Een film met Ethan Hawke is bijna altijd de moeite waard, ongeacht het genre. Hawke excelleert in realistische drama’s (Boyhood), horror (Sinister), sciencefiction (Predestination) en thrillers (Before The Devil Knows You’re Dead). Als de film iets minder geslaagd is, zoals het dystopische The Purge en de recente Shakespeareverfilming Cymbeline, kun je dat de acteur niet verwijten. Na het uitstekende A Midnight Clear uit 1992 is Good Kill pas het tweede oorlogsdrama in zijn carrière. In de rol van majoor Thomas Egan is hij het Amerikaanse geweten in the War on Terror.
[Spoilers!]
Thomas Egan stopt na het werk onderweg naar huis even bij de buurtsuper. Is that real? vraagt de jongen achter toonbank, wijzend op de militaire emblemen op Egans jas. I blew up six Taliban in Pakistan just today and now I’m going home to BBQ, antwoordt de militair met uitgestreken gezicht. De jongen gelooft hem natuurlijk niet, maar toch is niets aan het antwoord gelogen. De majoor bestuurt elke dag drones vanaf een Amerikaanse basis in Nevada. De afstand tussen hem en de vijand is 7000 kilometer. De missies worden efficiënt volgens een vaste procedure met kille precisie uitgevoerd. Het is een routineklus zonder emotionele betrokkenheid. De werksituatie van Thomas Egan lijkt op een computerspel. Het voornaamste waar hij zich druk over maakt, en zich thuis op zijn weinig spraakzame momenten over beklaagt bij zijn vrouw Molly (January Jones), is het feit dat hij niet meer in een echte straaljager op locatie missies mag uitvoeren.
Good Kill (Zoë Kravitz, Bruce Greenwood en Ethan Hawke)
Egan begint pas wakker te liggen van zijn werk wanneer per ongeluk kinderen slachtoffer worden van een van zijn aanvallen. Zijn morele bezwaren worden versterkt door missies in opdracht van een anonieme CIA-medewerker die zijn bevelen via de intercom doorgeeft. De CIA-eisen verschillen nauwelijks van de verwerpelijke tactieken van de tegenstander. Tegenspraak is geen optie. Ook de bedenkingen van Egans baas, luitenant-kolonel Jack Johns (Bruce Greenwood), brengen de CIA niet op andere gedachten. Bevel is bevel. De piloten zijn marionetten geworden die marionetten besturen. De enige collega die de zorgen van de majoor deelt is nieuweling Vera Suarez (Zoë Kravitz).
Vanuit de bioscoopstoel kijken we vanaf veilige afstand naar de handelingen van Thomas Egan en zijn collega’s. De camera hangt regelmatig boven het huis van de majoor en de aangeharkte tuinen in zijn woonwijk. We zien op zulke momenten zijn huiselijke leven alsof we door het oog van een drone kijken. Het grote verschil is dat wij geen controle over de drone hebben en het leven van de man niet kunnen beïnvloeden. De overeenkomst is dat we met onze blik indringers zijn in andermans leven.
Egan dringt elke werkdag het leven van vreemden binnen, spiedend naar hun beslommeringen op straten, in stegen en op binnenplaatsen. Hij is met toenemende afschuw getuige van een terugkerend tafereel waarbij een anonieme gewapende man ongewenste bezoekjes brengt aan de binnenplaats waar een weerloze gesluierde vrouw de was ophangt. De daden van de man staan symbool voor de gewelddadigheden waar de Verenigde Staten verantwoordelijk voor zijn op andermans grondgebied. Als Egan uiteindelijk buiten het protocol om de man met behulp van de drone neerschiet, schiet hij feitelijk op zichzelf.
8/10