God komt vaak ter sprake in Flight. Je gaat bijna denken dat Hij zelf achter de camera heeft gezeten. Alleen de openingsscène in het hotel van piloot Whip Whitaker (Denzel Washington) heeft niets met de EO te maken. De afleiding rechts in beeld deed me vergeten dat ter linkerzijde iemand een telefoonconversatie voerde. De piloot is dronken, maar dankzij een paar toegevoegde snuiven cocaïne merkt niemand daar iets van.
De eerste keer dat God ter sprake komt, is als Whip aan boord stapt van zijn vliegtuig en hij de oudste van de stewardessen vraagt hoe de kerk ook alweer heet waar ze elke zondag naartoe gaat. Zij noemt de kerknaam en belooft een stoel voor hem vrij te houden. Als onderweg door een technisch mankement het vliegtuig verticaal richting aarde dreigt te storten, redt Whip op sensationele en vooral miraculeuze wijze het merendeel van zijn 100+ passagiers, alsof hij hulp krijgt van boven. De media noemen hem een held, maar het onderzoeksteam vindt drugssporen in zijn bloed en opent een strafzaak. Whip krijgt van zijn advocaat (Don Cheadle) het advies tot aan de hoorzitting geen druppel meer te drinken. De rest van de film kampt Whip met zijn alcoholverslaving en het leugenachtige leven dat daar het gevolg van is.
De gewonde Whip zoekt in het ziekenhuis een rookplek en ontmoet in het trapportaal roodharige junkie Nicole (Kelly Reilly) die bijkomt van een overdosis. Hun ontmoeting is voorbestemd, vertelt een kale kankerpatiënt (James Badge Dale) die hongerig op de nicotinelucht is afgekomen. De mysterieuze jongeman doet het thema van de film uit de doeken. Hij legt uit hoe het lot door hogerhand is bepaald. De mens heeft verder niets in te brengen over de richting die het leven op gaat. Dankzij de interventie van de kale vreemdeling krijgen de alcoholist en de junk een relatie.
Nicole heeft van haar overdosis geleerd en gaat braaf elke week naar de AA-bijeenkomst. Whip krijgt meerdere kansen van zijn verslaving af te komen. Het is alsof God de piloot constant op de proef stelt en soms letterlijk deuren opent om te zien of de man de verleiding kan weerstaan. De religieuze verwijzingen zijn eenvoudig te spotten: vlak voordat het toestel de neus in de grond boort botst een van de vleugels tegen de punt van een kerktoren; beneden zijn Baptisten driftig aan het bidden; tijdens het zappen tussen nieuwskanalen komt Whip langs een televisiedominee; boven het ziekenhuisbed van zijn zwaargewonde copiloot hangt een kruis; de vrouw van de copiloot brengt het kruis aan haar ketting langzaam naar haar lippen tijdens het bezoek van Whip aan zijn collega; de advocaat gebruikt meer dan eens het juridische begrip Act of God. En een vliegtuig heeft natuurlijk van onder en van bovenaf gezien min of meer de vorm van een kruis.
Al die religieuze thematiek leidt soms tot onbedoeld lachwekkende momenten. Er werd in Pathé City in ieder geval gelachen toen de vrouw van de copiloot iets te fanatiek Praise Jesus! riep. Pas in de climax van de film snapt de piloot wat van hem verwacht wordt en vraagt hij God om hulp voor het maken van een moreel verantwoorde beslissing.
In een film over, met en van God mag de duivel natuurlijk niet ontbreken. Hij heeft in Flight de vorm aangenomen van John Goodman in de rol van Whips drugsleverancier. Met stevige dreigende passen stapt hij de film in. Sympathy For The Devil staat lekker hard op zijn koptelefoon.
7/10