Club Sándwich is een Mexicaanse film met weinig dialogen en vol met grappige observaties over de relatie tussen een moeder en haar puberende zoon. Regisseur Fernando Eimbcke houdt ervan de gênante situaties zo lang mogelijk uit te spelen met vaak pijnlijk komische gevolgen. Hij geeft de toeschouwer ruimschoots de gelegenheid om tussen de regels te kijken.

In Club Sándwich komen in totaal slechts zes personages in beeld, de taxichauffeur meegerekend. De film speelt zich af op en rondom een vrijwel verlaten hotel in de buurt van de Mexicaanse kust. Ongehuwde moeder Paloma (María Renée Prudencio) heeft bewust in het goedkope buitenseizoen een kamer gehuurd. Zo bespaart ze geld en kan ze er vrijwel zeker van zijn dat haar tienerzoon Hector (Lucio Giménez Cacho) geen leuke vrouwelijke leeftijdgenoten gaat tegenkomen. Ze heeft Hector het liefst helemaal voor zichzelf.

Hector lijkt in eerste instantie weinig last te hebben van de verstikkende moederliefde. Hij klaagt ook niet als ze voor de zoveelste keer vraagt of hij de wc-bril omhoog wil houden tijdens het plassen. De vakantieweek bestaat uit onbezorgd zonnen langs de kant van het hotelzwembad met Prince op de iPod en een opvallend dunne editie van Moby Dick binnen handbereik. De relatie tussen moeder en zoon komt onder druk te staan als een tweede gezin in het hotel arriveert en Hector gefascineerd raakt door het meisje Jazmin (Danae Reynaud). De nieuwsgierigheid is wederzijds. Het enige dat de twee tieners bindt is een toenemend lustgevoel. Ze willen dan ook maar één ding, wat best lastig is in de constante nabijheid van ouders.

Vanaf het moment dat Hector stopt met het gebruiken van moeders deodorant vermoedt Paloma dat er iets tussen haar zoon en het meisje aan het groeien is. Ze probeert krampachtig de twee uit elkaar te houden zonder haar bedoelingen expliciet aan de pubers kenbaar te maken, wat niet echt lukt omdat ze zich telkens moed moet indrinken. Haar onhandige interventies leveren vaak veelzeggende zwijgende scènes op zoals tijdens het dagje aan het strand. Als je de situatie niet kent lijkt er weinig aan de hand in het tafereel op bovenstaande foto, maar binnen de context van de film weet je dat hier drie vulkanen op uitbarsting staan. De twee zwijgende tieners zitten geduldig en vastberaden op het strandzand te wachten tot de moeder op vrijwillige basis het veld ruimt. Niets gaat hun opgekropt lichamelijke verlangen tegenhouden. Moeder broedt op een nieuwe list. Uit haar verkrampte lichaamstaal spreekt grote frustratie over het feit dat het onvermijdelijke onafwendbaar is en dat ingrijpen eigenlijk geen zin heeft.

Het is knap dat regisseur Fernando Eimbckein in een dergelijke statische scène zoveel komische spanning weet te leggen, uiteraard mede dankzij zijn drie toegewijde acteurs.

8/10