voor even sleepte Yow een klapstoel naar de rand van het podium om op adem te komen en ons in alle rust te kunnen aankijken. Later trok hij zijn hemd uit, maar dat had niet per se gehoeven.

The Jesus Lizard is nog steeds een relevante uitlaatklep in de huidige roerige tijden. Het is geen verrassing waar de woede vandaan komt die uit de muziek weerklinkt. Tweemaal vroeg David Yow om zijn woorden te herhalen. Repeat after me: FUCK! TRUMP! Na twee uitgebreide toegiften eindigde het optreden met het oudste nummer van de set: Blockbuster van de EP Pure uit 1989. Tot de volgende keer, riep de zanger, en ik geloof graag dat hij fysiek in staat is om Amsterdam over een paar jaar opnieuw te bezoeken.