Dead Body Welcome (Kees Brienen, 2013)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

deadbody

De zeer persoonlijke roadmovie Dead Body Welcome van Kees Brienen ziet er op het eerste gezicht uit als 100% documentaire. Pas na de film, tijdens de Q&A afgelopen zondagavond in Kriterion, hoorde ik dat het een reconstructie betreft van een reis die de regisseur in 2006 maakte met het lichaam van zijn onverwachts overleden goede vriend Jeroen de Rijke.

In werkelijkheid vond de reis in Ghana plaats, maar voor de filmopnamen reisde Brienen met zijn kleine crew naar het Noorden van India. De regisseur speelt zichzelf en ook de mensen die hij onderweg ontmoet hoeven niet in de huid van een ander te kruipen. Niemand houdt zich strak aan het scenario. De filmmakers geven zoveel mogelijk ruimte aan toevallige gebeurtenissen, zolang ze maar op tijd zijn voor de zonsverduistering.

Regelmatig wordt het contrast benadrukt tussen de eenzame, stil treurende Brienen en het leven dat vrolijk om hem heen doorgaat, bijvoorbeeld in de scène waarin hij zittend op de bodem van een telefooncabine het thuisfront probeert te bereiken, terwijl rechts in beeld twee mannen luidruchtig een sportwedstrijd volgen op televisie. De reis zit vol met kleine observaties van het dagelijkse leven en eindigt bij een groots natuurverschijnsel.

Onderweg verandert de film geleidelijk van down to earth tot spiritueel. De dood is een levenloos muisje waar de kat mee speelt en aan het eind een deur naar een andere wereld. Onbedoeld grappige voorvallen voorkomen dat de film te zweverig of te zwaar ernstig wordt. We mogen lachen bij het bezoek aan een gezette politieagent die prangende vragen van achter zijn kantoorbureau zwetend beantwoordt met een steeds ongemakkelijker wordende glimlach.

Het gedurfde, extreem van de rest van de film afwijkende slot van Dead Body Welcome heeft veel weg van de Star Gate in 2001: A Space Odyssey (Stanley Kubrick, 1968). Tijdens de processie over grillige heuvelpaadjes moest ik denken aan de kolonisten in Aguirre, Der Zorn Gottes (Werner Herzog, 1972), maar nog meer aan Herzogs Fitzcarraldo uit 1982. Soms voelt een lichaam net zo zwaar als een rivierboot.

7/10