Imagine Film Festival (3): Wyrmwood: Road Of The Dead (Kiah Roache-Turner, 2014)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

wyrmwood1

De zombiefilm is een heel vaak herkauwd horrorgenre. Als je denkt alle varianten nu wel te hebben gezien, duikt er toch weer een film op die de clichés op creatieve wijze weet te omzeilen. Het Australische Wyrmwood is een bonte mix van genres en heeft ondanks de snelle opeenvolging van gebeurtenissen genoeg tijd om minstens twee originele invalshoeken toe te voegen. En er mag gelachen worden.

De camera staat geen seconde stil in het hyperactieve Wyrmwood. Voordat de openingstitels verschijnen, bevindt hoofdpersonage Barry (Jay Gallagher) zich midden in een gevecht met een horde hongerige wandelende doden. We herkennen Barry nog niet omdat hij een metalen harnas draagt dat uit schroot is vervaardigd. Het gevecht is een flash forward. Na de roodgekleurde openingstitels gaan we een dag terug in de tijd en zien we hoe na een mysterieuze regen vallende sterren het merendeel van de Australische bevolking in een zombie verandert. Barry verliest zijn vrouw en zijn dochtertje. Er is nog maar één familielid over om te redden: zus Brooke (Bianca Bradey). Zij is in handen gevallen van gemaskerde mannen en een sinistere dokter in een geel pak (Berynn Schwerdt). Barry wordt geholpen door twee mannen die hij onderweg is tegengekomen: de Aboriginal Benny (Leon Burchill) en ruwe bolster Chalker (Yure Covich).

Regisseur Kiah Roache-Turner weet zijn speelfilmdebuut een originele draai te geven door op en top Australisch te zijn en dus zit de film vol rauwe, flink vloekende personages die op nuchtere wijze in weerstand bieden tegen dode en levende vijanden. De voertuigen waarmee ze door de achterlanden racen zijn omgebouwd tot traditionele Mad Max-mobielen. De roestende harnassen zijn geïnspireerd door de zelfgemaakte plaatmetalen harnassen en helmen van de kogelvrije en vogelvrije Australische volksheld Ned Kelly (1855-1880).

wyrmwood2

Naast invloeden uit de zombieklassiekers van George A. Romero heeft de film een tempo en een visuele stijl die Oosters aandoet. De snel gemonteerde vechtscènes in de bossen doen denken aan de Japanse zombieactiefilm Versus (Ryuhei Kitamura, 2000) en de eerste scènes met Brooke lijken een ode aan de Hong Kong-klassieker The Heroic Trio (Johnny To, 1992). De vervormende lenzen en nerveuze camerabewegingen zijn afgekeken van de Evil Dead-reeks en slapstickhorror van de vroege Peter Jackson. De enge dokter danst in zijn mobiele laboratorium op muziek van KC and the Sunshine Band terwijl hij zijn experimenten uitvoert op zombies en de geketende Brooke. Het contrast tussen de onschuldige popmuziek en de martelpraktijken kennen we uit Reservoir Dogs (Quentin Tarantino, 1992).

De eerste van de twee originele toevoegingen aan het zombiegenre is de vreemde gaswolk die de zombies uitademen. Het duurt even voordat de praktisch ingestelde en technisch vaardige Barry ontdekt waar de gassen zeer geschikt voor zijn. Een tweede toevoeging is de mentale connectie die Brooke krijgt met de haar omringende grommende zombies. Wyrmwood wisselt de avonturen van Barry af met de benauwde situatie waar de gevangen Brooke zich in bevindt. De montage tussen beide situaties biedt nauwelijks tijd voor rust en reflectie. Gelukkig maar, want het moordende tempo maakt de film extra aantrekkelijk.

7/10

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *