Er zijn meerdere redenen om A Ghost Story te willen zien. Een van die redenen is de monoloog van zanger Will Oldham.

Will Oldham is vooral bekend als singer-songwriter en minder vanwege zijn activiteiten als acteur. Toch kwam hij vanwege zijn acteerwerk voor het eerst in de internationale schijnwerpers te staan. De rol van mijnwerkerszoon Danny in Matewan (John Sayles, 1987) is een van zijn beste. Daarna dook hij af en toe met een enkele hoofdrol en veel bescheiden bijrolletjes op in kleine Amerikaanse indiefilms waarvan de meeste niet of nauwelijks in Nederland te zien waren. Alleen het drama Old Joy van Kelly Reichardt uit 2006 is een paar keer op de Nederlandse televisie uitgezonden.

Will Oldham in A Ghost Story

Oldham is in A Ghost Story slechts kortstondig van de partij, maar hij heeft wel het hoogste woord en meer tekst dan de hoofdrolspelers bij elkaar. De zanger heeft de taak gekregen om uit te leggen waar de film over gaat. Meestal is dat geen goed idee, want een goede film behoeft geen uitleg. Will Oldhams bijdrage is een ontnuchterend intermezzo dat vanwege de komische uitvoering een relativerende draai geeft aan een film waarin poëtische ernst overheerst.

Het spook uit de titel (Casey Affleck onder een wit laken) wandelt ongezien door een huis langs dronken dansende mensen en staat stil bij de tafel waar Will Oldham als de Prognosticator in gesprek is met andere bierdrinkers. De Prognosticator tempert de feestvreugde met een monoloog over vergankelijkheid. Begeleid door het popdeuntje Last One van Stereo Jane (dat halverwege wordt vervangen door de negende van Beethoven) vertelt Oldham met nauwelijks ingehouden sadistisch genoegen over de meesterwerken van de grote romanschrijvers en componisten die ooit vergeten zullen worden. De aarde zal immers vergaan en het universum zal imploderen. Alle meesterlijke boeken en symfonieën zijn geschreven om onsterfelijkheid te verwerven, maar er komt een moment dat er niemand meer is om al dat moois te herinneren. En God bestaat niet, dus voor hem hoef je ook geen moeite te doen.

A Ghost Story (Casey Affleck en Rooney Mara)

Tijd is de grote speler in A Ghost Story. Tijd kan soms uitgerekt worden, merkt de jonge vrouw M (Rooney Mara) na de dood van haar partner C (Affleck). Haar uitgerekte rouwperiode wordt verbeeld in een onvergetelijke scène van bijna acht minuten die zich afspeelt in de keuken en waarbij een taart het belangrijkste rekwisiet is. Het spook heeft het tegenovergestelde gevoel. Bij hem vliegt de tijd door de vingers en gaan jaren en eeuwen net zo snel voorbij als bladzijden die door de wind worden omgeslagen.

Het is een zot idee om de hoofdrol te geven aan een zwijgend personage dat het merendeel van de film onder een laken verborgen blijft, maar het werkt wonderwel in A Ghost Story. Het eenvoudige kostuum blijkt heel esthetisch; in de buitenlucht maakt de wapperende stof een gracieuze verschijning van het spook. C is een anonieme alleman geworden. Iedereen kan onder het laken zitten en dus ook de toeschouwer, al kijken we niet rechtstreeks mee door de twee gaten die zijn uitgeknipt. Het laken zorgt ervoor dat het spook zich langzaam moet voortbewegen; de traagheid van bewegingen maakt hem extra tragisch. Hij is niet meer in staat om mee te gaan met de tijd en kan niets anders doen dan passief toekijken vanaf de zijlijn.

8/10