Black Butterflies (Paula van der Oest, 2011)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

butterflies

De huur van een helikopter was een welbestede kostenpost in de administratie van Black Butterflies. De camera glijdt elegant langs de branding van de fotogenieke ruige Zuid-Afrikaanse kust. Binnen dat mooie landschap moeten we een poging doen Ingrid Jonker (Carice van Houten) te doorgronden.

De dichteres heeft een stroeve relatie met haar vader (Rutger Hauer) en daarom moeite relaties te onderhouden met andere, vaak oudere mannen. Jonkers afkeer tegen apartheid is voor een gedeelte gemotiveerd vanuit haar verzet tegen vader, die als cultuurminister binnen het apartheidsregime boeken censureert en werk van zwarte schrijvers laat vernietigen.

Schrijvers en dichters zijn meestal een onaantrekkelijk uitgangspunt voor een film, want hun dagelijkse arbeid biedt visueel weinig uitdagingen, aangezien ze hun hoogtepunten beleven wanneer ze hevig denkend op hun pen zitten te kauwen of in zichzelf gekeerd achter hun typemachine werken. Paula van der Oest had visueel uit kunnen pakken om Jonkers geestelijke instorting te verbeelden, maar de zenuwinzinking wordt in de film slechts als een onverwachtse hobbel gepresenteerd. Het is lastig vat te krijgen op de dichteres, hoe erg onze favoriete Nederlandse actrice ook haar best doet het lijden uit te beelden. Rutger Hauer heeft te weinig ruimte om de vader kleur te geven. Black Butterflies weet niet volledig te profiteren van de meest internationale filmsterren die ons land rijk is.

5/10