Comfort versus Berlin Syndrome: kleine en grote hobbels op het liefdespad

Facebooktwitterpinterestlinkedin

 

Vorig weekend vond in Kino Rotterdam de geslaagde tweede editie plaats van de Filmblog Get Together, georganiseerd door De Filmkijker. Tijdens deze gelegenheid werd exclusief de Amerikaanse film Comfort vertoond. Een paar maanden geleden zag ik Berlin Syndrome van de Australische regisseuse Cate Shortland. In beide films ontmoeten twee jonge mensen elkaar in een metropool en lijkt er binnen 24 uur iets moois op te bloeien. In een van de twee films loopt de ontmoeting slecht af.

De Amerikaanse film Comfort (William Lu, 2016) doet zijn titel recht aan, want de makers willen de kijkers achterlaten met een gerieflijk gevoel. Comfort speelt zich af in een wereld met een minimum aan conflict en waar liefde altijd zal overwinnen. Vroeg in de film is duidelijk dat nachtkoerier Cameron (Chris Dinh) en Jasmine (Julie Zhan) voor elkaar zijn geschapen en dat uiteindelijk niets hun geluk in de weg zal staan. Cameron is direct verkocht wanneer hij de foto van Jasmine ziet op de mobiele telefoon van haar vader Martin (Kelvin Han Yee). De aanzwellende muziek van componist Scott Gilman laat daar geen twijfel over bestaan.

De twee aanstaande tortelduiven ontmoeten elkaar laat in de avond in Los Angeles als Cameron Jasmine op verzoek van Martin ophaalt van het vliegveld. Vader heeft daar zelf vanwege drukte op kantoor geen tijd voor. Het gebrek aan vaderlijke aandacht doet Jasmine besluiten om langer met Cameron op te trekken dan enkel het ritje naar het ouderlijk huis. Het enige obstakel dat de opbloeiende liefde in de weg zit is Camerons extreme allergie voor zonlicht. Bij de geringste ochtendstralen begint zijn huid al te schroeien.

Comfort (Julie Zhan & Chris Dinh)

Het vampiersthema ligt in Comfort als mogelijke twist op de loer, maar debuterend filmregisseur William Lu laat zich niet tot romantische horror verleiden. De enige verwijzingen naar het genre zijn de parkeergarage als catacombe waar Cameron bij het aanbreken van de dag naartoe is gevlucht en de zwarte auto als grafkist waarin de man slaapt tot het weer donker is.

Jasmine accepteert de aandoening van Cameron en vanaf dat moment is in de film lange tijd geen vuiltje meer aan de verduisterde horizon te bekennen. Vrij van nieuwe conflicten keuvelen de twee hoofdpersonages vrijblijvend over het leven en voelt het alsof de film al een hele tijd geleden is afgelopen. De uitgebreide koetjes en kalfjes inspireren cameraman Aashish Gandhi niet tot een begeesterde cameravoering. Gelukkig valt er op culinair gebied nog wel het een en andere te beleven, want Cameron neemt Jasmine mee naar de lekkerste restaurants in de stad. Pas heel laat wordt nog even een laatste hobbel op het liefdespad gladgestreken met opnieuw heel veel dialoog waarin iedereen zijn of haar gevoelens en motivatie uitvoerig verwoordt.

Berlin Syndrome (Max Riemelt & Teresa Palmer)

Comfort wil de kijker laten geloven dat het mogelijk is om een persoon binnen een etmaal voldoende te leren kennen om hem of haar ten huwelijk te vragen en dat iedereen vervolgens lang en gelukkig zal leven. Ook in Berlin Syndrome (Cate Shortland, 2017) lijkt er binnen een dag iets moois te ontstaan tussen twee vreemden. De Australische backpacker Clare (Teresa Palmer) bewondert Berlijn en ontmoet op straat toevallig de iets oudere Duitse leraar Andi (Max Riemelt). De twee wandelen gemoedelijk door de stad, tasten elkaar verbaal af en belanden tussen verlaten vakantiehuisjes met sprookjesfiguren in de tuinen. Er is nog niets aan de hand, maar regisseuse Cate Shortland weet de wandeling toch dreiging mee te geven. De grote boze wolf kan elk moment ontmaskerd worden en het is nog maar de vraag is of Clare levend de eindstreep zal halen.

De gesprekken tussen Clare en Andi verschillen inhoudelijk niet heel veel van die van het jonge paar in Comfort. Door middel van beeldmanipulatie en sounddesign voelt de schijnbaar onschuldige ontmoeting in Berlijn helemaal niet zo prettig. Slow motion is een van de methodes om aan te geven dat er dreiging in de lucht hangt. Door de vertraging voelt de wereld alles behalve comfortabel aan. De dreiging wordt versterkt door half verstopte geluiden op de soundtrack. Als je goed luistert hoor je bijvoorbeeld in de verte een vos keffen wanneer Andi Clare uitnodigt in een huis dat onderdeel vormt van een verlaten afbraakcomplex in Oost-Berlijn. Wat doet die vos in de grote stad?

De titel Berlin Syndrome verwijst zowel naar het stockholmsyndroom als naar het ziektebeeld dat hoort bij bewoners van Berlijn die decennialang achter een muur opgesloten hebben geleefd. De film verwijst meerdere keren naar de DDR-tijd. De naoorlogse geschiedenis van Berlijn is van invloed geweest op de relatie tussen de ouders van Andi. Er wordt niets uitgelegd over de motieven van Andi, maar uit de moeizame omgang met zijn vader mag de conclusie worden getrokken dat de afwezige moeder zijn huidige geestelijke gesteldheid heeft bepaald.

Berlin Syndrome is niet de enige recente Australische film waarin een vrouw in een huis gevangen wordt gehouden. Vorige maand besprak ik al Hounds Of Love (2016) van Ben Young. Regisseuse Cate Shortland, bekend van haar films Somersault (2004) en Lore (2012), is in sommige opzichten minder terughoudend dan Young en heeft soms de neiging het kwetsbare lichaam van Clare te exploiteren.

Comfort 4/10 | Berlin Syndrome 7/10


Uitgebreide verslagen over de Filmblog Get Together op 27 mei in Rotterdam zijn te lezen bij De ProtagonistenBe Cool Sodapop, Tim Bouwhuis, Filmhoek en Filmbekeken.

7 thoughts on “Comfort versus Berlin Syndrome: kleine en grote hobbels op het liefdespad

    • Berlin Syndrome valt niet echt onder horror, maar bevat voldoende horrorelementen om bij jou in de smaak te kunnen vallen.

  1. Waar zag je Berlin Syndrome Gert, op Imagine? Stond en staat hoog op m’n lijstje!:) Overigens moet ik je gelijk geven over Comfort, maar ik trok e.e.a. om genoemde redenen toch net iets beter:)

    • Berlin Syndrome draaide inderdaad op Imagine. De film behaalde daar in de poll met een gemiddelde score van 7,56 de 21ste plaats van de Silver Scream Award. Het genoemde Hounds Of Love stond overigens op plaats 6 van die lijst.

      • Ik wilde Berlin Syndrome ook op Imagine zien, maar hij draaide helaas niet op de momenten dat ik kon (of andersom). Hounds of Love zag ik wel daar, de Imagine-lof vond ik net iets terechter denk ik:) (8/10). Was ook mijn favoriete film van het festival (nu ja, Get Out, maar die zag ik elders)

Laat een antwoord achter aan Tim Bouwhuis Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *