Niemand zat te wachten op een Amerikaanse remake van de Franse horrorfilm Martyrs, maar dat weerhield het regisserende duo Kevin en Michael Goetz er niet van over te gaan tot een zinloze herhalingsoefening. Na het beloftevolle speelfilmdebuut met de minimalistische roadmovie Scenic Route (2013) gooien de broers met hun tweede film hun goede naam te grabbel.

Inhoudelijk is er weinig verschil tussen het origineel en de remake. Een getraumatiseerde jonge vrouw neemt bloedig wraak op een gezin vanwege hun betrokkenheid bij haar ontvoering toen ze nog een klein meisje was. De wraakactie is voor haar een manier om de demonen te verdrijven die in haar hoofd spoken. Ze legt tegelijkertijd de ondergrondse praktijken bloot van een geheime cultus die vrouwen opoffert in een zoektocht naar de raadsels van leven en dood.

De originele Martyrs is een zeer persoonlijke cinematografische vorm van exorcisme waarmee regisseur Pascal Laugier op compromisloze wijze zijn depressies te lijf gaat. De film uit 2008 is een huiveringwekkende film, meedogenloos voor zowel de personages als voor het publiek. Laugier biedt geen uitweg, want er is geen uitweg. In de Amerikaanse versie is de noodzaak van het origineel volledig afwezig. De gebroeders Goetz hebben meerdere compromissen gesloten om hun producers te vriend te houden. Ze hebben het verhaal gladgestreken door een heldenrol toe te voegen, hulptroepen op te trommen en een glimpje hoop te suggereren. De demonen in het hoofd van Lucie zien eruit als de clichématige gecomputeriseerde spoken zoals je ze tegenwoordig zo vaak tegenkomt in horrorfilms.

Identificatie met de twee hoofdrolspeelsters wordt bemoeilijkt omdat het scenario jongleert met de perspectieven van voormalig slachtoffer Lucie (Troian Bellisario) en haar trouwe vriendin Anna (Bailey Noble). Het helpt ook niet dat de permanent aanwezige soundtrack de film murw beukt. Als je eenmaal doorhebt dat elke onverwachte beweging gepaard gaat met een luide muzikale knal wordt elk spannend bedoeld schrikmoment eerder ergerniswekkend dan angstaanjagend. Dankzij uitgebreide uitlegmonologen van de sinistere cultleidster (Kate Burton) is de climax al doodgebloed voordat hij goed en wel is begonnen.

1/10