International Film Festival Rotterdam 2016 (3 – slot)

Facebooktwitterpinterestlinkedin
Junun

Junun

Vandaag sluit ik de korte, driedelige terugblik op het International Film Festival Rotterdam 2016 af met een muziekfilm van Paul Thomas Anderson, een abominabele Russische komedie en een lichtvoetig vertelexperiment van de Koreaanse regisseur Hong Sang-soo.

Junun (Paul Thomas Anderson, 2015)

Junun is een verslag van de opnamen die gitarist en filmcomponist Jonny Greenwood (Radiohead) samen met de Israëlische componist Shye Ben Tzur en lokale muzikanten maakte in het monumentale fort Mehrangarh op een hoge heuvel in Rajasthan, India. De korte documentaire is gemaakt voor televisie, maar in de bioscoop komt de muziek beter tot haar recht dan in de huiskamer.

junun3

In tegenstelling tot zijn speelfilms houdt regisseur Paul Thomas Anderson zich in deze muziekdocumentaire behoorlijk in. Technisch spierballenvertoon blijft grotendeels achterwege. Vaak deert het hem niet wanneer het beeld meerdere seconden onscherp is, de camera met veel omhaal in- en uitzoomt en het kader soms met schokkerige bewegingen moet worden bijgesteld. Dit soort oneffenheden passen goed in een film die wordt opgenomen in een gebouw waar de elektriciteit regelmatig uitvalt.

Het eerste voorbeeld van een in het oog springende stilistische ingreep is het openingsshot. De camera wordt door de muzikanten omcirkeld en draait meerdere keren rondom zijn eigen as zonder dat we de filmcrew in beeld krijgen. Voor een ander terugkerend opvallend shot is een camera gemonteerd aan de drone van Radiohead-producer Nigel Godrich. We krijgen het fort van bovenaf te zien alsof we door de ogen kijken van een vliegende vogel. Het fort is een ideale uitvalsbasis voor verschillende soorten vogels. Duiven durven het aan om de diverse vertrekken als rustplaats te gebruiken. Godrich probeert ze meerdere keren zonder al te veel resultaat uit zijn geïmproviseerde studio weg te jagen. Het koeren van de duiven maakt daarom een onlosmakelijk onderdeel uit van de muziek.

Op het dak van het fort staat een jongen die, net als zijn vader en diens voorvaderen, stukken rauw vlees de lucht in werpt voor de zwerm roofvogels die boven zijn hoofd zweeft. De dieren cirkelen rond in een beweging die doet denken aan de openingsscène. De beelden van de duiven en de roofvogels zijn een manier om zichtbaar te maken hoe de muziek uit de open ramen over de stad uitvliegt. Wat de documentaire helaas niet laat zien is hoe de mensen in de stad reageren op de muziek die op hen neerdaalt.

7/10


The Land Of Oz (Vasiliy Sigarev, 2015)

land of oz

De slechtste film die ik dit jaar op het IFFR zag was The Land Of Oz. Uit de titel mogen we opmaken dat het om een vrije bewerking gaat van The Wizard Of Oz (1939). Lenka (Yana Troyanova) heeft de rol van Dorothy overgenomen. Uitgerekend op Nieuwjaarsavond (dat in de Oeral minstens twee dagen in beslag lijkt te nemen) wordt van de jonge vrouw verwacht dat ze zich voor haar eerste werkdag meldt bij haar nieuwe werkgever in een houten kiosk op een besneeuwd pleintje ergens in onooglijk Jekaterinenburg. Lenka moet onderweg meerdere keren noodgedwongen haar route bijstellen vanwege confrontaties met overdreven acterende onappetijtelijke mannen van zekere leeftijd.

Het publiek wordt geacht te lachen bij banale grollen over pies, poep, zwarte dildo’s en vuurwerk van het merk Hiroshima. Het feit dat de titel op de filmposter in gele urinestrepen is geschreven had een waarschuwing moeten zijn, maar dat is wijsheid achteraf. Mijn gratis advies is om The Land Of Oz in het Nederlands te laten nasynchroniseren en de titel te veranderen in Flodder In Rusland.

1/10


Right Now, Wrong Then (Hong Sang-soo, 2015)

De Koreaanse regisseur Hong Sang-soo experimenteert graag op lichtvoetige wijze met de manier waarop je verhalen kunt vertellen. Right Now, Wrong Then bestaat uit twee variaties op de toevallige ontmoeting tussen regisseur Ham Cheon-soo (Jeong Jae-yeong) uit Seoul en de jonge vrouw Yoon Hee-jeong (Kim Min-hee). Zij woont in de stad waar de man een extra dag doorbrengt voorafgaand aan een screening van een van zijn films. De twee komen elkaar tegen in een tempel. In de eerste variant betreedt de vrouw het tempelcomplex via de linker poort en in de tweede variant kiest ze voor de rechter poort. Dat kleine verschil zal geen drastische verschuivingen in de wereldgeschiedenis teweegbrengen, maar zorgt er wel voor dat de ontmoeting in de tweede variant een beduidend andere wending krijgt.

right now

Het gegeven van de film is niet echt origineel. De Poolse regisseur Krzysztof Kieslowski speelde er in 1987 al mee in zijn film Blind Chance. Wat Ham Cheon-soo meemaakt is echter minder ingrijpend dan de drie verschillende levens die het hoofdpersonage in de Poolse film meemaakt. We krijgen in het tweede deel van Right Now, Wrong Then een aspect van Hams karakter te zien dat eerder onderbelicht bleef. Hij drinkt minstens één glaasje meer en is daarom opener en eerlijker dan in het eerste deel. Zijn verhevigde dronkenschap leidt ook tot een gênante situatie waardoor de twee verhaalvariant ook beduidend grappiger is dan de relatief voortkabbelende eerste variant.

Opvallend genoeg bevindt Yoon Hee-jeong zich tijdens de genoemde gênante scène in een aangrenzende ruimte omdat ze ook een glaasje te veel heeft gedronken en aan een andere tafel in slaap is gevallen. Door haar afwezigheid zien we een poster met de naam van schilder René Magritte die in de eerste verhaalvariant achter haar rug verborgen bleef. Blijkbaar ziet Hong Sang-soo zijn vertelexperiment als een vorm van surrealisme.

8/10

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *