Via Castellana Bandiera (Emma Dante, 2013)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

unavia

Het gebeurt zelden dat ik een film voor het merendeel noodgedwongen met gesloten ogen tot mij neem. Una Via A Palermo (a.k.a. Una Via A Palermo) is een van de uitzonderingen. Misschien had ik in de bioscoop beter niet op de voorste rij kunnen gaan zitten. Het drama wordt gefilmd alsof het de landing in Normandië betreft tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het is ook mogelijk dat de cameraman last had van een permanente paniekaanval. Rustpunten zijn zeldzaam. Ongeveer 95 procent van de tijd legt de camera de personages uit de hand vast in close-up en zwiept hij van links naar rechts en van boven naar beneden om pratende hoofden in beeld te brengen en geen enkele drukke beweging te missen. De onstuimige camera bereikt hetzelfde effect als iemand die mijn hoofd tussen zijn handen geklemd houdt en 92 minuten lang wreed schuddend mijn kijkrichting bepaalt.

 

De filmtechniek is rechtstreeks overgenomen van Jean-Pierre en Luc Dardenne die het na Le Fils (2002) gelukkig niet meer zo extreem hebben toegepast. Toen werd ik er ook draaierig van maar had het tenminste nog een functie. Bij Una Via A Palermo werkt de gekozen manier van filmen voor mij alleen maar storend en afleidend. Het irriteert me bijvoorbeeld dat in de auto van Rosa (regisseuse Emma Dante) en haar vriendin Clara (Alba Rohrwacher) het vaak vrijwel onmogelijk is om gezichtsuitdrukkingen goed te zien omdat de camera op de achterbank zit en de gezichten daarom alleen en profil gefilmd kunnen worden.

Om misselijkheid te voorkomen beperkte ik me gisteren in Rialto zoveel mogelijk tot het lezen van de ondertiteling, spiekend tussen de kieren van mijn ogen. Ik bleef zitten omdat ik best wel wilde weten hoe het zou aflopen met de bestuurders van de twee auto’s die een dag en een nacht koppig tegenover elkaar staan in een achterafsteegje in Palermo. Het einde, dat geheel vanaf een statief is gefilmd, is zeker verrassend en een duidelijke aanwijzing dat de impasse waar de film voor een groot deel uit bestaat niet letterlijk genomen moet worden. De twee auto’s tegenover elkaar is de uitbeelding van een mentale staat van twee eigenwijze vrouwen die de wereld kleiner maken dan hij in werkelijkheid is.

4/10

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *