Sukiyaki Western Django is Takashi Miike’s overdreven en dwaze ode aan de spaghetti western. Zoals vaker in het oeuvre van de Japanse veelfilmer is voor realisme geen plaats. Tijdens de proloog hangt in een overduidelijk studiodecor de laaghangende zon aan een touwtje en blijft opspattend bloed plakken aan blauw geschilderde wolkenpartijen. De knipoog van Takashi is moddervet en daar moet je tegen kunnen. Sukiyaki Western Django is een film over film en daarom is het niet vreemd dat acterende regisseur Quentin Tarantino (zelf ook niet vies van pastiches en filmcitaten) een opvallende korte bijrol heeft als leermeester Ringo.
Na de openingstitels stapt de protagonist van het verhaal in beeld: een naamloze revolverheld gespeeld door Hideaki Ito. Net als alle andere Japanse acteurs in de film spreekt hij Engels met een accent dat zo zwaar is dat alle dialogen Engels ondertiteld moeten worden om ze begrijpelijk te houden. Alle personages spreken filmtaal en ontlenen hun dialogen rechtstreeks uit klassieke westerns. John Wayne’s uitspraak a man’s got to do what a man’s got to do is een van de meest clichématige cowboyuitspraken. Ook het verhaal verloopt volgens een bekend stramien. De held rijdt een onooglijk dorpje binnen en wordt direct omringd door de twee aldaar aanwezige concurrerende bendes: de roden en de witten. Hij speelt de bendes tegen elkaar uit, maar lijkt het onderspit te delven wanneer hij een vrouw en haar kind in bescherming neemt. Doe maar niet net of je Yojimbo bent! roept iemand de held toe, verwijzend naar de meest directe inspiratiebron voor Sukiyaki Western Django.
Yojimbo van Akira Kurosawa is na meerdere Westerse bewerkingen (Django, A Fistful Of Dollars, Last Man Standing) met Takashi’s versie teruggekeerd op Japanse bodem, doordrenkt met invloeden uit Italiaanse en Amerikaanse westerns. Het beeld is net zo widescreen als in de films van Sergio Leone en de speelse filmmuziek is typisch Ennio Morricone. Takashi Miike zou geen Takashi Miike zijn zonder groteske effecten (zoals het gat dat dwars door een ongelukkige figurant wordt geschoten), breed aangezette humor (man met mes in zijn hoofd blijft vrolijk verder klappen) en genrevreemde elementen (is die primitieve mitrailleur niet iets te veel Rambo voor de periode waarin het verhaal zich afspeelt?). Meer dan leuke onzin is Sukiyaki Western Django niet, maar dat is voor de liefhebbers van de Takashi touch meer dan voldoende