Color Of A Brisk And Leaping Day (Christopher Munch, 1996)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

colorof

Het woordje color aan het begin van de titel doet een sprankelende kleurenfilm vermoeden. De eerste lange speelfilm van onafhankelijke filmmaker Christopher Munch is echter in zwart-wit gedraaid, wat zeer passend is aangezien Color Of A Brisk And Leaping Day terug in de tijd gaat, naar de periode vlak na de Tweede Wereldoorlog. Munch voegt historische beelden toe en doet dat op zo’n manier dat het in sommige gevallen onduidelijk blijft wanneer historische beelden overgaan in hedendaagse reconstructies. De treinrails en het omringende berglandschap van de Yosemite Valley is het prominentst in beeld.

Geïnspireerd door zijn Chinese voorvader heeft de jonge John Lee (Peter Alexander) van kinds af aan een obsessie voor treinen. Hij verlaat het ouderlijke huis en zijn geliefde zus voor een carrière als baas van een eigen spoorlijntje, niet tegengehouden door onervarenheid. Ook Munch is gek van oude stoomlocomotieven, zo erg zelfs dat hij meer aandacht heeft voor de machines dan voor de belevenissen van zijn acteurs. De aanwezigheid van Henry Gibson en zijn uitgestreken gezicht wekt de suggestie dat het vlakke acteren een stilistische keuze is geweest, maar waarschijnlijk is acteursregie gewoonweg niet Munch’ sterkste kant.

De casting van een ongetrainde acteur als REM-zanger Michael Stipe pakt slecht uit. Zo’n toonloze dictie en gebrek aan expressie zou je niet verwachten van een rockzanger. Het ontbreken van een meeslepend verhaal wordt ruim gecompenseerd door de weelderige beeldcomposities. Het arcadische landschap straalt vanaf de eerste scène magie uit, als optrekkende mist als een vitrage door wind wordt weggetrokken en de contouren van een berg tevoorschijn komen, gedragen begeleid door Charles Ives’ The Unanswered Question. Het prijswinnende camerawerk wekt wel zo af en toe de indruk dat COABALD niet veel meer is dan een inkijk in de portfolio van directory of photography Rob Sweeney.

6/10