Ain’t Them Bodies Saints (David Lowery, 2013)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

aintthembodies

Ain’t Them Bodies Saints zat vier weken in Amsterdam verborgen in zaaltje 4 van Pathé City. Rechts van het scherm scheen permanent een fel nooduitgangsbordje zodat een vijfde van alle donkere scènes aan het zicht onttrokken bleef. De van zichzelf al donkere filmkopie had een te lage resolutie om de film op het grote doek goed tot zijn recht te laten komen. Ain’t Them Bodies Saints had beter verdiend.

Het ingetogen misdaaddrama begint als een film zoals Terrence Malick ze maakt, met een jong echtpaar op het platteland in de gouden gloed van een ondergaande zon. Het licht straalt vlak voor een kus tussen hun lippen door. De idylle van Ruth (Rooney Mara) en Bob (Casey Affleck) is van korte duur, want een paar scènes later mislukt hun roofoverval en verwondt Ruth met een pistoolschot agent Patrick Wheeler (Ben Foster). Bob neemt alle schuld op zich en gaat voor lange tijd de gevangenis in. Hij mist daardoor de geboorte van zijn dochter. Bob is geen psychopaat zoals Kit (Martin Sheen) in Badlands (Malick, 1973) en Ruth is geen naïef meisje zoals Holly (Sissy Spacek) in dezelfde film. Er zit wel een Kit in Bob verborgen. Hij vormt in opgesloten toestand een romantisch fantasiebeeld over een mogelijke toekomst met Ruth, terwijl zij onder invloed van de bezorgde Wheeler en de bescherming van buurman Skerritt (Keith Carradine) juist een realistisch beeld begint te vormen van de gevaren die een hereniging met zich meebrengen. Haar groeiende bewustwording van het mogelijke onheil wordt urgenter op het moment dat Bob weet te ontsnappen en tegen beter weten in terugkeert naar het dorp in Texas.

Het gevaar waart als een onbestemd gevoel door de film. Alledaagse gesprekken krijgen door mise-en-scène en het acteren een grimmig karakter, goed voelbaar bij het bezoek van drie huurmoordenaars onder leiding van Bear (Charles Baker uit Breaking Bad) aan het schaduwrijke winkeltje van Skerritt. Op papier is de dialoog tussen Bear en Skerritt volledig onschuldig, maar de halve duisternis waarin de scène zich afspeelt, het tegenlicht achter de kwaadwillende schimmen, de achterdocht van de oude man en de lange pauzes tussen de zinnen van de huurmoordenaar bouwen de spanning op listige wijze op. Meer dan van de plot moet de film het van dit soort onderhuidse momenten hebben.

7/10

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *