Een film van Ken Loach kan bijna niet zonder een moment waarop mannen vergaderen in een drukbezette ruimte. De felle discussies gaan vrijwel zonder uitzondering over hete politieke hangijzers, waarbij de ene partij de solidariteit van de andere partij in twijfel trekt (zie o.a. Land And Freedom uit 1995 en The Wind That Shakes The Barley uit 2006). De debatten zien er, zoals altijd in een film van Loach, dankzij het realistische acteerwerk zeer authentiek uit, maar voelen zonder uitzondering aan als colleges politicologie.

De vergaderscènes leiden me te veel af van de personages, wat vooral de tweede helft van Carla’s Song (1996) zo onuitstaanbaar maakt. Voor de betere retoriek volg ik liever de Algemene Beschouwingen in de Tweede Kamer. Zelfs een vrij luchtige Loach-komedie als Looking For Eric (waarin postbode en voetbalfan Eric zijn leven op orde probeert te brengen met hulp van zijn imaginaire vriend, de Franse voetbalvedette Eric Cantona) kan niet zonder discussiemoment. De locatie is dit keer geen partijlokaal, maar een pub en in plaats van partijpolitiek gaat de discussie ditmaal over voetbal en moet een van de bijrolspelers eraan geloven omdat hij fan is van Manchesters City in plaats van Manchester United. Zoals het een komedie betaamt eindigt het gekrakeel deze keer niet met een politiek standpunt maar met een goede punch line.