Blank Realm live @ The Sugar Factory, Amsterdam (22 september 2015)

Facebooktwitterpinterestlinkedin
Blank Realm

Blank Realm

Via social media kwamen afgelopen week meerdere lyrische reacties binnen vanuit Tilburg, verzonden door bezoekers van het grensverleggende muziekfestival Incubate. Thuisblijvers kregen bij elk berichtje steeds meer spijt. Gelukkig koppelde een enkele band een paar extra dagen aan hun verblijf in Nederland. Blank Realm uit het Australische Brisbane bezocht na Tilburg de hoofdstad voor onder meer een optreden op het kleine podium van The Sugar Factory.

De term shoegaze is ooit bedacht voor Britse gitaarbandjes waarvan de gitaristen tijdens het spelen vooral naar hun effectpedalen staan te staren. Bij voorprogramma Pure Muna telde ik er minstens twintig en zo te horen werd verspreid over de set elk pedaal gebruikt. De investering werd optimaal benut, terwijl dosering verstandiger was geweest. Door al die randapparatuur ontaardde het optreden van de Amsterdamse band in een kakofonie van tegen elkaar botsende geluidseffecten. Een van de gitaristen verontschuldigde zich voor het slechte geluid door alle schuld te geven aan de snaar die voor aanvang van het optreden spontaan was gebroken en blijkbaar niet vervangen kon worden. De hoofdschuldige was de afstelling van de gitaarversterkers op het podium.

Als het om volume ging kwam de bassist met groot gemak als winnaar over de streep. Hij had zijn versterker extreem luid afgesteld en veroorzaakte daarmee een nummer lang het effect van een laag overhangende Black Hawk helikopter. Het was dat er af en toe een liedje viel te ontwaren anders zou je denken dat het kwartet een experimentele noiseband probeerde te zijn. De twee gitaristen namen om beurten de onvaste zang voor hun rekening. Als ze tegelijkertijd zongen zou je zweren dat Syd Barrett en Ian Curtis een dronken duet hadden ingezet. Het podiumgeluid stond te veel uit balans om te beoordelen hoe sterk of zwak het repertoire van Pure Muna is.

Blank Realm

Blank Realm

Hoofdact Blank Realm gebruikte de helft minder aan effecten dan het voorprogramma. De effectenkastjes lagen vrijwel allemaal voor de voeten van gitarist Luke Spencer. Met zijn even rusteloze als luchtige loopjes vormde hij muzikaal gezien het hart van de band. In de bandopstelling namen Luke’s broer Daniel en het naar voren geschoven drumstel de centrale plaats in. Geen wonder, want Daniel Spencer is tevens de leadzanger van de band. Zus Sarah danste met haar mobiele witte Alesis Vortex keyboard aan Daniels linkerzijde. De breed glimlachende bassist Luke Walsh zwaaide met zijn instrument achter de rug van de drummer. Luke Spencer sloot de halve cirkel aan de rechterkant, precies op de plek waar de lampen het minste licht achterlieten.

Om zijn drumwerk probleemloos te combineren met zang waagde Daniel zich niet aan technische fratsen. Hij wisselde gejaagde motorik af met eenvoudige rockende discobeats. De ritmesectie gaf de gesmeerde, frivole riffs en loopjes van de gitarist alle ruimte en hield de begeleiding daarom heel basic. Net als bij The Fall werd de flow niet onderbroken door breaks. Het aanstekelijke tempo zou onder ideale omstandigheden het publiek massaal aan het dansen hebben gezet, maar daar lieten de toeschouwers in The Sugar Factory zich gisteren ondanks hun enthousiasme niet toe verleiden.

Het recente album Illegals In Heaven (Fire Records, 2015) bevat ook enkele rustige nummers waarin de hoge praatzang van Daniel wordt omringd door slidegitaar, zwevende synthesizerakkoorden en elektronische effecten van producer Lawrence English. Speciaal voor deze nummers verliet de drummer enige tijd zijn kruk en stond hij vooraan oog in oog met de voorste rijen. Sarah nam kortstondig zijn plek achter de drumkit in. De sombere teksten kwamen tijdens deze kalme momenten voor het eerst naar de voorgrond. Die sombere stemming was me vanwege het volume niet eerder opgevallen tijdens de schijnbare vrolijke snelle nummers.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *