A Horrible Experience Of Unbearable Length (Roger Ebert, 2012)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

horrible

Het enige voordeel van een slechte film is dat de Amerikaanse filmcriticus Roger Ebert er een vernietigende recensie over kan schrijven. In zijn derde bundel negatieve besprekingen maakt hij zich kwaad, of is hij minstens diep teleurgesteld, over 212 films, het merendeel onvergeeflijke Hollywoodpulp.

Een enkele keer glipt er iets Europees tussendoor en moeten bijvoorbeeld de Franse films Film Socialisme (Jean-Luc Godard, 2010), Partir (Catherine Corsini, 2009) en Ricky (François Ozon, 2009) het ontgelden. Ik blijk toch nog 57 van de behandelde titels gezien te hebben. In de bioscoop nog wel. Wat een tijdsverspilling! Over slechts 7 titels zou ik nog wel met Ebert van gedachten willen wisselen, want er zijn slechtere films te bedenken dan The Limits Of Control, Mister Lonely, Reprise en Towelhead.

Ebert heeft iets tegen superheldensatires. Hij vindt het moreel verwerpelijk wanneer een elfjarig meisje in Kick-Ass (Matthew Vaughn, 2010) haar superkrachten aanwendt om opponenten met veel geweld naar een andere wereld te helpen. En misschien heeft hij wel gelijk. This movie regards human beings like video game targets. (…) When kids in the age range of this movie’s home video audience are shooting each other every day in America, that kind of stops being funny. Later in het boek heeft hij soortgelijke bezwaren tegen Super (James Gunn, 2010). Er vloeit bij wijze van spreke ook bloed als Ebert afgeeft op de twee afleveringen van The Human Centipede van ‘onze eigen’ Tom Six.

Een andere Nederlander met een negatieve Ebert aan zijn broek is Menno Meyjes, vanwege zijn probleemkinddrama Martian Child (2007), over een weesjongetje dat beweert van Mars te komen. Het jochie draagt een zonnebril, blijft uit de zon door zich in een kartonnen te verstoppen en draagt extra gewicht om niet van de aarde weg te zweven. At no point during the film does anyone take mercy on the kid and explain that the sun is much more pitiless on Mars and the gravity much lower.

De auteur fileert films vaak door de innerlijke logica in twijfel te trekken. Hij schrijft zoveel recensies over voorspelbaar formulewerk waarin clichés herkauwt worden, dat hij zelf soms ook in de herhaling dreigt te vallen. Zo haalt Ebert iets te vaak voormalige collega Gene Siskel aan en dan in het bijzonder diens uitspraak over saaie films: I’d rather see a documentary of the same people having lunch.

Nog een quizvraag ter afsluiting. Over welke film maakte Roger Ebert de uitspraak die is gebruikt voor de titel van zijn bundel: (1) Transformers (Michael Bay, 2007), (2) Transformers: Revenge Of The Fallen (Michael Bay, 2009) of (3) Transformers: Dark Of The Moon (Michael Bay, 2011)?