Lightning Bolt
Volgens de Encyclopaedia Britannica bliksemt het op Aarde elke seconde gemiddeld 50 tot 100 keer. Aan het einde van een tropische dag was gisteren in Amsterdam Lightning Bolt verantwoordelijk voor de elektrische ontlading. Wie gisteren verkoeling zocht was bij OCCII aan het verkeerde adres. Onder normale omstandigheden zou ik bij hoge temperaturen de massa hebben gemeden, maar de vurige concerten van het duo uit Providence, Rhode Island zijn altijd zo spectaculair dat thuis op de bank hangen geen optie was.
Het zou geen ramp zijn geweest als de eerste twee bands gisteren hadden afgezegd en Lightning Bolt als enige act op het programma had gestaan. Toch moesten we in de hitte eerst door twee voorprogramma’s heen bijten. De bandleden van Landverraad hadden zich ondanks de weersomstandigheden in warme eenhoornpakken gestoken. De Amsterdamse band stond op de vloer oog in oog met het publiek. De woeste zangeres stampte en sprong onstuimig vlak voor de eerste rij en stak daarbij bijna met haar hoorn de ogen van omstanders uit. Haar hoofd liep extra rood aan, want haar microfoon was niet aangesloten. Zonder versterking was het onmogelijk om boven het door feedback overheerste tumult uit te komen. Het grappigste moment van het optreden was het Benny Hill-muziekje dat de DJ opzette terwijl de geluidsman achter de band op het overvolle podium naar een aansluiting zocht.
Landverraad
Een van de bandleden benutte de onderbreking door ons in het Engels en buiten adem te herinneren aan het recente politiegeweld in Den Haag en de dood van een arrestant. Het was de eerste van meerdere politieke speeches waarmee Landverraad het optreden wist uit te rekken tot een minuut of twintig. De volumineuze hardcorenummers duurden zonder tussenteksten bij elkaar niet veel meer dan een minuut of tien. De tritonus was zo te horen de favoriete interval van de gitarist en bassist.
Landverraad
Het internationale improvisatietrio dat als tweede gepland stond had veel meer tijd nodig dan het schema toeliet. Goh Lee Kwang uit Maleisië, Julien Ottavi uit Frankrijk en Lukas Simonis uit Rotterdam namen het volume over van de eerste band en braakten gezamenlijk een oorverdovende kakofonie uit van rondzingende feedback en subsonische bassen. De individuele bijdragen waren nauwelijks van elkaar te onderscheiden. Simonis plukte rechts op het podium aan de losse snaren op zijn wonderlijk geconstrueerde dubbele gitaar en liet de effectpedalen het meeste werk doen. Ottavi sloeg en schraapte op een Chinese gong en keek geconcentreerd op zijn laptop. De kleine Goh Lee Kwang was op de rand van het podium gaan zitten met een mengpaneel op schoot en de volumemeters in het rood. Het lawaai was vanaf aanvang zo luid dat er nauwelijks ruimte overbleef om ergens naartoe te werken. Halverwege verliet Simonis plotseling zijn kruk. Met ferme stappen liep hij op de tweede andere muzikanten af om een hartig woordje met ze spreken. Het roer moest om, zoveel was duidelijk.
Lukas Simonis
De tweede helft van het optreden werd opgebouwd door te beginnen met vluchtige willekeurige dwarse noten uit de bewust ontstemde gitaar. Even leek de muziek zichzelf ademruimte te gunnen, maar al snel werd de stilte tussen de noten weer opgevuld met overstuurd kabaal. De extreem lage frequenties deden botten en darmen trillen en dat terwijl we het fysiek al zo zwaar hadden. De drie improvisatoren waren zo overmand door hun eigen wild geraas dat ze plaats en tijd vergaten. De geluidsman wrong zich tussen de bezoekers en moest het podium opklimmen om Simonis, die op het podium met zijn rug naar het publiek was gaan zitten, te vertellen dat de speeltijd verlopen was. De gitarist gooide op zijn beurt propjes naar Lee Kwang om hem tot stoppen te dwingen. Wat overbleef waren de lange, iele tonen die Ottavi voortbracht door crotales met een strijkstok te bespelen. Had het hele optreden maar uit deze oase aan hemelse atonale noten bestaan.
Goh Lee Kwang (zittend) en Julien Ottavi
De twee mannen van Lightning Bolt vormden net zo’n groot gevaar voor de trommelvliezen als de twee voorafgaande acts. Het grootste verschil was de uiterst gecontroleerde wijze waarop ze hun rumoer voortbrachten. Drummer Brian Chippendale zette vlak voor het optreden het masker op waar de zangmicrofoon zich in bevond. Het was een wonder dat zijn gutsende zweet niet voor kortsluiting zorgde. Het spel van Chippendale bestond in elk nummer uit een non-stop aaneenschakeling van ultrasnelle roffels. Zoiets houdt een normaal mens niet eens vol onder aangename temperaturen, laat staan in de sauna waar OCCII in was veranderd. De kalm ogende bassist Brian Gibson volgde Chippendale op de voet met een herhaling van loopjes en riffs waarbij hij zijn instrument binnen een fractie van een seconde kon laten overschakelen van bas naar gitaar en weer terug. Hij wisselde tussen octaven met de snelheid van een bliksemschicht.
Sinds het nieuwste album Fantasy Empire (2015) lijkt de muziek van Lightning Bolt relatief toegankelijker geworden, inclusief vocalen waarbij in de verte melodieën zijn te bespeuren. De twee muzikanten blijven echter compromisloos hard en snel spelen in een tempo waarbij het lijkt alsof ze in de fik staan en weten dat ze pas geblust zullen worden wanneer het einde van het laatste nummer is bereikt. De zaal stond ook in vuur en vlam. Tijdens eerdere bezoekjes aan OCCII hadden de bandleden zich tussen de toeschouwers geplaatst. Tegenwoordig staat het duo liever op het podium, wat gezien de grote opkomst gisteren geen slecht plan was. De massa trok zich niets aan van de tropische temperaturen en kwam direct vanaf het openingsnummer in beweging. Wie minder goed ter been was zocht voor alle zekerheid een veiliger heenkomen. De constante, opgetogen reuring, en de lichamen die roekeloos alle kanten werden opgeduwd en gesmeten, maakte het soms lastig om op de handelingen op het podium gefocust te blijven. Bijna iedereen leek zich aan het dansgeweld te hebben overgegeven. Aan het eind van de avond hielden de woeste dansers daar meer nieuwe vriendschappen aan over dan blauwe plekken.
Zie ook: polderlicht.blogspot.nl